| به گزارش پارسینه به نقل از فرادید، یک تحلیل دیجیتالی از استخوان های بینی حفظ شده در جمجمه ی یک نئاندرتال با ظاهر عجیب نشان داده که یک نظریه قدیمی درباره بینی نئاندرتال ها درست نیست. این جمجمه مربوط به مرد آلتامورا است، یکی از کامل ترین و سالم ترین اسکلت های نئاندرتال که تاکنون یافت شده است. غارنوردان آن را سال 1993 در حالی که کشف کردند که غاری نزدیک شهر آلتامورا در جنوب ایتالیا را بررسی می کردند. از آنجا که این جمجمه با لایه ضخیمی از کلسیت یا پاپ کورن غار پوشیده شده، مرد آلتامورا از غار خارج نشده تا از آسیب دیدن استخوان ها جلوگیری شود. این نئاندرتال احتمالاً همان جایی که اسکلت یافت شده، جان خود را از دست داده، بین 130 تا 172 هزار سال پیش. برپایه ی مطالعه ای که روز دوشنبه 17 نوامبر در مجله PNAS منتشر شد، حفره بینی کاملاً حفظ شده ی مرد آلتامورا در پرونده فسیل های انسانی بی نظیر است. بنابراین این استخوان های نادر و شکننده می توانند اطلاعات مهمی درباره اینکه آیا صورت نئاندرتال ها برای آب وهوای سرد تطبیق یافته بود یا نه، ارائه دهند. کاستانتینو بوزی، دیرین شناس گفته: شکل کلی حفره بینی و سوراخ بینی در نئاندرتال ها روند کمابیش ثابتی دارد. به طور کلی، بینی از ابتدا بزرگ است و در طول تکامل بزرگ تر می شود و در جمعیت های آخر این گونه، سوراخ های بینی بسیار بزرگی دیده می شود. یکی از نظریه ها درباره بینی بزرگ نئاندرتال ها اینست که آن ها سینوس های بزرگی داشتند و مسیر هوایی پیشرفته ای داشتند که به عنوان سازگاری با زندگی در محیط های سرد و خشک تکامل یافته بود. آناتومی خاص بینی آن ها احتمالاً برای گرم و مرطوب کردن هوا پیش از رسیدن به ریه ها مفید بوده باشد. اما تمام مطالعات قبلی درباره آناتومی بینی نئاندرتال ها برپایه برآوردهایی از استخوان های ظریف داخل بینی بوده، زیرا این استخوان ها در تمام جمجمه های نئاندرتالِ کشف شده، شکسته یا گمشده بودند. بوزی و همکارانش روی پروژه ای به نام باستان شناسی مجازی کار می کنند تا مرد آلتامورا را بدون خارج کردن نمونه از غار، مستند و دیجیتال کنند. پژوهشگران با استفاده از ابزرهای کوچک آندوسکوپی، ویدیوهایی از داخل حفره بینی جمجمه ثبت کردند و برای نخستین بار مدل های سه بعدی فوتوگرامتریک از استخوان های بینی نئاندرتال ایجاد کردند. وقتی پژوهشگران تصاویر آندوسکوپی را تحلیل کردند، دریافتند ساختارهای داخلی بینی مرد آلتامورا نه منحصر به فرد هستند و نه تفاوت چشمگیری با انسان های مدرن دارند. گرچه سایر بخش های اسکلت نئاندرتال انگار برای سرما تطبیق یافته (با اندام های کوتاه تر و بدنی قوی تر نسبت به انسان های امروزی) بینی او چنین نبود.  نمای جانبی از بازسازی دیجیتال حفره بینی جمجمه مرد آلتامورا تاد رِی، دیرین شناس که در این مطالعه شرکت نداشته، گفته: این مطالعه اطلاعات مفیدی ارائه می دهد، زیرا دو مورد از سه ویژگی منحصربه فردِ پیشتر پیشنهادشده برای حفره بینی نئاندرتال ها در این نمونه مشاهده نشد. نبود ویژگی های منحصربه فرد نشان می دهد گونه ای از تنوع در نئاندرتال ها وجود داشته که پیش تر شناخته نشده بود. بوزی نیز موافق است که نئاندرتال ها احتمالاً درجه ای از تنوع درون گونه ای داشتند، اما معتقد است که شواهد قوی برای این تنوع محدود است، زیرا تنها مرد آلتامورا اطلاعاتی درباره ساختار داخلی بینی نئاندرتال ارائه کرده است. رِی می گوید دلیل بزرگ بودن بینی نئاندرتال ها ممکن است هیچ ارتباطی با سازگاری زیستی با هوای سرد نداشته باشد. تمام گونه های پیشین انسان، بینی های پهن داشته اند و بیشتر انسان های امروزی هم بینی پهن دارند، تنها مردم شمال اروپا/قطب شمال استثنا هستند که نسبت بسیار کمی از این گونه را تشکیل می دهند. به جای اینکه بینی نئاندرتال را به شکل یک سازگاری ویژه با هوای سرد ببینیم، بهتر است آن را روشی کارآمد برای تنظیم دما و رطوبت هوای واردشده برای تأمین نیازهای بدن بزرگ و سنگین نئاندرتال ها در نظر بگیریم. بوزی معتقد است: فشارهای محیطی متعدد و محدودیت های فیزیکی احتمالاً به شکل گیری صورت نئاندرتال کمک کرده که مدلی جایگزین برای ما ایجاد می کند، اما برای آب وهوای سخت اروپای اواخر پلیستوسین کاملاً کاربردی است. | 
خط قرمز پزشکیان برای اجرای طرح پزشک خانواده
سه شکاف عاطفی که روابط طولانی‌مدت را تهدید می‌کند
«کرونا تیغی» خطرناک است؟