در شرایطی که فضای ایران همچنان تحت تأثیر اتفاقات منطقه ای است، آینده نیمکت پرسپولیس هم در هاله ای از ابهام قرار گرفته. اسماعیل کارتال که به واسطه شرایط اخیر هنوز به ایران بازنگشته، احتمالا هرگز بازنخواهد گشت. این یعنی یک جدایی نانوشته و لزوم واکنشی قاطع از سوی مدیریت باشگاه.

پرسپولیس امروز با موقعیتی مواجه است که شباهت زیادی به تابستان سال گذشته دارد؛ موقعیتی که اگر درست مدیریت نشود، می تواند فصل پیش رو را نیز قربانی کند. از یک سو شرایط خاص در ایران که نگرانی بازیکنان و مربیان خارجی را دوچندان کرده و از سوی دیگر نامشخص بودن وضعیت سرمربی ترک تبار سرخ ها، همه و همه این پیام را دارند: زمان تصمیم گیری، همین حالاست.

اولین نقطه ضعف مدیریت پرسپولیس در یک سال گذشته، عدم جسارت در تصمیم گیری سریع بود. همان تعللی که پرسپولیس را هفته ها منتظر اوسمار ویه را گذاشت؛ همان وقت کشی ای که باعث شد پروژه اسکوچیچ ناکام بماند، و خوان کارلوس گاریدو سرمربی پرسپولیس شود و در نهایت تا رسیدن به توافق با کارتال، چند ماه حساس فصل از دست برود.

تکرار این سناریو در تابستان 1404 به معنای فاجعه ای قابل پیش بینی خواهد بود. فاجعه ای که باعث شدن پرسپولیس پس از ده سال ضعیف ترین نتیجه را از خود به جای بگذارد.

پرسپولیس باید تکلیف را روشن کند: آیا اسماعیل کارتال، با وجود قرارداد، دیگر سرمربی این تیم نیست؟ اگر بله که شواهد و سکوت ها این را تأیید می کنند، چرا مثل سپاهان که سریعا استعفای کارترون را پذیرفت و محرم نویدکیا را انتخاب کرد، تصمیم سریعی گرفته نمی شود؟ سکوت در این مقطع، بیش از آنکه محافظه کاری باشد، نوعی خودزنی مدیریتی است.

از طرف دیگر، بازار نقل وانتقالات در حال داغ شدن است و تیم هایی مثل سپاهان و استقلال، بی سروصدا در حال ترمیم ضعف هایشان هستند. پرسپولیس اما علی رغم استارت سریع و طوفانی در نقل و انتقالات، تیمی نامتوازن در اختیار دارد: ترافیک عجیب در پست وینگر و نبود عمق لازم در خط دفاع و حمله. جدایی سردار دورسون که با کارتال رابطه ای تنگاتنگ داشت در صورت بازنگشتن سرمربی ترکیه ای بسیار محتمل است و عیسی آل کثیر نیز خداحافظی کرده. حالا تنها علی علیپور باقی مانده، و این برای تیمی که می خواهد مدعی بماند، کافی نیست. خط دفاعی نیز در پست دفاع راست مهره ندارد و دفاع مرکزی نیز به یک بازیکن قابل اعتنای دیگر نیاز دارد.

تغییر سرمربی اگر قطعی ست، باید همین حالا رخ دهد؛ نه یک ماه بعد و نه در آستانه شروع لیگ و کشته شدن زمان طلایی اردوی تابستانی. گزینه هاس جایگزین باید متناسب با پرسپولیس انتخاب شود؛ نه صرفا نام های بزرگ و نشدنی، بلکه مربی ای با شناخت کامل از ساختار فوتبال ایران و البته توانایی مدیریت فشارهای بالای پرسپولیس. تکرار ماجرای گاریدو، تنها حاصل درس نگرفتن از گذشته است.

مدیریت همچنین باید با شفاف سازی، آرامش را به اردوگاه هواداران بازگرداند. شایعه بازگشت برانکو، اگرچه می تواند جذاب باشد، اما تا زمانی که رسمی نشود، بیش از آنکه امید بدهد، توقعات را بالا می برد و تیم را در بلاتکلیفی نگه می دارد. در این میان، سکوت مدیر و مالکان اصلی باشگاه، بزرگ ترین مانع برای اعتمادسازی است.

اکنون، باشگاه پرسپولیس در نقطه ای قرار دارد که آینده فصل را رقم می زند. این بار فرصت آزمون و خطا وجود ندارد. نه هوادار، نه ساختار فنی، و نه حتی شرایط فعلی کشور، اجازه اشتباه نمی دهند. اگر تصمیم جدایی از کارتال گرفته شده، باید با جسارت اجرا شود. مدیریت، امسال فقط با تصمیم گیری سریع، شجاعانه و حساب شده می تواند فصل را نجات دهد.

نکته جالب توجه اینکه موفق ترین انتخاب کادر مدیریتی فعلی اوسمار ویه را بوده که بعد از جدایی یحیی، هیچ هواداری با سرمربیگری او موافق نبود و بنابراین باید از تسلیم شدن مقابل جریان های هواداری پرهیز کرد. در این لحظه پرسپولیس به تصمیمی سریع، عقلانی و حساب شده نیاز دارد نه مرور رزومه و اسامی در ترنسفرمارکت و وزن کشی و ردیف کردن اسامی. فقط انتخاب!

منبع: همشهری آنلاین