این مطالعه سوابق پزشکی نزدیک به 25 هزار بیمار مبتلا به آلزایمر در سیستم سلامت دانشگاه کالیفرنیا را تحلیل کرد تا این مسیرهای بیماری را ترسیم کند. برخلاف تحقیقات قبلی که بر عوامل خطر فردی مانند دیابت یا افسردگی به صورت مجزا تمرکز داشتند، این پژوهش دنباله ی واقعی تشخیص ها را که پیش از آلزایمر رخ می دهند دنبال کرد و چیزی شبیه به نقشه ی راهی از نحوه ی پیشرفت بیماری در طول زمان ایجاد کرد.

به نقل از اس اف، این پژوهش که در نشریه ی eBioMedicine منتشر شده، می تواند تغییر بزرگی در درک دانشمندان از نحوه ی شکل گیری آلزایمر ایجاد کند. به جای اینکه بیماری به عنوان حاصل شرایط جداگانه و بی ارتباط دیده شود، مطالعه نشان می دهد که ترکیب خاصی از بیماری ها، در توالی هایی مشخص، خطر ابتلا به زوال عقل را به طور چشمگیری حتی در مقایسه با داشتن یک بیماری منفرد افزایش می دهند.

این تغییر نگرش می تواند نحوه ی برخورد پزشکان با پیشگیری از آلزایمر را نیز دگرگون کند. به جای صبر کردن تا بروز مشکلات حافظه، ممکن است پزشکان در آینده بتوانند بیمارانی را که در مسیرهای پرخطر قرار دارند، سال ها یا حتی دهه ها زودتر شناسایی کرده و قبل از آغاز زوال شناختی مداخله کنند.

چهار مسیر متمایز به سوی آلزایمر

بیایید نگاهی بیندازیم به چهار دسته ی اصلی از بیماری هایی که هرکدام جمعیت های متفاوتی را تحت تاثیر قرار می دهند و با سرعت های مختلفی به سوی تشخیص آلزایمر پیش می روند.

مسیر اول: سلامت روان
این مسیر بر افسردگی متمرکز بود و 1٬448 بیمار را شامل می شد. افراد در این گروه معمولا پیش از افسردگی و نهایتا دریافت تشخیص آلزایمر، دچار بیماری هایی مانند فشار خون بالا، مشکلات ریتم قلب، یا اختلالات اضطرابی می شدند. این مسیر به طور نامتناسب زنان را تحت تاثیر قرار می داد.

مسیر دوم: اختلال عملکرد مغز
این بزرگ ترین گروه بود و 3٬223 بیمار را در بر می گرفت. این افراد به آنسفالوپاتی مبتلا می شدند که واژه ای کلی برای اختلال عملکرد مغز است که می تواند دلایل مختلفی داشته باشد از جمله عفونت، سموم یا کاهش جریان خون. این وضعیت اغلب به دنبال بیماری هایی مانند فشار خون بالا، مشکلات کلیوی یا بیماری های پروستات ایجاد می شد. افراد در این مسیر، سریع ترین پیشرفت را از علائم اولیه تا تشخیص آلزایمر داشتند.

مسیر سوم: اختلال شناختی خفیف
این مسیر شامل 1٬502 بیمار می شد و روندی را دنبال می کرد که پزشکان مدت هاست آن را می شناسند: مشکلات خفیف حافظه که به تدریج به زوال عقل تبدیل می شود. با این حال، مطالعه نشان داد که این مسیر اغلب با بیماری هایی آغاز می شود که در نگاه اول بی ربط به نظر می رسند، مانند سکته های کوچک، اختلالات مربوط به یائسگی، یا مشکلات چشمی.

مسیر چهارم: بیماری های عروقی
این مسیر 1٬446 بیمار را در بر می گرفت و ریشه در مشکلات رگ های خونی در سراسر بدن داشت. افراد در این گروه طولانی ترین تاریخچه ی پزشکی و بیشترین بار بیماری کلی را داشتند، که اغلب با مشکلات مفصلی آغاز شده و از مسیرهای مختلف گردش خون پیش می رفت تا به آلزایمر منتهی شود.

اثبات رابطه ی علت و معلولی

با استفاده از روش های آماری پیشرفته، پژوهشگران فراتر از شناسایی الگوها رفتند تا بررسی کنند که کدام پیشرفت های بیماری واقعا ممکن است علت یکدیگر باشند. حدود 26 درصد از این ارتباطات بیماری، روابط جهت دار ثابتی نشان دادند، به این معنا که برخی بیماری ها مستقیما به بروز بیماری های دیگر منجر می شوند، نه اینکه صرفا به صورت تصادفی همراه یکدیگر اتفاق بیفتند.

برای نمونه، داده ها نشان دادند که فشار خون بالا می تواند به افسردگی منجر شود، که سپس خطر آلزایمر را افزایش می دهد. این موضوع یک واکنش زنجیره ای را نشان می دهد که درمان بیماری اولیه می تواند از بروز کل این زنجیره جلوگیری کند.

برای اعتبارسنجی یافته ها، گروه تحقیقاتی مدل مسیر خود را با داده های برنامه ی پژوهشی یک پایگاه داده ی ملی متنوع با بیش از 500 هزار آمریکایی آزمایش کردند. به طرز قابل توجهی، تقریبا 90 درصد از بیماران آلزایمری در این گروه مستقل می توانستند با دقت در یکی از چهار مسیر شناسایی شده در مطالعه ی کالیفرنیا جای بگیرند، که ثابت می کند این الگوها در سراسر کشور برقرار هستند و به یک سیستم خاص سلامت محدود نمی شوند.

