به نقل از خبرآنلاین، از همان بعد از ظهر روز 21 بهمن که خیابان جام جم، از ونک تا محمودیه، در قرق زنجیره جوانان انقلابی دست در دست کارمندان اعتصابی سازمان رادیو تلویزیون درآمد و تلویزیون بالاخره به دست انقلابیون فتح شد، طنین سرود ای ایران، ای مرز پرگهر سروده حسین گل گلاب و ساخته محمد خالقی (اجراشده با صدای بنان دهه 20) تمام فضای خیابان های آن منطقه را فرا گرفت. ای ایران صدای پیروزی مردم ایران در آن روز بود، سرودی که کمتر از دو ماه بعد از اوج به حضیض انقلابیون افتاد و پخشش از رادیو تلویزیون ممنوع شد؛ چراکه گفته می شد از آن پرستش خاک مستفاد می شود و این پرستش می تواند شبیه بت پرستی باشد!

مجله فردوسی در تاریخ سوم اردیبهشت 1358 در صفحه ماوقع در انتقاد به این تصمیم نوشت:

اخیرا سرود ای ایران را از آرم رادیو و تلویزیون برداشته و انداخته اند تو انبار. شنیدیم ایراد به آن قسمتی از سرود است که می گوید: ای... جان من فدای خاک پاک میهنم و این که در راه تو، کی ارزشی دارد این جان ما که گویا توجیه به پرستش خاک شده است که گناه کبیره است، چیزی شبیه پرستش بت ؟!

معلوم نیست اگر قرار باشد ایرانی فکر و ذکرش حفظ حدود و ثغور کشورش ایران نباشد و در موقع دفاع از سرزمینش جان برایش ارزشی نداشته باشد و آن را در راه میهن فدا نکند، پس دیگر جان مبارکش را می خواهد چکار کند؟