به نقل از خبر آنلاین، چین با معرفی قطار فوق سریع تی-فلایت (T-Flight) ، که از ترکیب فناوری مَگلِو و سامانه های تیوب کم فشار الهام گرفته از هایپرلوپ استفاده می کند، در حال بازتعریف مفهوم حمل و نقل سریع است. هدف نهایی این سیستم، رسیدن به سرعت 965 کیلومتر بر ساعت (600 مایل بر ساعت) است؛ سرعتی که آن را به طور قابل توجهی از سرعت کروز متوسط هواپیماهای مسافربری تجاری جلو می اندازد.

با این سرعت، مسافت 1100 کیلومتری بین پکن و شانگهای که در حال حاضر با ریل پرسرعت حدود 6 ساعت طول می کشد، به کمتر از یک ساعت و نیم کاهش خواهد یافت. این زمان حتی می تواند با در نظر گرفتن فرآیندهای طولانی فرودگاهی، از زمان سفر هوایی نیز کمتر شود.

راز سرعت خارق العاده تی-فلایت، در حذف تقریباً کامل دو عامل بازدارنده اصلی نهفته است:

حذف اصطکاک : با استفاده از الکترومغناطیس، قطار بدون تماس فیزیکی روی ریل شناور می شود (فناوری EDS و EMS).

حذف مقاومت هوا : حرکت در تونل های با فشار بسیار کم (خلاء)، مقاومت هوا را به حداقل می رساند و امکان رسیدن به سرعت های بی سابقه ای را فراهم می کند.

در فوریه 2024، تی-فلایت در آزمایش های اولیه خود به سرعت 623 کیلومتر بر ساعت دست یافت و در ماه اکتبر، مهم ترین مرحله یعنی عملکرد موفقیت آمیز در شرایط کم فشار (Low-Vacuum) را پشت سر گذاشت. این دستاورد، برتری فنی چین را نسبت به بسیاری از پروژه های ورشکست شده هایپرلوپ در غرب نشان می دهد.

جاه طلبی های چین به اینجا ختم نمی شود. هدف مرحله دوم، دستیابی به سرعت 1000 کیلومتر بر ساعت در مسیری 60 کیلومتری است. در چشم اندازهای بلندمدت، رؤیای رسیدن به سرعت 4000 کیلومتر بر ساعت نیز مطرح شده است که تقریباً سه برابر سرعت صوت خواهد بود. تی-فلایت پیش از این، رکورد سریع ترین قطار مَگلِو آزمایشی جهان را از قطار L0 ژاپن (با سرعت 602 کیلومتر بر ساعت) ربوده است.

با وجود این پیشرفت ها، کارشناسان نسبت به چالش های پیش رو هشدار می دهند. ساخت زیرساخت های لازم، یعنی تونل های طولانی و مقاوم در برابر فشار کم، به شدت پرهزینه و پیچیده است. همچنین، سوالات جدی در مورد ایمنی مسافران در صورت کاهش ناگهانی فشار داخل تیوب در سرعت های مافوق صوت، مطرح است.

با این حال، به گفته مارک اسمیت ، مؤسس وب سایت Seat61.com، اگر کسی بتواند این پروژه را عملی کند، قطعاً چینی ها هستند. آن ها از قدرت و منابع کافی برخوردارند. این پروژه نه تنها رقابتی در زمینه سرعت، بلکه رقابتی در عرصه اثبات امکان پذیری فناوری های پیشرفته حمل ونقل آینده است.