| به گزارش پارسینه به نقل از فرارو، روابط بلندمدت همیشه با جرقه های اولیه و شور آغازین ادامه پیدا نمی کنند؛ با گذر زمان، عوامل پنهان اما قدرتمندی می توانند موجب دوری عاطفی میان زوج ها شوند. به نقل از فوربز، در بسیاری از روابط، بحران ها و فروپاشی های ناگهانی تنها سطحی از واقعیتی عمیق تر هستند؛ واقعیتی که در لایه های پنهانِ رابطه، یعنی در شکاف های نامریی و تدریجی عاطفی شکل می گیرد. گسست عاطفی معمولاً در لحظات کوچک و گذرا رخ می دهد؛ همان فضاهایی که در ظاهر بی اهمیت اند اما در واقع، ریشه بسیاری از سردی ها و نارضایتی ها هستند. برای نمونه، ممکن است فردی فکر کند در حال تعریف روزش برای شریک زندگی اش است، اما در واقع فقط مجموعه ای از گزارش های خشک و بدون بار احساسی را ارائه می دهد. یک زوج ممکن است تمام روز با هم حرف بزنند، اما گفت وگوهایشان فقط حول برنامه ریزی، وظایف یا مسائل اجرایی باشد. این دقیق ترین نشانه های یک گسست پنهان اند؛ زمانی که صمیمیت نه از سر میل و پیوند عاطفی، بلکه با صرف زحمت و تلاش اجباری حفظ می شود. چالش اصلی این است که فاصله عاطفی در همه زوج ها به یک شکل ظاهر نمی شود. منشأ آن می تواند در شیوه تنظیم هیجانات، نحوه مواجهه با تعارض، میزان راحتی با صمیمیت یا حتی سبک های دلبستگی ریشه داشته باشد. شناخت نقطه آغاز گسست، به زوج ها کمک می کند بفهمند مشکل اصلی دقیقاً کجاست و باید انرژی خود را روی چه بخش هایی متمرکز کنند. 1. گسست عاطفی ناشی از روتین عادت ها و روتین های روزمره ممکن است زوج ها را فریب دهند و این تصور را ایجاد کنند که رابطه آرام و باثبات است، درحالی که در عمق ماجرا، فاصله عاطفی در حال شکل گیری است. وقتی دو نفر با هم خوب کنار می آیند، مسئولیت ها را تقسیم می کنند و کمتر دچار اختلاف می شوند، راطبه عاطفی به تدریج سرد می شود. در چنین شرایطی، آرامش ظاهری می تواند به سستی و بی تفاوتی منجر شود. گفت وگوها در سطح باقی می مانند، ابراز محبت به عادتی بی روح تبدیل می شود و گذراندن وقت مشترک شکل رسمی و بی احساس به خود می گیرد. در واقع، سیستم عصبی هر دو نفر بیش از حد به این پیش بینی پذیری عادت می کند. در آغاز عشق، تازگی رابطه موجب آزاد شدن دوپامین و اکسی توسین می شود، اما با گذشت زمان و جایگزینی تازگی با تکرار، این هورمون ها کاهش می یابند و رابطه از حالت عاطفی به عملیاتی تغییر می کند. یک پژوهش در سال 2021 نشان می دهد زوج هایی که بخش قابل توجهی از زمان خود را به گفت وگوی روزمره و نه فقط صحبت های زمان بحران اختصاص می دهند، رابطه ای نزدیک تر و رضایت بخش تر دارند. در مقابل، زوج هایی که بیشتر گفت وگوهایشان حول وظایف، برنامه ریزی یا اختلافات می چرخد، پیوند ضعیف تری تجربه می کنند. راهکارهای مقابله با گسست ناشی از روتین: ایجاد تازگی های کوچک: غافلگیری های ساده، حتی چیزهایی کاملاً کوچک، می توانند حضور عاطفی را دوباره زنده کنند. بزرگی کار مهم نیست؛ آنچه اهمیت دارد، خودجوش بودن آن است. جایگزینی کنجکاوی به جای کارآمدی: پرسیدن سؤال هایی که شاید کم اهمیت به نظر برسند اما به شناخت تازه از شخصیت طرف مقابل منجر شوند. ساختن آیین های مشترک: انجام کارهای تکرارشونده اما معنا دار مانند آبیاری گیاهان در روزی مشخص یا کشف مسیرهای جدید پیاده روی. آیین ها تازگی را در دل تکرار حفظ می کنند. 2. گسست عاطفی ناشی از اجتناب در برخی روابط، فاصله عاطفی نتیجه اجتناب از مواجهه با تنش ها است. زمانی که یک نفر تحت فشار قرار می گیرد و دیگری به جای گفت وگو عقب