به گزارش پارسینه به نقل از فرارو، دکتر جزمین مک کوی، روان شناس کودک، با اشاره به سازوکار عصبی کودکان نشان می دهد چگونه برخی واکنش های معمول والدین می تواند بحران های عاطفی کودکان را تشدید کند.

او توضیح می دهد که هر یک از این رفتارها با نحوه واکنش دستگاه عصبی کودک در شرایط استرس مغایرت دارد و به همین دلیل نتیجه ای برخلاف انتظار والدین ایجاد می کند. به گفته مک کوی شایع ترین اشتباه والدین، پرسیدن سؤال درست در میانه یک قشقرق یا گریه شدید است.

او در گفت وگو با نیوزویک می گوید: ما فکر می کنیم داریم به آن ها کمک می کنیم تا اتفاقات را تحلیل کنند یا مهارت حل مسئله یاد بگیرند، اما در میانه یک فروپاشی احساسی، قشر پیش پیشانی مغزشان عملاً خاموش است. سؤال هایی مثل "چرا این کار را کردی؟" یا "چی شد؟" نیازمند عملکردهای اجرایی مغز است. چیزی که کودک در آن لحظه به آن دسترسی ندارد.

به همین دلیل، آنچه والدین به عنوان راهنمایی مطرح می کنند، برای کودک حکم فشار اضافی پیدا می کند. کودک که همین طور هم تحت فشار است، احساس می کند باید پاسخ دهد و نمی تواند؛ همین حس ناکامی تنش را بیشتر می کند.

مک کوی همچنین توضیح می دهد عجله دادن به کودکان به طور مستقیم واکنش استرس زا ایجاد می کند و حتی ممکن است باعث همان تأخیری شود که والدین سعی دارند از آن جلوگیری کنند. به جای گفتن باید، همین الان، برویم! او پیشنهاد می کند برای انجام کارها 10 تا 15 دقیقه زمان اضافی در نظر گرفته شود.

او افزود: وقتی می توانید، 30 تا 60 ثانیه وارد دنیای کودک شوید. بنشینید کنار او، درباره کاری که می کند حرف بزنید و سپس نشانه تغییر فعالیت را بدهید. اینکه بگویید "وقتی این قطعه پازل را گذاشتی، کفش ها را بپوشیم" بهتر از گفتن "الان باید برویم" است. این به کودک امکان می دهد ابتدا یک کار را تمام کند.

شناخت نشانه های اولیه به هم ریختگی احساسی می تواند از بروز بحران جلوگیری کند. مک کوی می گوید هر کودک علامت های منحصر به فرد دارد اما الگوهای رایجی مانند طفره رفتن، غرزدن، سخت گیری ناگهانی، ناتوانی در انجام کارهای ساده یا شیطنت اغراق شده دیده می شود.

او سیستم عصبی کودک را به یک فنجان تشبیه می کند که طی روز از محرک ها پر می شود: هر درخواست، هر تغییر، هر ورودی حسی یا هر احساس جدید چیزی به این فنجان اضافه می کند. وقتی فنجان پر شود، هر چیز کوچکی می تواند باعث سرریز شود.

به گفته او، خواب منظم، وعده های غذایی حاوی پروتیین، کاهش تعداد تغییرات پشت سرهم و تقویت ارتباط عاطفی پایدار، همگی می توانند ظرفیت این فنجان را حفظ کنند. حتی نوع صحبت والدین هم تأثیرگذار است. او نسبت یک به پنج را توصیه می کند: در برابر هر اصلاح رفتاری، پنج جمله مثبت یا خنثی. به عنوان مثال والدین می توانند پس از یک تغییر فعالیت دشوار، فوری یک موفقیت کوچک را تحسین کنند: آفرین که مسواک زدی!

مک کوی در پایان تأکید کرد: والدین به احساس شرم بیشتر نیاز ندارند؛ آنچه نیاز دارند راهبردهای عملی است که دشواری واقعی این مسیر را به رسمیت بشناسد.