به نقل از اکوایران، تا به حال در فرودگاه چمدان گم کردید؟ می دانید چمدان های گمشده چه سرنوشتی دارند؟ در این گزارش سراغ یکی از فرودگاه ها و چمدان های گمشده آن رفتیم. چمدان هایی که حالا محتویات آن در یک فروشگاه جا خوش کرده اند.

وی آراندز در حالی که لباس عروس ساتن و توری را پرو می کرد، به تصویر خود در آینه خیره شد. نور سفید مهتابی اتاق پرو روی پارچه ی براق لباس می افتاد و آن را مثل لایه ای نازک از نور روی تنش پهن می کرد. دستش را روی بالاتنه ی جذب لباس کشید؛ پارچه نرم بود و روی تنش می نشست، انگار برای او دوخته شده باشد. یک قدم عقب رفت، دنباله لباس را با نوک پا کمی کنار زد و چرخید تا بلندی و گستره ی دنباله را ببیند؛ پارچه پشت سرش روی زمین باز می شد و با هر چرخش، موجی نرمی روی کف اتاق می انداخت. برای لحظه ای کوتاه، اتاق پرو یک فروشگاه در شهری کوچک در آلاباما، بیشتر شبیه اتاق آماده سازی یک عروسی واقعی به نظر می رسید تا بخش کوچکی از فروشگاه اجناس گمشده.

در شمال شرقی ایالت آلاباما، هر سال میلیون ها لباس، جواهرات، وسایل الکترونیکی و دیگر وسایل رهاشده، سر از این فروشگاه منحصربه فرد درمی آورند. پشت هر کدام از این اشیا، داستانی نیمه تمام وجود دارد؛ سفری ناتمام، جابه جایی شتاب زده، پروازی که چمدانش هرگز روی نقاله ی تحویل بار ظاهر نشده است. آراندز وقتی از زوایای مختلف به این لباس سفید نگاه می کرد، نه فقط به زیبایی آن، که به مسیر طولانی اش فکر می کرد؛ از اتاق پروی یک مزون عروس، تا قرار گرفتن در چمدانی بزرگ، عبور از دست کارگران فرودگاه، تا نقاله ی تحویل بار، پروازها و توقف ها، و نهایتاً محو شدنش در جایی میان سیستم حمل بار و انبارهای خطوط هوایی؛ تا این که سرانجام، این جا، روی تن او دوباره جان گرفته بود.

در فضای 50 هزار فوت مربعی فروشگاه، ردیف های لباس، کفش، کتاب، وسایل الکترونیکی و دیگر اجناسِ بیرون آمده از چمدان های گمشده، تا جایی که چشم کار می کرد، چیده شده بود. راهروهای طولانی با چیدمانی شبیه فروشگاه های زنجیره ای بزرگ، اما با روح و داستانی کاملاً متفاوت. روی قفسه ها، در کنار کفش های پیاده روی، کفش های پاشنه بلند مجلسی و چکمه های زمستانی، گاهی با اشیایی روبه رو می شدی که حضورشان سوررئال به نظر می رسید. مجموعه ای از اشیای عجیب مثل قیچی آشپزخانه مخصوص چپ دست ها در کنار وسایل فانتزی، از جمله یک تینکربل کاغذماشه ای از پیتر پن دیزنی که از سقف آویزان بود، دیده می شد. این عروسک کاغذی، با بال های براق و لباس سبزش، میان ردیف لباس ها مثل یادگاری از کودکی کسی تاب می خورد؛ کودکی که شاید سال هاست فراموش شده، اما اثرش هنوز در این سقف آویزان است.

