به نقل از فرادید، این محوطه که یک میدان باز در یکی از ورودی های شهر ورودی گرونوبل است، روی زمین های باتلاقیِ خشک شده در کنار رود ایزر ساخته شده بود. این منطقه طی قرن ها برای بهره برداری از منابع طبیعی مانند شن و چوب و همچنین برای برگزاری جشن ها، بازی ها، نمایشگاه ها و اردوگاه های نظامی استفاده می شد؛ با این حال تا اوایل قرن نوزدهم همچنان به طور منظم دچار سیلاب می شد.

بقایای پایه سنگی چوبه دار

پژوهشگران با مقایسه پیِ سنگی این سازه با نقشه یک چارچوب چوبی مربوط به سال 1546 میلادی از دارِ پورت دو لا روش گرونوبل، توانستند هویت بنا را به طور قطعی مشخص کنند. اندازه ها دقیقاً با هم تطابق داشتند.

باستان شناسان می گویند: اسناد ساخت وساز به ما امکان می دهد مراحل اجرای پروژه بین سال های 1544 تا 1547 را دنبال کرده و معماری دار را بازسازی کنیم. روی یک پی سنگی به ضلع 8٫2 متر، هشت ستون سنگی برافراشته شده بود که در بالای آن ها سرستون هایی قرار داشت و چارچوبی چوبی را در ارتفاع حدود 5 متر نگه می داشت. این دار روی برآمدگی کوچکی از تراس آبرفتی ساخته شده بود تا از سیلاب در امان بماند. بخش شرقی آن نیز با یک آبراه محافظت می شد که شاید برای مشخص کردن محدوده فضا هم کاربرد داشته است .

اما در واقع این محل جای اجرای حکم اعدام نبود. این دار برای نمایش عمومی اجساد اعدام شدگان استفاده می شد. به نمایش گذاشتن تحقیرآمیز جسد بخشی از مجازات بود و بیشتر برای افرادی به کار می رفت که به جرم خیانت به پادشاه محکوم شده بودند. در فرانسه قرن شانزدهم، این افراد اغلب هوگنوها (پروتستان ها) بودند.

زمانی که این دار ساخته شد، تنش میان پروتستان ها و کاتولیک ها به شدت افزایش یافته و موضع رسمی حکومت از مدارا با پروتستانیسم به آزار و سرکوب تغییر کرده بود. فرمان فونتن بلو که در سال 1540 توسط شاه فرانسوای اول صادر شد، نخستین مورد از یک مجموعه قوانین تنبیهی علیه هوگنوها بود. این فرمان، پروتستانیسم را خیانت اعلام می کرد و پیروان آن را مستوجب شکنجه، مصادره اموال و اعدام می دانست. جانشین او، آنری دوم، با فرمان شاتوبریان در سال 1551، مجازات های بسیار سخت تری برای همه مرتدان تعیین کرد و در سال 1557 نیز فرمان کومپین، مجازات مرگ را برای تمام محکومان به بدعت گذاری تثبیت کرد. این درگیری های مذهبی در نهایت در سال 1562 به جنگ داخلی انجامید که تا پایان قرن ادامه داشت.

نمایش جسد فردی که به جرم بدعت یا خیانت محکوم شده بود، بخشی از مجازات به شمار می رفت. تحقیر ناشی از این کار و نقض باورهای عمیق مذهبی درباره رستاخیز جسم، حکم قضایی را فراتر از خودِ اعدام ادامه می داد. دفن در همان محل، بدون آیین های رسمی و در زمینی غیرمتبرک، پیامدهایی ابدی تلقی می شد.

اجساد آن ها که گاه تکه تکه شده بودند، تحت رفتاری تحقیرآمیز قرار داشتند: در گودال های ساده گذاشته یا پرتاب می شدند، گاهی روی هم انباشته می شدند و گاهی بدون هیچ نشانه ای از مراقبت یا آیین تدفین جابه جا می شدند. به نظر می رسد شرایط، نحوه دفن را تعیین می کرد. برای مثال، در گودال بزرگ مرکزی، ابتدا اجساد روی هم قرار داده شده و سپس قطعات بدن و بقایای اسکلتی جدا از هم به آن افزوده شده بود. در جاهای دیگر، ممکن است چند محکوم به طور هم زمان از دار پایین آورده شده و در یک گودال دفن شده باشند.