شهر زیرزمینی درین کویو به تدریج و به ویژه در دوران بیزانس (Byzantine)، به مجموعه ای از دالان ها و تالارها و اتاق هایی گسترده با کارکردهای گوناگون تبدیل شد. در اوج شکوفایی، این شهر مساحتی برابر با 445 کیلومتر مربع را دربرمی گرفت. سازندگان این شهر با هوشمندی خاصی، تهویه های طبیعی، چاه ها، و راه های پنهانی را طراحی کرده بودند تا بتوانند در صورت حمله دشمنان از آن ها استفاده کنند. راه های باریک شهر دشمنان را مجبور می کرد به صورت تک تک وارد شوند و ورودی ها با سنگ های غلتان بزرگ از داخل مسدود می شد. حتی ساکنان طبقات پایین می توانستند آب طبقات بالایی را قطع کنند تا از مسموم شدن آن به دست دشمن جلوگیری کنند.

درین کویو در طول تاریخ پناهگاه گروه های مختلف مردم بوده است. در دوران آغازین مسیحیت، زمانی که پیروان این دین تحت آزار و تعقیب امپراتوری روم بودند، به این دالان های زیرزمینی پناه می بردند. بعدها در دوره جنگ های عرب و بیزانس (سال های 780 تا 1180 میلادی)، این شهر باز هم به مکانی برای فرار و حفاظت مسلمانان و مسیحیان تبدیل شد. حتی تا دوران مدرن، یعنی اوایل قرن بیستم، مردم از این فضاها برای در امان ماندن از خطرات استفاده می کردند.

ساخت شهرهای زیرزمینی مانند درین کویو بیش از آنکه جنبه ی سکونت دائمی داشته باشد، به دلیل نیاز به پناهگاه در برابر تهدیدهای خارجی بود. مردم منطقه ابتدا از سنگ های نرم و آتشفشانی برای ایجاد انبارهای خنک و پایدار استفاده می کردند. اما به مرور زمان، این انبارها تبدیل به شبکه ای پیچیده از اتاق ها و گذرگاه ها شدند که به مردم امکان می داد در مواقع خطر برای مدت های طولانی از دید دشمنان پنهان بمانند. هوشمندی در طراحی دفاعی، از تهویه های طبیعی گرفته تا درهای سنگی غلتان و راه های باریک، این پناهگاه ها را به دژهایی تسخیرناپذیر بدل می کرد.