در پشت این چیدمان منظم، سیستمی طولانی و پیچیده از حمل ونقل هوایی قرار دارد. شرکت های هواپیمایی معمولاً سه تا چهار ماه زمان صرف می کنند تا چمدان های گمشده را به صاحبانشان بازگردانند. در این مدت، برچسب ها چک می شوند، فرم های ادعا پر می شود، ایمیل ها ردوبدل می شود و تلاش می کنند میان نام ها، شماره پروازها و کدهای فرودگاه ها، ارتباطی پیدا کنند. اگر موفق نشوند، و چمدان همچنان بی صاحب باقی بماند، آن را به فروشگاه چمدان های بی صاحب می فروشند. اینجا، در پشت درهای بسته ی انبار، دسته های بزرگ چمدان ها باز می شود؛ وسایل روی میزها خالی می شوند، کارکنان هر چیز را دسته بندی می کنند: آن چه فروختنی است، آن چه باید دور ریخته شود، و آن چه قابلیت اهدا به خیریه را دارد. این را برایان اوونز، صاحب فروشگاه، توضیح می دهد؛ مردی که کسب وکار خانوادگی شان را از یک ایده ی کوچک به مقصدی گردشگری تبدیل کرده است.

بعد نوبت مشتریان خواستار تخفیف می رسد؛ آن ها راهروها را بالا و پایین می روند و اجناس را با قیمت هایی پایین تر از قیمت معمول بازار می خرند؛ بی آن که لازم باشد بدانند این اجناس از کجا آمده اند و چه کسی زمانی آن ها را با دقت در چمدان گذاشته است.

در میان وسایل چمدان های گمشده، چیزهایی مثل کلاه گیس، دندان کوسه و حتی دو مار زنده هم پیدا شده اند. این جور اشیای عجیب، به مرور زمان بخشی از افسانه شفاهی فروشگاه شده اند؛ چیزهایی که کارمندان به مشتریان می گویند تا نشان دهند چمدان های گمشده تا چه اندازه می توانند غیرقابل پیش بینی باشند. اگر گوش بدهی، در راهروها می توانی تکه هایی از همین روایت ها را از زبان کارکنان فروشگاه بشنوی؛ هرکدام با ذوق، از عجیب ترین چیزی که تاکنون در دل یک چمدان دیده اند حرف می زنند.

فروشگاه چمدان های بی صاحب در سال 1970 راه اندازی شد؛ خیلی پیش تر از آن که خرید آنلاین و شبکه های اجتماعی بتوانند داستانش را به گوش میلیون ها نفر برسانند. دویل اوونز ، این کار را پس از آن آغاز کرد که یکی از دوستانش در شرکت اتوبوس رانی تریل ویز به او گفت کوه هایی از چمدان های بی صاحب در انبارها تلنبار شده و آن ها نمی دانند با آن ها چه کنند. برایان اوونز، پسر او می گوید: پدرم در خانواده ای بزرگ شده بود که کار خرده فروشی و دادوستد برایشان غریبه نبود. وقتی این خبر را شنید، با خودش گفت من می توانم در این کار کمک کنم، و این جمله، جرقه ی شروع همه چیز بود.

دویل اوونز 300 دلار و یک وانت شورولت مدل 1965 قرض گرفت، سفری جاده ای آغاز کرد و به واشنگتن دی سی رفت تا چمدان ها را جمع آوری کند. او طبیعتاً آن روزها نمی توانست تصور کند که این تصمیم، بنیان یکی از خاص ترین فروشگاه های آمریکا را می گذارد.

وقتی به اسکاتسبورو برگشت، خانواده در روزنامه ی محلی شهر، اسکاتسبورو آگهی دادند و اعلام کردند که اجناسِ چمدان های بی صاحب را می فروشند. نه با برند خاصی، نه در فضای لوکس، و نه حتی با انبوه تبلیغات، بلکه در قالب یک فروش ساده خانگی اما متفاوت. آنقدر تعداد جمعیت زیاد بود که اجناس مرتباً تمام می شد و بار بعدی چمدان ها هنوز نرسیده بود که مشتری ها سراغش را می گرفتند.

با رونق گرفتن کار، دویل اوونز شغلش در صنعت بیمه را رها کرد و تمام تمرکزش را روی کسب وکار جدیدش گذاشت. آن چه با یک وانت قرضی و چند چمدان بی صاحب شروع شده بود، حالا به فروشگاهی چند ده هزار فوت مربعی تبدیل شده که هر قفسه اش، روایتی از سفر، فراموشی و کشف دوباره را در خود دارد؛ و در این میان، زنانی مثل وی آراندز ، با پرو کردن یک لباس عروس گمشده، به داستانی که سال ها پیش ناتمام مانده بود، برای چند دقیقه جان دوباره می دهند.