نشینی می کند، اجتناب فضای رابطه را پر می کند. این نوع فاصله لزوماً با دعوا یا تنش همراه نیست، اما اگر تکرار شود، سکوت جای ارتباط سالم را می گیرد. با ادامه این روند، زوج ها از طرح موضوعات حساسی خودداری می کنند. آرامش ظاهری حفظ می شود اما زیر پوست رابطه، یک نگرانی دائمی شکل می گیرد. نشانه های بارز این نوع گسست: هر دو نفر هنگام اختلاف عقب نشینی می کنند. گفت وگو درباره موضوعات مهم مدام به تعویق می افتد. رابطه از بیرون آرام به نظر می رسد اما از درون شکننده و نامطمئن است. یک مطالعه طولی درباره الگوی مطالبه عقب نشینی نشان می دهد معمولاً نارضایتی از رابطه پیش از اجتناب رخ می دهد. این یعنی اجتناب، هم عامل ایجاد تعارض است و هم شاخصی قوی از وجود درد پنهان در رابطه. وقتی صمیمیت ناامن می شود، افراد برای حفظ ثبات به سکوت و کناره گیری پناه می برند. اگر حتی یک بار تعارض به تجربه ای خطرناک تبدیل شود، سیستم دفاعی بدن به سمت اجتناب گرایش پیدا می کند. برای شکستن این چرخه چه باید کرد؟ زوج ها باید زمینه مشترک بسازند؛ بستری که در آن تعارض بتواند بدون تخریب رابطه حل شود. ایجاد اعتماد با گفت وگوهای ملایم و منظم، مانند شروع صحبت ها با جملات نرم ( احساس می کنم… ) به جای حمله مستقیم. به جای نگه داشتن حرف ها برای یک مکالمه سنگین و پرتنش، بهتر است گفت وگوهای کوتاه، آرام و مکرر درباره مسائل مهم انجام شود. 3. گسست عاطفی ناشی از تفاوت برخی زوج ها بدون اینکه مشکلی عمیق وجود داشته باشد، صرفاً به دلیل تفاوت در سبک دلبستگی یا نیازهای عاطفی دچار گسست می شوند. ممکن است یک نفر به صمیمیت زیاد نیاز داشته باشد و دیگری به فضای شخصی بیشتر. یکی عشق را با ابراز احساسات می سنجد و دیگری با آرامش و حضور غیرمستقیم. در چنین شرایطی، یکی احساس خفگی می کند و دیگری احساس نادیده شدن؛ در نتیجه هر دو ناامید می شوند، حتی اگر نیت هر دو محبت آمیز باشد. یک مرور نظام مند از 37 مطالعه نشان می دهد سبک های دلبستگی چگونه بر تنظیم هیجانی تأثیر می گذارند: افراد با دلبستگی ایمن: انعطاف پذیرند و از صمیمیت به عنوان پناه استفاده می کنند. افراد با دلبستگی اجتنابی: از نظر بیرونی آرام اند اما درونشان دچار استرس پنهان است. افراد با دلبستگی اضطرابی: هیجانات شدیدتری را نشان می دهند و آرام شدن برایشان دشوارتر است. دلبستگی حل نشده: ترکیبی از تعقیب و عقب نشینی است. به بیان دیگر، افراد نه فقط در نحوه فکر کردن به عشق، بلکه در نحوه تجربه فیزیولوژیک آن با هم متفاوت اند. برای یک نفر نزدیکی نشانه امنیت است، برای دیگری تهدید. این تفاوت فقط زمانی مشکل ساز می شود که به سوءتفاهم تبدیل شود. راهکار اصلی چیست؟ به جای تلاش برای تغییر دیگری، زوج ها باید تفاوت ها را به عنوان اطلاعات ببینند. پرسیدن پرسش های دقیق می تواند مدل عاطفی طرف مقابل را آشکار کند: وقتی می گویی احساس ارتباط داری، یعنی چه؟ چه زمانی بیشترین احساس عشق را می کنی؟ این پرسش ها باعث می شود دو نفر نقشه عاطفی یکدیگر را بهتر درک کنند. اگر به دنبال تشخیص نوع گسست در رابطه خود هستید، باید بدانید بیشتر زوج ها تنها در یک دسته قرار نمی گیرند. افراد ممکن است بسته به شرایط زندگی، میزان استرس یا تغییرات شخصی، بین چند الگو حرکت کنند. آنچه اهمیت دارد آگاهی است. تشخیص الگو، اولین قدم برای ترمیم رابطه و بازسازی پیوند عاطفی است. | 
راز یک سالاد: هم سیرکننده، هم دوستدار لاغری!
محیا دهقانی «بازیگر سریال غریبه» با استایلی پاییزی و موهای طلایی!
«کرونا تیغی» خطرناک است؟