دربی 106 در شرایطی با تساوی بدون گل تمام شد که بسیاری از هواداران و کارشناسان آن را یکی از کم هیجان ترین دربی های سال های اخیر توصیف کردند. سردی مسابقه و محتاط کاری بیش از حد دو تیم، باعث شد باز هم شاهد همان چرخه تکراری دربی های کم ریسک و کم گل باشیم؛ چرخه ای که این روزها یکی از مهم ترین انتقادات به فوتبال ایران است.

بخش زیادی از این انتقادها معمولاً متوجه مربیان داخلی است؛ مربیانی که بنا بر تجربه، ترجیح می دهند اول نبازند و سپس به دنبال برد باشند. اما این بار، حتی حضور اوسمار ویه را و ریکاردو ساپینتو دو مربی خارجی با سبک هجومی نیز نتوانست تغییری ایجاد کند. انتظار می رفت با حضور چنین مربیانی، شاهد یک دربی پرگل، شجاعانه و با ریسک بالا باشیم، اما ترس از شکست به نظر می رسید به این دو سرمربی هم سرایت کرده باشد.

نکته عجیب تر اینکه هر دو مربی با وجود فشار کم مسابقه و نیاز به تغییر ریتم بازی، از تمام تعویض های خود استفاده نکردند؛ اقدامی که برای یک دربی متعادل و بدون جریان هجومی، بیش از همیشه سؤال برانگیز بود.

اوسمار تنها فرشاد احمدزاده و بیفوما را جایگزین عالیشاه و عمری کرد و دیگر تعویض را هم انجام نداد. در آن سوی میدان نیز ساپینتو فقط قلی زاده را به دلیل مصدومیت منیر وارد زمین کرد و هیچ تغییر دیگری در ترکیبش نداد. این درحالی بود که هر دو تیم بازیکنان خوب زیادی روی نیمکت داشتند و می توانستند از تعویض های خود استفاده کنند.

این تصمیمات محتاطانه و نبود ریسک در طول بازی، در نهایت باعث شد یک بار دیگر دربی به مسابقه ای بی روح و بدون اتفاق خاص تبدیل شود؛ مسابقه ای که هواداران هر دو تیم را چشم انتظار روزی گذاشته که شاید یک سرمربی، جرأت شکستن این چرخه تکراری را پیدا کند.