به نقل ازاقتصادنیوز، با پیشرفت تکنولوژی، فضای کاریابی و استخدام نیز دچار تحولات زیادی شد. بسیاری از تعاملات کاری حضوری به فضای دیجیتال منتقل شدند و ارتباط میان کارجویان و کارفرمایان، تنها با ارسال ایمیل و در بستر آنلاین امکان پذیر هستند. در این میان، بسیاری از عدم پاسخ دهی و ناپدید شدن ناگهانی کارفرمایان یا متقاضیان شکایت می کنند و آن را نشانه نابرابری قدرت میان این دو می دانند.

فرانکلین اشنایدر در آتلانتیک نوشت: باید با شرمساری اعتراف کنم که اخیرا پس از دریافت ایمیلی که از سوی یکی از کارفرمایان سایت کاریابی برای من ارسال شده بود، احساس صمیمیت و انسانیت و حتی شکرگزاری کردم. ایمیلی که در پاسخ به رد درخواست شغلی مورد نظرم ارسال شده بود و تلاش کرده بود تا با لحنی به ظاهر ادبی، از اینکه رزومه ام رو ارسال کرده بودم، تشکر کند.

اما این احساس خوشایند، خیلی زود به خودسرزنش گری و تنفر تبدیل شد؛ همان حس خجالت آوری که پس از ارسال پیام های بلند به برخی و پاسخ تک کلمه ای و بی تفاوت آن ها پیدا می کنید.

ایمیلی که در پاسخ به من ارسال شده بود، حتی یک متن شخصی سازی شده با این مضمون که ما شما رزومه شما را جدی بررسی کردیم اما در نهایت تصمیم گرفتیم خویشاوند یک معاون را استخدام کنیم هم نبود، بلکه پاسخ خودکار سیستم کاریابی پس از رد درخواست بود. واقعیت این است که آنقدر به عنوان یک کارجو به بی تفاوتی کارفرمایان عادت کرده بودم که حتی کمترین نشانه از توجه آنان به خود را، نشانه پیروزی می دانستم.

در مقایسه با نسل های گذشته، امروزه افراد بسیار دیرتر از گذشته به مراحل کلاسیک زندگی می رسند؛ ازدواج، بچه دار شدن، خرید خانه و شروع مسئولیت های حرفه ای و خانوادگی همگی در مدت فشرده تری رخ می دهند.

فارغ از این که وضعیت بازار کار چگونه است، که در حال حاضر اصلا جالب نیست، به نظر می رسد که هنجارهای رفتاری درباره آنچه پذیرفتنی است و آنچه نیست، به شدت دچار فروپاشی شده اند. پدیده (ghosting) یا ارتباط شبح گونه که به معنای قطع ارتباط ناگهانی است، این روزها نه تنها توسط کارفرمایان، که توسط جویندگان کار نیز مرسوم شده است.

ارتباط شبح گونه فقط در مراحل اولیه و ارسال رزومه رخ نمی دهد. روند معمولا به این صورت است کارفرمایان از متقاضیان چندین مصاحبه و آزمون وقت گیر می گیرند و زمانی که نوبت به اعلام نتیجه می رسد، دیگر خبری از آن ها نمی شود.

نتایج یک نظرسنجی که توسط شرکت گرینهوس صورت گرفت نشان داد که از هر سه متقاضی کار در آمریکا، دو نفر پس از مصاحبه تجربه قطع ارتباط ناگهانی را داشته اند.

در این میان، برخی از کارجویان هم که فرآیند سخت استخدام را طی کرده و شغل را به دست آورده اند، حتی در روز اول کاری نیز حاضر نمی شوند. یکی از کارفرمایان کالیفرنیایی به من گفت که برخی متقاضیان حتی پس از امضای قرارداد برای شغل هایی با حقوق بسیار بالا، در روز اول کاری حضور پیدا نمی کنند و ناپدید می شوند.

امروزه بسیاری از افراد در هر دو طرف معادله ی استخدام، به دلیل راحتی و حفاظت از خود، حتی تظاهر به ادب را هم کنار گذاشته اند و بازار کار کنونی در فضای آنلاین و حتی غیرآنلاین، بسیار نامحترمانه و ناکارآمد است.

این که مشکلات کنونی در بازار کار را تنها بی توجهی به آداب درنظر بگیریم، بسیار ساده انگارانه است. واقعیت این است که در گذشته آداب و رسوم خاص و زمان بر فرایند استخدام، به ساده تر شدن آن کمک می کرد و بخشی از واقعیت های ناخوشایند ناشی از رابطه نابرابر میان کارفرما و کارمند را، پنهان می کرد.

در شرایط کنونی که بسیاری از کارکنان و کارجویان قدرت کمی دارند، رعایت آداب اجتماعی، اغلب تنها تفاوت بین یک سیستم و مجموعه کارآمد مبتنی بر اعتماد، و یک سیستم قطبی شده با تحقیر، تنفر و نابرابری بوده است.

پیش از اینکه قواعد رفتاری جزیی از سیاست های اصلی منابع انسانی شوند، آداب و رسوم مهم ترین سد در برابر جنگ طبقاتی بودند. در قرون 18 و 19 در اروپا و آمریکا، مردم برای اجتناب از تعارض طبقاتی، اغلب از یکدیگر دوری می کردند و تعامل افراد با کسانی که در طبقه اجتماعی آنان نبودند، به شدت محدود بود.

