به نقل از روزنامه جوان کارشناسان معتقدند وقوع قتل های خانوادگی تنها معلول اختلافات کوتاه مدت یا ناتوانی در مدیریت خشم نیست. این جنایات، حاصل تجمع فشارها، ناکامی ها و کمبود مهارت های حل مسئله در خانواده هایی است که فاقد ابزارهای مقابله با بحران های روانی و اجتماعی اند. وقتی خشم و تنش های خانوادگی کنترل نمی شوند، مسیر خشونت به تدریج از کشمکش های کلامی به رفتارهای فیزیکی و نهایتاً قتل می رسد.

شکاف نسلی و تفاوت ارزش ها در خانواده، یکی از مهم ترین عوامل فرهنگی است که می تواند زمینه بروز خشونت را فراهم کند. وقتی والدین و فرزندان به سبک زندگی، عادت ها و باورهای یکدیگر احترام نگذارند، تضادهای آشتی ناپذیر شکل می گیرد.

همچنین، بحران های اقتصادی و اجتماعی مانند تعطیلی ها، افراد را بیش از پیش در فضای خانه محصور می کند و تنش ها و اختلافات را تشدید می کند.

انتشار مداوم اخبار منفی و فشار روانی ناشی از شرایط جهانی نیز آستانه تحمل اعضای خانواده را کاهش می دهد و به افزایش رفتارهای پرخاشگرانه دامن می زند. وابستگی مالی فرزندان بزرگسال به والدین، فشارهای اقتصادی، تورم و نابرابری های شدید اجتماعی نیز بخشی از پازل خشونت خانوادگی است. وقتی اعضای خانواده توان تأمین نیازهای اولیه خود را ندارند، بحران ها و کشمکش ها شدت می یابد و دعواها و فشارهای روانی به شکل فزاینده ای در محیط خانه بروز پیدا می کند.

کارشناسان معتقدند، انتقال بحران اقتصادی جامعه به خانواده یکی از عوامل اصلی قتل های خانوادگی است از جمله اینکه عمده قتل هایی که در سال های اخیر بر سر میراث خانوادگی رقم می خورد.

افزایش اختلالات روانی، افسردگی، کاهش تاب آوری و اعتماد خانوادگی و نبود حمایت قانونی کافی، شرایطی را فراهم می کند که خشونت های خانوادگی به شکل ناگهانی و فجیع بروز پیدا کند. در برخی موارد، خلأ های قانونی و فقدان بازدارندگی در برخورد با جرم، موجب حس مصونیت نسبی و انگیزه برای ارتکاب قتل می شود. به ویژه هنگامی که انتقام گیری یا خشونت ناموسی در برخی خرده فرهنگ ها مورد تأیید یا بی تفاوتی قانونی قرار گیرد، وقوع قتل های خانوادگی تسهیل می شود.

خشونت در خانه، هرگز پدیده ای خصوصی نیست؛ این یک بحران اجتماعی است. قتل های خانوادگی بازتاب ناکامی ها، فشارهای اقتصادی، ضعف آموزش و خلأ های قانونی هستند و نه تنها قربانیان مستقیم دارند، بلکه سلامت روان و امنیت جامعه را نیز تهدید می کنند. پیشگیری از این فجایع نیازمند اقدام هماهنگ و چندجانبه است: تقویت مهارت های ارتباطی و مدیریت خشم در نظام آموزشی، ارائه حمایت های اجتماعی و اقتصادی توسط دولت، اصلاح قوانین پیشگیرانه و ارتقای نظارت بر سلامت روان خانواده ها.

اگر این حلقه ها به طور همزمان فعال نشوند، روند خشونت خانوادگی ادامه پیدا می کند و قربانیان بیشتری جان خود را از دست خواهند داد. جامعه باید بپذیرد که خشونت خانگی تنها مسئله ای خصوصی نیست، بلکه بحران عمیقی است که سلامت روان، اخلاق و امنیت اجتماعی را تهدید می کند و مقابله با آن مسئولیت جمعی است.