به نقل از کجارو، ادموند هیلاری و تنزینگ نورگای ، در سال 1953 تاریخ ساز شدند و به عنوان اولین فاتحان قله اورست، بلندترین نقطه روی زمین را فتح کردند.

72 سال پیش، دو مرد با عبور از منطقه مرگ و صخره ای عمودی، غیرممکن را ممکن کردند و برای اولین بار بر بام جهان ایستادند. این داستان فتح اورست است.

ادموند هیلاری (Edmund Hillary) و تنزینگ نورگای (Tenzing Norgay) برای رسیدن به قله اورست، ناچار به صعود از صخره های عمودی و مبارزه با یخ های لغزنده در خطرناک ترین بخش کوهستان بودند. اکنون با گذشت بیش از هفت دهه از آن روز تاریخی، جزییات تازه ای از چگونگی بقای آن ها در شرایط مرگ بار ارتفاعات هیمالیا مورد توجه قرار گرفته است.

هیلاری، کوهنورد نیوزیلندی، و تنزینگ، شرپای نپالی، در تاریخ 9 مه 1953 (هشت خرداد 1332) موفق شدند بر فراز بلندترین نقطه زمین بایستند. شرپا به کسی گفته می شود که راهنما، حامل بار و متخصص در ارتفاعات در کوهنوردی است. هیلاری بعدها در توصیف آن لحظه گفت:

اصطلاح منطقه مرگ را نخستین بار پزشکی سوییسی، برای ارتفاعات بالاتر از 8٬000 متر به کار برد. در این ارتفاع، جو رقیق باعث می شود سلول های بدن شروع به مردن کنند. بیشتر مرگ ومیرهای اورست در همین ناحیه رخ می دهد، جایی که بدن انسان برای بقا در آن تکامل نیافته است.

کمبود اکسیژن در این ارتفاع باعث عارضه ای به نام هیپوکسی (Hypoxia) می شود؛ وضعیتی که در آن اندام های حیاتی اکسیژن کافی دریافت نمی کنند. این شرایط می تواند به تورم مغز، سردرد شدید، هذیان گویی و ناتوانی در تصمیم گیری منجر شود. هیلاری و تیم همراهش برای مقابله با این وضعیت، ماه ها به هم هوایی (Acclimatization) پرداختند تا بدنشان گلبول قرمز بیشتری تولید کند.

چالش بزرگ نهایی، دیواره ای سنگی و عمودی به ارتفاع حدود 12 متر بود که بعدها به افتخار کوهنورد نیوزیلندی، قدمگاه هیلاری (Hillary Step) نام گرفت. این صخره صاف که در زلزله سال 2015 نپال ویران شد، در آن زمان غیرقابل عبور به نظر می رسید.

هیلاری با حمایت طناب تنزینگ، خود را در شکافی باریک میان صخره و یخ فشرده کرد و با زحمت فراوان بالا رفت. پس از او، تنزینگ نیز مسیر را طی کرد. آن ها فقط 15 دقیقه فرصت داشتند تا بر فراز قله ی 8٬849 متری بمانند؛ زیرا ذخیره اکسیژن شان رو به اتمام بود.

در آن لحظات کوتاه، هیلاری عکسی از تنزینگ گرفت که پرچم های بریتانیا، هند، نپال و سازمان ملل را بر تبر یخ خود آویخته بود. تنزینگ نیز به عنوان یک بودایی معتقد، مقداری شکلات و بیسکوییت را به عنوان پیشکش در برف چال کرد. آن ها همچنین به دنبال نشانه ای از جورج مالوری (George Mallory) و اندرو اروین (Andrew Irvine) گشتند که سال 1924 در کوه ناپدید شده بودند؛ اما چیزی نیافتند. بدن مالوری در سال 1999 و بقایای اروین در سال 2024 با ذوب شدن یخ ها پیدا شد.

امروزه با وجود تجهیزات پیشرفته، صعود به اورست همچنان پرخطر است. سالانه حدود 800 نفر برای رسیدن به قله تلاش می کنند و گرمایش زمین باعث شده است که اجساد قدیمی کوهنوردان از دل یخچال ها بیرون بیایند. دولت نپال در سال های اخیر کمپین هایی را برای پاکسازی کوهستان و انتقال اجساد از منطقه مرگ آغاز کرده است.