در برخی شرایط نیر که تعامل با طبقات اجتماعی پایین تر ضروری بود، افراد با رفتارهای بسیار رسمی، نمایش برتری خود و یا تسلیم مطلق طرف مقابل، فاصله روانی را حفظ می کردند. در چنین شرایطی اگر برخود و یا واکنشی صورت می گرفت، ، طبق قوانین آن زمان طبقات بالاتر حق استفاده از خشونت را داشتند و در شرایط بالعکس، بریا طبقه پایین تر مجازات داشت. برای نمونه، یکی از کتابچه های راهنمای آداب قرن 19 توصیه می کرد که اگر با یک راننده ی تاکسی ناصادق روبه رو شدید، زدن یک سیلی به او مجاز است. نویسنده سپس تأکید کرده که خشونت فقط برای تنبیه افراد پایین تر است.

با گذر زمان و افزایش تراکم شهری، آداب و رسوم به سیستم خودکنترلی رفتار تبدیل شد. درواقع طبقه بالاتر باید طوری رفتار می کرد که گویی در مقابل طبقه فرودست، رفتاری فروتنانه دارد. هدف اصلی نیز جلوگیری از نمایش آشکار برتری هایی بود که می توانست منجر به شعله ور تعارضات اجتماعی شود.

با این تغییرات، رفتارهای تحقیرآمیز و تظاهر به برتری کاهش یافت. البته تفاوت های واقعی در جایگاه اجتماعی همچنان باقی بود و عواملی مانند طبقه، نژاد، جنسیت و سن همچنان نقش داشتند.

در محیط کار مدرن کنونی، این هنجارها به شکلی تعریف شده اند تا همه چیز ظاهری مودبانه داشته باشد، درحالی که واقعیت می تواند متفاوت باشد.

برای مثال، مدیر ممکن است کاری را از کارمند خود درخواست کند، در حالی که کارمند در عمل هیچ گزینه ای جز قبول و انجام آن ندارد. کارمند در برابر این درخواست با بله حتما پاسخ می دهد، اما هر دو می دانند که انتخاب دیگری جز این وجود ندارد.

همین رفتارهای به ظاهر مودبانه است که باعث می شوند تا ایمیل های رد درخواست شغلی به صورت خودکار فرستاده شوند؛ حتی زمانی که رزومه شما اصلا بررسی نشده است. به عبارت دیگر، ظاهر مودبانه، گاهی تنها پوششی برای نابرابری و بی عدالتی است.

با ظهور فناوری قرن 21، بسیاری از تعاملاتی که قبلا حضوری بودند، از طریق صفحه نمایش و فضای آنلاین جلو می روند. فناوری به افراد احساس رعایت فاصله و حتی معافیت اخلاقی از نادیده گرفتن برخی هنجارهای اجتماعی را می دهد.

اگرچه رعایت آداب اجتماعی همیشه نیازمند تلاش و دقت بود، اما فناوری باعث شده تا افراد راحت تر آن را زیر پا بگذارند، چرا که از واکنش مستقیم دیگران در امان هستند. امروزه، هر گونه بی ادبی به نوعی از نمایش قدرت تبدیل شده است و افرادی که قدرت بیشتری دارند، بیشتر مستعد سوءاستفاده از آن هستند؛ و معمولا در بازار کار این کارفرمایان هستند که بیشترین قدرت و کنترل را دارند.

کارفرمایان علاوه بر قطع ارتباط ناگهانی، گاهی رفتارهایی گمراه کننده انجام می دهند، مانند ارسال دوباره آگهی موقعیت شغلی با وجود در اختیار داشتن نامزد مناسب.

برخی از آگهی های شغلی نیز ک صرفا برای جمع آوری اطلاعات منتشر می شوند، در یک نظرسنجی از 750 استخدام کننده در آمریکا، 81 درصد گفته اند که کارفرما آگهی از موقعیت هایی را منتشر کرده که یا پر شده بودند یا اصلا وجود نداشتند. تا حدی که در برخی مناطق مانند انتاریو در کانادا، انجام این رفتار توسط کارفرما، غیرقانونی اعلام شده است.

برخی متقاضیان نیز از رابطه شبح گونه به عنوان راهی برای کنترل استفاده می کنند، به این صورت که پس از گذراندن تجربه های طولانی و دشوار برای یافتن کار مناسب، در برابر هزاران درخواست بدون پاسخ، برخوردهای بی ادبانه کارفرما و یا شرایط دشوار زندگی، این رفتار را تنها راه تلافی و کنترل وضعیت می بینند.

اکنون نسل Z به بیشترین میزان این رفتار توسط کارفرمایان را تجربه می کند و در مقابل، بیشترین میزان پاسخ متقابل به همین روش را دارد.

مقایسه میزان آسیبی که متوجه هریک از طرفین از چنین ارتباطی می شود، عادلانه نیست، چراکه پیامدها بسیار متفاوت هستند. برای منثال، متقاضی ممکن است به لحاظ روانی آسیب جدی ببیند، در حالی که کارفرما صرفا اذیت می شود. شکایت ها در بازار کار، معمولا به خاطر بی رحمی رفتار کارفرما است، نه فقط از دست دادن جایگاه شغلی.

هنجارهای گذشته و تبلیغات محیط کار درباره کارتیمی و خانواده به قدری مؤثر بود که واقعیت نابرابری قدرت بین کارفرما و کارمند، تاحدودی پنهان می ماند. بسیاری از آمریکایی ها فکر می کردند که زندگی مثل دیگر روابط انسانی و عاطفی است؛ اما وقتی لبخندهای ساختگی ناپدید و ایمیل های خودکار ظاهر شدند، حقیقت دوباره آشکار شد؛ توافقی که برخی کارکنان آن را بر اساس همدلی می دانستند، فقط جنبه مال و اقتصادی داشت.

بنابراین، شکایت از عدم دریافت ایمیل محترمانه در پاسخ به ارسال رزومه، کمی ساده لوحانه است، چرا که متاسفانه کارجویان و کارکنان هرگز قدرت زیادی نداشته اند.