به نقل از ایسنا، نام مهران مدیری سال هاست که به عنوان یکی از برندهای قدرتمند طنز در تلویزیون و سینمای ایران شناخته می شود؛ از سریال های پرمخاطب او در صداوسیما گرفته تا قهوه تلخ در شبکه نمایش خانگی که همچنان جذابیت خود را برای مخاطبان حفظ کرده است. با این حال مسیر فعالیت مدیری تنها به عرصه تصویر محدود نمانده و موسیقی نیز همواره یکی از حوزه هایی بوده که او در آن حضور داشته است.

با این همه، برخلاف موفقیتی که مدیری در عرصه های تصویری تجربه کرده، ورود او به موسیقی چندان با توفیق همراه نبوده و تقریباً هر بار که قدمی در این مسیر برداشته با موجی از انتقادات مواجه شده است. این واکنش ها نه به نظر و لزوما نشانه حسادت یا مسائل حاشیه ای، بلکه بیشتر حاصل نوع عملکرد او در موسیقی است. در واقع مدیری از همان زمان که به صورت جدی تری وارد این عرصه شد و با توجه به کیفیت اجرایش، از نگاه بسیاری نشان داد مهارتی را که در کار تصویر دارد در موسیقی ندارد؛ مسئله ای که بعدها با برگزاری چند کنسرت نیز تغییر چندانی نکرد و نتوانست جای پای خود را به عنوان خواننده محکم کند.

مدیری در موقعیت های مختلف خود را مخاطب جدی موسیقی معرفی کرده و حتی درباره موسیقی کلاسیک اظهارنظرهایی داشته است؛ در حالی که برخی روی همین موضوع مانور می دهند که این اظهارات چندان هم دقیق نیستند. همین موضوع باعث شده برخی از مخاطبان و منتقدان این پرسش را مطرح کنند که او چرا تا این اندازه بر بیان اطلاعاتی که همیشه هم صحیح نیست پافشاری می کند.

از سوی دیگر، برای فردی که بارها از علاقه جدی اش به موسیقی سخن گفته و حتی گاه مهمانان برنامه هایش را به دلیل نشناختن چهره هایی مانند پاواروتی و آندره بوچلی مورد پرسش قرار داده، عجیب به نظر می رسد که با وجود انتقادهای فراوان درباره شیوه خواندن و با وجود اینکه بسیاری او را خواننده نمی دانند، همچنان بر اجرای موسیقی و برگزاری کنسرت هایی با بلیت های گران قیمت در دبی اصرار دارد.

سؤالی که منتقدان مهران مدیری خواننده مطرح می کنند این است که چرا مخاطب باید به تماشای کنسرت کسی بنشیند که با وجود پتانسیل صوتی و علاقه فراوان به موسیقی، هیچ گاه به صورت جدی دوره های تخصصی آواز را نگذرانده است؟ و اگر چنین دوره هایی را گذرانده و نتیجه نداده، دلیل اصرار او بر ادامه فعالیت حرفه ای در موسیقی چیست؟ این پرسشی است که همواره از سوی منتقدان مطرح بوده است.

موضوع دیگر این است که مدیری زمانی در انتشار نسخه های فیزیکی قهوه تلخ از مردم خواست نسخه اصلی را خریداری کنند تا حقوق صاحبان اثر حفظ شود، اما اکنون خود بدون کسب اجازه از صاحبان یا خالقان آثار، ترانه های خوانندگان قبل از انقلاب را بازخوانی می کند. این در حالی است که حتی طبق قانون ایران نیز، حقوق مادی خالق اثر تا 50 سال پس از مرگ او محفوظ است؛ چه برسد به زمانی که خالق اثر در قید حیات باشد.

در پی همین موضوع، بنیاد فرهنگی هنری محمد حیدری ، خالق آهنگ سوغاتی ، اقدام مدیری را عملی مجرمانه توصیف کرد و علاوه بر آن نسبت به کیفیت پایین اجرای این اثر نیز اعتراض داشت.

با وجود این اعتراض ها، تنها نتیجه ملموس ماجرا این بود که مدیری چند شب بعد، در کنسرتی که علی زندوکیلی را روی صحنه برد، به خواننده نبودن خود اعتراف و از زندوکیلی تمجید کرد. البته این نخستین همکاری این دو نبود؛ آن ها پیش تر قطعه ای مشترک با عنوان کوه قاف منتشر کرده بودند که همان زمان نیز بخش زیادی از نقدها متوجه مدیری شد. حتی عده ای گفتند زندوکیلی برای بیشتر دیده شدن در کنار مدیری با این همکاری موافقت کرده است؛ چراکه به عنوان مدرس آواز بهتر از هر کسی می داند که مدیری حتی اگر خواننده باشد، خواننده خوبی نیست .

در نهایت، آنچه از مجموع واکنش ها برمی آید این است که مدیری، با وجود اعتبار طولانی اش در عرصه تصویر، در موسیقی با چالشی مواجه است که تنها با استفاده از نام و شهرت قابل عبور نیست. احترام به حقوق خالقان آثار، پای بندی به اصول حرفه ای و صداقت با مخاطب، مطالبه ای است که نمی توان آن را نادیده گرفت. ادامه این مسیر، دست کم در شکل فعلی، بیش از هر چیز به بازنگری خود مدیری نیاز دارد.

از سوی دیگر، در روزهایی که دوباره ویدئوهای اجراهای مهران مدیری وایرال شد، تصاویری هم از کنسرت پسر او، فرهاد مدیری با نام هنری فرواگ، در کانادا مورد توجه و نقد قرار گرفت. البته بعدتر بخش های بیشتری از این اجرا منتشر و اینطور گفته شد که آن بخش های خاص اجرا که بعضا مورد تمسخر و حمله قرار می گرفت با جهت گیری های خاص وایرال شده و این بخش های آوازخوانی به عمد نادیده گرفته شده است.