مطابق ماده 2 بند 4 منشور سازمان ملل متحد: همه اعضا باید از تهدید به زور یا استفاده از آن علیه تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی هر کشور خودداری کنند . با توجه به اینکه هیچ تهدید یا اقدام نظامی از سوی ایران علیه آمریکا صورت نگرفته و دو کشور در وضعیت جنگ یا درگیری مسلحانه به سر نمی بردند، توسل آمریکا به زور فاقد هرگونه مشروعیت حقوقی ذیل ماده 51 منشور بوده و مصداق بارز تجاوز نظامی است.

تخطی از پیمان عدم اشاعه سلاح های هسته ای (NPT)

ایران به عنوان یکی از اعضای متعهد پیمان عدم اشاعه سلاح های هسته ای (NPT)، براساس ماده IV این پیمان حق دارد از انرژی هسته ای برای اهداف صلح آمیز بهره برداری کند. تأسیسات هدف قرارگرفته تحت نظارت مستمر آژانس بین المللی انرژی اتمی (IAEA) بوده اند و اقدام نظامی علیه این مراکز، نقض صریح تعهدات بین المللی و تضعیف بنیان های رژیم عدم اشاعه است.

نقض قطع نامه 2231 شورای امنیت

قطع نامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل متحد (2015) که بر اجرای برجام و حل اختلافات از طریق سازوکارهای دیپلماتیک تأکید دارد، طرف ها را به خودداری از اقدامات تحریک آمیز و نظامی ملزم می کند. درحالی که مذاکرات و تعاملات دیپلماتیک ادامه داشت، بمباران تأسیسات هسته ای ایران نقض آشکار این قطع نامه و تهدیدی جدی برای امنیت منطقه و نظم بین المللی محسوب می شود.

ممنوعیت بمباران تأسیسات هسته ای به دلیل پیامدهای زیست محیطی و انسانی

بمباران تأسیسات هسته ای، علاوه بر تخلف از حقوق بین الملل، با توجه به خطرات بالقوه انتشار مواد رادیواکتیو، خسارات جبران ناپذیر زیست محیطی و تهدید سلامت بشر را به دنبال دارد. براساس اصول بنیادین حقوق بین الملل بشردوستانه، ازجمله اصل تفکیک و اصل تناسب، و همچنین کنوانسیون های ژنو و قواعد عرفی مرتبط، حمله به چنین اهدافی ممنوع است و این امر مسئولیت حقوقی و کیفری دولت متجاوز را دوچندان می کند. براساس مقررات آژانس بین المللی انرژی اتمی و معاهده ان پی تی و دیگر مقررات حقوق بین الملل، هیچ کشور دارای بمب اتم حق حمله به تأسیسات اتمی دیگر کشورها را ندارد.

نبود وضعیت جنگی و تشدید مسئولیت حقوقی

در شرایطی که هیچ اعلام جنگی صورت نگرفته و ایران نیز هیچ اقدام نظامی خصمانه ای علیه آمریکا انجام نداده است، و مسیر دیپلماتیک و مذاکره همچنان فعال بوده، این تجاوز نظامی نه تنها نقض حقوق بین الملل، بلکه تخطی از اصل حسن نیت در روابط بین الملل (مطابق ماده 26 کنوانسیون وین 1969 درباره حقوق معاهدات) به شمار می رود که از ارکان کلیدی تعاملات حقوقی بین المللی است.

حق ایران برای مطالبه غرامت

مطابق مسئولیت بین المللی دولت ها (ILC Articles) هر دولت متخلف موظف است: 1. فورا عمل خلاف حقوق بین الملل را متوقف کند، 2. خسارات مادی و معنوی وارده را جبران کند، 3. تضمین دهد که عمل متخلفانه تکرار نخواهد شد. ایران با بررسی میزان خسارات وارده به تأسیسات هسته ای فردو، نطنز و اصفهان با استناد به قواعد و اصول حقوقی در مراجع صالح ازجمله دیوان بین المللی دادگستری (ICJ)، دیوان داوری بین المللی و دیگر محاکم بین المللی اقامه دعوی کند و غرامت کامل بابت خسارات ناشی از بمباران تأسیسات صلح آمیز خود را مطالبه کند. حمله نظامی آمریکا به تأسیسات هسته ای ایران در شرایطی که میان این دو کشور وضعیت جنگی وجود نداشته و مسیرهای دیپلماتیک فعال بوده است، اقدامی غیرقانونی، تجاوزکارانه و بی پایه در حقوق بین الملل محسوب می شود. پیامدهای زیست محیطی و انسانی ناشی از این حمله، اهمیت پیگیری حقوقی و مطالبه غرامت از سوی ایران را دوچندان می کند. ایران باید با بهره گیری از تمام ابزارهای قانونی و دیپلماتیک، حق حاکمیت ملی و حقوق بین الملل را حفظ کند و از جامعه جهانی بخواهد که تجاوز نظامی را به هیچ وجه تحمل نکند.