سرعت ها و خطرهای متفاوت ابتلا

تحقیقات تفاوت های قابل توجهی را در سرعت پیشرفت هر مسیر نشان داد. بیماران در گروه اختلال عملکرد مغز به طور میانگین تنها در 0.33 سال از اولین علائم هشداردهنده تا تشخیص آلزایمر پیشرفت کردند، درحالی که این زمان در دیگر گروه ها بین 1.14 تا 1.41 سال بود. این موضوع نشان می دهد که برخی افراد نیاز به پایش بسیار دقیق تر و مداخله ی زودهنگام تری نسبت به دیگران دارند.

مطالعه همچنین تایید کرد که دنبال کردن مسیرهای بیماری چندمرحله ای، خطر آلزایمر را به طور چشمگیری بیشتر از داشتن یک بیماری منفرد افزایش می دهد. نویسندگان نتیجه گیری کردند که: پیشرفت های چندمرحله ای می توانند عوامل پنهان مؤثر در بیماری آلزایمر (AD) را آشکار کنند، و مسیرهایی برای لایه بندی خطر ابتلا، تشخیص زودهنگام، و مداخلات هدفمند ارائه دهند.

به عنوان مثال، فردی را در نظر بگیرید که در دهه ی 60 زندگی دچار فشار خون بالا می شود، و سپس در دهه ی 70 زندگی دچار افسردگی. در رویکرد فعلی پزشکی، این شرایط به صورت جداگانه درمان می شوند. اما این تحقیق نشان می دهد که این ترکیب خاص می تواند مسیری به سوی زوال شناختی باشد، مسیری که اگر زود تشخیص داده شود، ممکن است با مداخلات هدفمند متوقف گردد.

پیشگیری شخصی سازی شده از آلزایمر در آینده

این پژوهش افق هایی برای رویکردهای پزشکی شخصی سازی شده در پیشگیری از آلزایمر می گشاید. به جای توصیه های یکسان برای همه، پزشکان ممکن است در آینده راهبردهای پیشگیری را بر اساس مسیری که بیمار در آن قرار دارد، تنظیم کنند.

فردی که در مسیر عروقی قرار دارد، ممکن است بیشترین بهره را از کنترل تهاجمی فشار خون و درمان هایی برای بهبود گردش خون ببرد. افرادی در مسیر سلامت روان ممکن است به غربالگری و درمان زودهنگام و فشرده تر افسردگی نیاز داشته باشند. بیمارانی که نشانه هایی از مسیر اختلال عملکرد مغز نشان می دهند، ممکن است به مداخلات کاملا متفاوتی نیاز داشته باشند.

با این حال، محدودیت های مهمی وجود دارد. این تحقیق عمدتا در سیستم سلامت دانشگاهی کالیفرنیا انجام شده است، که ممکن است نماینده ی تمام جمعیت ها یا محیط های درمانی نباشد. پرونده های سلامت الکترونیکی فقط مراقبت های دریافت شده در سیستم UC را ثبت کرده اند، و ممکن است درمان هایی را که بیماران در دیگر مراکز دریافت کرده اند، از قلم انداخته باشند.

پژوهشگران اذعان کردند که تشخیص آلزایمر آن ها بر اساس کدهای تشخیصی بوده و نه نشانگرهای زیستی مانند اسکن مغز یا آزمایش مایع نخاعی. اگرچه مطالعات قبلی نشان داده اند که این کدها از دقت پیش بینی بالایی برخوردارند (72 تا 100 درصد ارزش پیش بینی مثبت)، اما برخی طبقه بندی های نادرست اجتناب ناپذیر هستند.

از همه مهم تر، این پژوهش الگوهایی را شناسایی می کند، اما اثبات نمی کند که مداخله در این مسیرها واقعا از بروز آلزایمر جلوگیری می کند. برای اثبات آن، به کارآزمایی های بالینی آینده نیاز است که برای مثال بررسی کنند آیا درمان تهاجمی تر افسردگی در افراد پرخطر، خطر زوال عقل را کاهش می دهد یا خیر.

این مطالعه پرسش بنیادین را از چه چیزی باعث آلزایمر می شود؟ به آلزایمر چگونه در طول زمان پیشرفت می کند؟ تغییر می دهد. درک نه فقط عوامل خطر، بلکه توالی و تعامل آن ها ممکن است کلید پیشگیری واقعی از بیماری باشد که در حال حاضر نزدیک به هفت میلیون آمریکایی را تحت تاثیر قرار داده و سالانه صدها میلیارد دلار هزینه بر دوش نظام سلامت می گذارد.

شناسایی این الگوهای متوالی، به جای تمرکز بر تشخیص ها به صورت مجزا، ممکن است به پزشکان در بهبود تشخیص بیماری آلزایمر کمک کند.

آلزایمر به جای بروز ناگهانی، به نظر می رسد نتیجه ی نهایی مسیرهایی قابل پیش بینی از بیماری است که در طول سال ها شکل می گیرند. اگر دانشمندان بتوانند این مسیرها را زود تشخیص داده و قطع کنند، ممکن است بالاخره فرصت واقعی برای پیشگیری از این بیماری ویرانگر به جای درمان آن پس از آسیب، فراهم شود.

انتهای پیام