به نقل از ایسنا محمدرضا دلپاک، طراح صدای طعم گیلاس ، در پی درگذشت همایون ارشادی (بازیگر طعم گیلاس) در نوشتاری که اختصاصا در اختیار ایسنا قرار داده، آورده است:

وقتی خبر درگذشت همایون ارشادی عزیز را شنیدم، بی نهایت متاثر شدم و بی اختیار به روزهای مونتاژ و صداگذاری طعم گیلاس بازگشتم.

افتخار می کنم که در آن فیلم جهانی، به عنوان همکار و همراهِ زنده یاد عباس کیارستمی حضور داشتم.

همدلی و همراهی من با آقای کیارستمی در طعم گیلاس حدود شش ماه طول کشید و در تمام آن مدت، شاهد بودم که آقای ارشادی نقش آقای بدیعی را زندگی می کرد، نه صرفاً بازی.

خاطرم هست هنگام بازبینی راش ها در زمان مونتاژ، آقای ارشادی کوچک ترین تفاوتی میان لحظه ی فیلم برداری و زمان توقف پلان در پشت صحنه نداشت. آقای کیارستمی همیشه می گفتند:

آقای ارشادی جلوی دوربین و پشت دوربینش یکی است. وقتی من کات می دادم، پشت صحنه هم همان آدم بود که جلوی دوربین بود و هیچ تفاوتی در او حس نمی کردم.

واقعاً همین طور بود. آقای ارشادی بیرون و درونش یکی بود؛ انسانی باوقار، محترم، آرام و یکرنگ.

جالب است بدانید در طول فیلم برداری سکانس های داخل اتومبیل طعم گیلاس ، او هیچ گاه مستقیم رو به بازیگران مقابلش دیالوگ نگفته بود. برای مثال، در صحنه های گفت وگوی پیرمرد با لهجه ی شیرین آذری و آقای بدیعی، هنگام ضبط، پیرمرد در کنار آقای ارشادی حضور نداشت؛ همان طور که آن پیرمرد هم در هنگام فیلم برداری تنها با آقای کیارستمی، که پشت فرمان نشسته بود، دیالوگ می گفت.

در مرحله ی صداگذاری، آقای کیارستمی دیالوگ های تازه ای برای فیلم نوشت. معمولاً فیلمنامه ای را که می نوشت، نمی ساخت و همیشه می گفت: فیلم هایی را دوست دارم که فیلمنامه را در حین کار تکمیل کنم.

طعم گیلاس از این نمونه فیلم ها بود.

حتی آقای کیارستمی اسم این فیلم را در آخرین لحظه ها انتخاب کردند. اسم فیلم در دوران فیلمبرداری و تدوین و صداگذاری سفر به صبح بود و پس از میکس طعم گیلاس را برای نام فیلم برگزیدند.

از این رو، آقای ارشادی برای ضبط صدای خود، صداهای خارج از قاب و حتی دیالوگ هایی که روی صورتش اضافه می شد، به استودیو می آمد. برایم فراموش نشدنی است که وقتی می خواستیم صدایش را ضبط کنیم، تن صدا، حال و انرژی او هیچ تغییری نسبت به روزهای فیلم برداری نکرده بود و نیازی به تمرین برای رسیدن به صدای فیلم برداری نداشت.

آقای ارشادی صدای ویژه ای هم داشت؛ مانند خسرو شکیبایی ، صدایی که نشانه اثر روحشان بود، آوایی که گویی ردّ انگشتان روحش را بر هوا می نشاند. صدای ارشادی امضای روحش بود. صدایش فرکانسی داشت که بافت روانی کاراکتر را از درون می ساخت. دامنه دینامیکی گسترده ای نداشت و همین مونوتونی کنترل شده، سکونی ایجاد می کرد که برای انتقال لایه های ذهنی یک شخصیت ایده آل بود.

این صدا خودش مانند یک اتمسفر عمل می کرد؛ نه فقط حامل دیالوگ، بلکه بخشی از احساس صحنه. در سکوت ها معنا تولید می کرد و در کمترین تغییر لحن، بیشترین بار عاطفی را جابه جا می کرد. صدای او نوعی هوای درونی داشت که روی تصویر می نشست و حال وهوا می ساخت.

از همکاری با او، به ویژه در کنار آقای کیارستمی، خاطرات زیبایی دارم. بعد از طعم گیلاس نیز در فیلم های دیگری با او کار کردم؛ از جمله فیلم های آقای مهرجویی

نارنجی پوش ، چه خوبه که برگشتی و همین طور مجبوریم . اما هر بار که صدای او را صداگذاری می کردم، یاد طعم گیلاس و آن روزها زنده می شد و این که همایون عزیز در بیرون و درون خود یکی بود.

همایون ارشادی هنرمندی بین المللی بود که در ایران زندگی می کرد و با وجود دانش و معلومات فراوان، هرگز اهل ادعا و خودنمایی نبود. هیچ وقت برایش بزرگداشتی برگزار نشد، اما در چند فیلم مهم تاریخ سینمای ایران نقش هایی ماندگار برجای گذاشت.

همایون ارشادی از آن دست هنرمندانی بود که در سکوت هم حضورش حس می شد.

روحش شاد و یادش گرامی.