| به گزارش پارسینه به نقل از فرادید، این کوزه که بر روی آن به چهار زبان باستانی (اکدی، عیلامی، فارسی و مصری) نوشته هایی شامل نام خشایارشا (پادشاه هخامنشی، 486 تا 465 پیش از میلاد) نوشته شده، در نگاه نخست حاوی بقایای قهوه ای رنگ و معطر بود. بررسی های آزمایشگاهی برنامهٔ داروشناسی باستان ییل نشان داد که در این مواد نشانه های قطعی از مورفین، نوسکاپین، تیبایین، پاپاورین و هیدروکوتارنین وجود دارد؛ یعنی دقیق ترین شاخص های شیمیایی تریاک. به گفتهٔ اندرو جی. کوه، مسئول اصلی این پژوهش، همین یافته می تواند نشان دهد که کوزه های مشابه (از جمله نمونه های بی نظیر یافت شده در مقبرهٔ توت عنخ آمون) نیز احتمالاً حاوی بقایای تریاک بوده اند. او می گوید: نتایج ما، همراه با پژوهش های قبلی، نشان می دهد که مصرف تریاک در فرهنگ مصر باستان تصادفی یا محدود نبوده، بلکه به نوعی بخشی از زندگی روزمرهٔ مردم در مصر و سرزمین های پیرامون آن بوده است . این کوزه 22 سانتی متری حدود 1200 میلی لیتر گنجایش دارد و نمونه های سالم مشابه آن در سراسر جهان کمتر از 10 عدد هستند. قدمت این دسته ظروف عمدتاً به دوران داریوش، خشایارشا و اردشیر هخامنشی بازمی گردد. کوزه ییل نیز از سال های آغازین تشکیل مجموعهٔ بابلی در 1911 در این موزه نگهداری می شود.  پژوهشگران بر این باورند که ظروف باستانی تنها آثار هنری نیستند؛ بلکه نشانه هایی از خوراک، سبک زندگی، درمان های پزشکی و حتی شیوه های سرگرمی مردم باستان را در خود حفظ کرده اند. بنابراین مطالعهٔ ردّ مواد آلی باقی مانده در این ظروف، می تواند زندگی هزاران سال پیش را روشن تر کند. کشف تریاک در این کوزه یادآور یافته های مشابهی در محوطهٔ سدمنت مصر است؛ جایی که در یک مقبرهٔ معمولی مربوط به عصر پادشاهی نوین، ردّ تریاک در چند کوزه آلاباستر و کوزه های کوچک قبرسی یافت شده بود. این شباهت ها، که بیش از هزار سال فاصلهٔ زمانی را پوشش می دهد و هم طبقهٔ اشراف و هم مردم عادی را دربرمی گیرد، احتمال وجود تریاک در کوزه های یافت شده در مقبرهٔ توت عنخ آمون را بسیار بالا می برد. کوه یادآور می شود که نشانه های مصرف تریاک در دوران باستان فقط کارکرد درمانی نداشته و در آیین های مذهبی و معنوی نیز نقش داشته است. برای مثال، در دوران توت عنخ آمون، مردم در جزیرهٔ کرت الهه ای به نام الههٔ خشخاش را می پرستیدند و این گیاه در متون باستانی مانند پاپیروس ابرز، نوشته های بقراط، دیوسکوریدِس و جالینوس ذکر شده است. زمانی که هاوارد کارتر در سال 1922 مقبرهٔ توت عنخ آمون را کشف کرد، تعداد زیادی کوزه آلاباستر در کنار دیگر اشیای نفیس وجود داشت. در سال 1933، آلفرد لوکاس، شیمی دان عضو گروه کارتر، بقایای قهوه ای و معطر داخل برخی ظروف را بررسی کرد و نتیجه گرفت که این مواد نه عطر هستند و نه روغن های مرسوم.  با وجود اینکه در آن زمان شناسایی دقیق ممکن نبود، لوکاس متوجه شد که محتویات ظروف ناشناخته اند و با مواد معمول متفاوتند؛ موضوعی که اکنون با یافته های جدید معنا پیدا می کند. از آن پس هیچ بررسی آزمایشگاهی جدیدی روی این مواد انجام نشده و اکثر آن ها هنوز در موزه بزرگ مصر نگهداری می شوند. کارتر در یادداشت های خود توضیح می دهد که در دوران باستان، برخی غارتگران به طور خاص ظروف آلاباستر را هدف قرار داده بودند و اثر انگشت های برجای مانده نشان می دهد که آن ها تلاش داشته اند محتویات ظرف را تا آخرین ذره بیرون بکشند. نکتهٔ مهم این است که این مواد قهوه ای رنگ همان هایی هستند که لوکاس تشخیص داده بود عطر و روغن نیستند. به گفتهٔ کوه، این موضوع نشان می دهد که محتویات این ظروف بسیار ارزشمند بوده اند؛ آن قدر که هم شایستهٔ همراهی با پادشاه در جهان پس از مرگ محسوب شوند و هم غارتگران برای برداشتنش جان خود را به خطر بیاندازند. او تأکید می کند که چنین ارزشی با مواد عادیِ آرایشی یا خوشبوکننده سازگار نیست. کوه می گوید: ما اکنون امضای شیمیایی تریاک را در ظروف آلاباستر مصری یافته ایم؛ ظرف هایی که هم در جامعهٔ اشرافی بین النهرین حضور داشته اند و هم در زندگی عادی مردم مصر. احتمال دارد این کوزه ها در زمان باستان مانند نشانه ای فرهنگی شناخته شده بوده باشند؛ درست مانند قلیان های امروزی که نماد مصرف تنباکو هستند . او معتقد است که بررسی دقیق کوزه های توت عنخ آمون می تواند نقش تریاک را در مصر و جهان باستان روشن تر کند و شاید تصویری تازه از پزشکی، آیین ها و عادات روزمرهٔ مردم آن دوران ارائه دهد. | 
طرز تهیه مربای زرشک؛ قرمز و شفاف با طعمی دلنشین
شمخانی: بسیج، ایمانی است که نه دستور می‌خواهد نه نمایش
احتمال تعطیلی تهران در روز سه شنبه/ مدارس و ادارات تعطیل می شوند؟