چلسی به‌ طور سنتی در تابستان‌ها بسیار فعال است و هر سال بازیکنان جدیدی جذب می‌شوند. اکنون خط حمله این تیم کاملاً دگرگون شده است. اگر به پست‌های بازیکنان نگاه کنیم، منطقی به نظر می‌رسد که تازه‌واردها بیشتر در خط حمله ظاهر شوند. با این حال، باشگاه دچار نوعی عدم توازن است؛ یک هافبک خونسرد و خلاق در کنار یک خط حمله ناکارآمد.

در میانه میدان، بازیکنانی با سطحی بسیار بالا حضور دارند؛ مویسس کایسدو، انزو فرناندز و کول پالمر. در این بین پالمر در سال 2025 کمی افت کرده است اما پیش از آن، به‌ مدت یک‌ونیم سال بهترین بازیکن تیم به‌ شمار می‌رفت. در مقابل، خط حمله فاقد ستاره‌های سطح بالا است.

در تابستان امسال، استوائو ویلیان به تیم اضافه خواهد شد؛ بازیکنی که یک سال پیش از پالمیراس جذب شده بود. همچنین، لیام دلاپ که از ایپسویچ خریداری شده، اکنون به‌ طور ثابت در تیم بازی می‌کند. ژائو پدرو، مهاجم همه‌کاره برایتون نیز به تیم پیوسته و اولین بازی خوب خود را برای چلسی انجام داده است. انتقال جیمی گیتنز، وینگر چپ بوروسیا دورتموند نیز رسماً تأیید شده است.

به‌ این‌ ترتیب؛ چهار بازیکن جدید وارد شده‌اند، در حالی که تنها جیدون سانچو تیم را ترک کرده است. باشگاه حتی بابت جدایی سانچو نیز متحمل هزینه شد، زیرا طبق قرارداد، بند بازخرید اجباری فعال بود و چلسی مجبور به پرداخت 5.8 میلیون یورو شد. با این وجود، حتی بدون سانچو، تعداد بازیکنان هجومی چلسی خارج از حد معمول است:

در واقع چلسی 15 بازیکن برای تنها سه پست هجومی در اختیار دارد. تنها ژائو فلیکس و پدرو تجربه بازی در پست پشت مهاجم را دارند که البته پست اصلی‌شان نیست. دو بازیکن پایانی در این فهرست، از آکادمی باشگاه هستند و باقی بازیکنان طی دوران مالکان جدید جذب شده‌اند. تقریباً تمام آنها قراردادهای بلندمدت دارند؛ فقط استرلینگ و جورج قرارداد دو ساله دارند و بقیه قراردادهایی طولانی‌تر.

بدیهی است که بسیاری از این بازیکنان باید از تیم جدا شوند. ظاهراً این جدایی‌ها عمدتاً به‌ صورت قرضی خواهد بود. گاهی حتی جلب رضایت دیگر تیم‌ها برای پذیرش این بازیکنان چنان دشوار است که چلسی باید بخشی از حقوق آنها را نیز پرداخت کند. به گزارش TalkSPORT؛ چلسی با انتقال قرضی استرلینگ به آرسنال، 70 درصد حقوق او را پرداخت خواهد کرد.

وضعیت مودریک اوکراینی نیز پیچیده است. به‌ دلیل رسوایی دوپینگ، او در تابستان امسال قادر به یافتن تیم جدیدی نیست.

خنده‌دارترین نکته اینکه در یکی از بازی‌های اخیر، انزو مارسکا، سرمربی چلسی تصمیم گرفت رومئو لاویا، یک هافبک دیگر را در مرکز میدان قرار دهد و در عوض، کول پالمر را از خط میانی به حمله سه‌ نفره و در نقش وینگر منتقل کند. در چنین شرایطی، مشخص نیست چرا تیم تا این حد وینگر در اختیار دارد.

این دیدگاه وجود دارد که چنین تعداد زیادی بازیکن جذب شده‌اند تا در قالب قراردادهای قرضی پیشرفت کرده و در آینده به تیم کمک کنند. در تئوری این ایده منطقی است، اما در عمل، نمی‌توان حتی یک یا دو بازیکن را نام برد که در سال‌های اخیر با بازگشت از دوره قرضی به ترکیب اصلی چلسی اضافه شده و عملکرد درخشانی داشته باشند. حتی اگر به فصل گذشته نگاه کنیم، آندری سانتوس و مایک پندرز عملکرد خوبی داشتند، اما یکی از آنها در جام جهانی حتی فرصت بازی هم پیدا نکرد و دیگری اصلاً به مسابقات دعوت نشد.

نتیجه این است که بسیاری از بازیکنان کنونی در عمل برای تیم مفید نیستند، در حالی که قراردادهای آنها بسیار بلندمدت است. به‌ عنوان مثال، جکسون هنوز تا سال 2033 با باشگاه قرارداد دارد. با این حال، او تاکنون نتوانسته تأثیر محسوسی در تیم بگذارد. مهمتر از همه، به‌ نظر می‌رسد که از نظر روانی دچار مشکلاتی است. شاید هیچ بازیکن دیگری در لیگ برتر به‌ اندازه او با مسائل انضباطی روبرو نباشد. علاوه بر این، اجرای مدل اقتصادی فعلی باشگاه نیز با ابهاماتی همراه است.

چلسی در سه سال گذشته حدود 1.5 میلیارد یورو هزینه کرده اما همچنان خط حمله‌ای متوسط در اختیار دارد. گاهی گفته می‌شود که باشگاه نیمی از این مبلغ را با فروش بازیکنان جبران کرده است اما این نکته‌ ظریف وجود دارد؛ بیش از 500 میلیون یوروی دریافتی حاصل از فروش بازیکنانی است که در دوران رومن آبراموویچ جذب شده بودند و حتی قهرمان لیگ قهرمانان نیز شدند. در مورد اینکه آیا می‌توان سرمایه‌گذاری 1.5 میلیارد یورویی اخیر را بازگرداند، تردیدهای جدی وجود دارد؛ البته قراردادهایی مانند جذب پالمر موفق بوده‌اند اما در بیشتر موارد کسب سود بعید به‌ نظر می‌رسد.

اگر مدل اقتصادی را کنار بگذاریم و فقط به نتایج نگاه کنیم، می‌توان گفت که تیم از نظر عملکرد کلی پیشرفت داشته و هر فصل بهتر از فصل قبل ظاهر شده است. با این حال، بازگشت به سطح رقابت برای قهرمانی در لیگ قهرمانان و لیگ برتر با ترکیب کنونی بسیار دشوار خواهد بود. شاید استفاده از دو بازیکن باکیفیت برای یک پست، بسیار مؤثرتر از جذب چهار بازیکن متوسط باشد. مثلاً بازیکنی با قیمت 100 میلیون یورو، مشابه آنچه در مورد کایسدو و فرناندز رخ داد.

در نهایت، با وجود حضور در چند تورنمنت، چلسی همچنان با کمبود بازیکنان تهاجمی سطح بالا مواجه است. شاید بتوان مارک گوی را در لیگ کنفرانس مقابل شامراک روورز ایرلند آزاد گذاشت تا هت‌تریک کند اما در لیگ قهرمانان اروپا چنین تاکتیکی جواب نخواهد داد.

انتهای پیام/