به نقل از فرادید، برای هزاران سال، یک گروه قومی در منطقه ای که اکنون جنوب غرب چین است، مردگان شان را در تابوت های آویزان روی صخره ها قرار می دادند؛ اما هویت آن ها مدت ها برای پژوهشگران ناشناخته بود. حالا یک مطالعه ژنتیکی جدید نشان داده که این سنت باستانی، توسط اجداد مردمی انجام می شده که هنوز هم در این منطقه زندگی می کنند.

در طول 30 سال گذشته، پژوهشگران صدها تابوت آویزان در سراسر چین و جنوب شرق آسیا را مستندسازی کرده اند. متون تاریخی و سنت های شفاهی اشاره می کنند که یک گروه قومی کوچک به نام بو پشت این سنت بوده اند، اما پژوهشگران برای مطالعه جدید، از ژنتیک برای حل نهایی این معما استفاده کردند.

پژوهشگران در تحقیقات شان، ژنتیک 11 نفر را بررسی کردند که برخی بیش از 2000 سال پیش در چهار مکان تابوت آویزان در چین زندگی می کردند.

آن ها مطالعه شان را با بررسی بقایای چهار نفر که در تابوت های تنه درختی در غاری در شمال غرب تایلند کشف شده بودند، تکمیل کردند؛ قدمت قدیمی ترین این تابوت ها به 2300 سال پیش بازمی گردد؛ دانشمندان آن ها را با 30 ژنوم از افراد زنده با تبار بو مقایسه کردند.

نتایج نشان می دهد مردم تابوت های آویزان و در نتیجه مردم بو مدرن با گروه هایی که بین 4000 تا 4500 سال پیش در دوران نوسنگی در این منطقه می زیستند، ارتباط ژنتیکی داشته اند.

پژوهشگران نوشتند: ردهای ژنتیکی به جامانده، شواهد قانع کننده ای از یک منشأ مشترک و استمرار فرهنگی ارائه می دهد که فراتر از مرزهای ملی مدرن است.

این مطالعه ژنتیک بقایای باستانی موجود در تابوت های آویزان در جنوب چین و تابوت های تنه درختی از یک غار در شمال غرب تایلند را بررسی کرد.

ده ها مکان با تابوت های آویزان در سراسر جنوب چین و در تایوان یافت شده اند، جایی که این سبک دفن زمانی رایج بود. با این حال، مراسم دفن از این نوع، صدها سال پیش در دوران سلسله مینگ (1368 تا 1644 میلادی) متوقف شد.

پژوهشگران اشاره کردند نخستین اشاره به این رسم به دوران سلسله یوآن (حدود 1279 تا 1368 میلادی) بازمی گردد: تابوت هایی که در ارتفاع قرار می گیرند، خوش یمن تلقی می شوند. هرچه بالاتر باشند، برای مردگان خوش یمن تر هستند. همچنین کسانی که تابوتشان به زمین سقوط می کرد، خوش شانس تر شمرده می شدند.

چند هزار نفر از نوادگان بو اکنون در استان یونان (Yunnan) جنوبی چین زندگی می کنند و بخشی از گروه قومی رسمی یی (Yi) محسوب می شوند، هرچند زبان و سنت هایشان منحصر به فرد است.

اما فرهنگ اجدادی آن ها زمانی بسیار گسترده تر بود و مناطقی را که اکنون بخشی از تایلند، لائوس، ویتنام و تایوان هستند، در بر می گرفت. به نظر می رسد سنت تابوت های آویزان دست کم 3400 سال پیش در کوه های وویی (Wuyi) استان فوجیان چین آغاز شده باشد.

پژوهشگران مشخص کردند تابوت های آویزان توسط اجداد مردم بو مدرن چین ساخته شده اند و این افراد ارتباط ژنتیکی با مردمان نوسنگی در سایر مناطق جنوب شرق آسیا داشته اند

بقایای تابوت های تنه درختی در شمال غرب تایلند هم شباهت ژنتیکی چشمگیری با افرادی که در تابوت های آویزان دفن شده بودند، نشان داد که حاکی از تبار مشترک آن هاست.

در تایلند، تابوت ها از نصف کردن تنه درخت به طول و توخالی کردن یک سمت ساخته می شدند و سمت دیگر به عنوان درب تابوت استفاده می شد. سپس تابوت ها در غار دفن می شدند، بیشتر روی تکیه گاه های چوبی یا سکوهای بلند صخره ای.

این یافته ها و شواهد دیگر از مکان های باستان شناسی سراسر آسیا نشان می دهند مردم تابوت آویزان شاخه ای از مردم باستانی سخنگوی زبان های تای-کادای (Tai-Kadai) بوده اند که پیش از تسلط قوم هان، حدود قرن نخست پیش از میلاد، در جنوب چین می زیستند.

مهم ترین یافته این مطالعه، شناسایی هویت باستانی مردم تابوت آویزان است. فرهنگ عامه، مردم بو را فاتحان آسمان و فرزندان صخره ها نامیده و حتی توانایی پرواز را به آن ها نسبت داده است. اکنون ژنتیک، مردم بو را بدون تردید به کسانی که در تابوت های آویزان دفن شده بودند، متصل می کند.

به گفته پژوهشگران: حدود 600 سال پس از آن که این رسم از مدارک تاریخی ناپدید شد، دریافتیم مردم بو نوادگان مستقیم افرادی هستند که این سنت تابوت های آویزان را اجرا می کردند.