به گزارش پارسینه به نقل از فرادید، براساس یافته های تازه، گونه های بزرگ تر این حیوانات حدود 30 میلیون سال پیش احتمالاً استخوان ها و مواد سخت را خرد می کردند، در حالی که گونه های کوچک تر بیشتر بافت های نرم مانند گوشت را می جویدند.

آرکئوتریوم ها، با نام علمی Archaeotherium به معنی جانور باستانی ، شبیه خوک بودند اما می توانستند در حالت ایستاده قدی اندازهٔ انسان داشته باشند و بیش از 1000 کیلوگرم وزن پیدا کنند.

پژوهشگران از سال 1850 این جانور را می شناختند، اما تحلیل تازهٔ دندان ها نشان می دهد رژیم غذایی آن ها متنوع تر از تصور گذشته بوده است. بررسی میزان ساییدگی دندان ها نشان داد گونه های بزرگ تر استخوان و مواد سفت را خرد می کردند و گونه های کوچک تر بیشتر مواد نرم را می بریدند.

آرکئوتریوم ها از حدود 37 تا 23 میلیون سال پیش در آمریکای شمالی می زیستند. با وجود ظاهر شبیه خوک، آن ها خویشاوند نزدیک تر نهنگ ها و اسب آبی ها بودند تا خوک های امروزی. سر این جانوران حدود 30 درصد طول کل بدن را تشکیل می داد، اما مغز بسیار کوچکی داشتند.

ووتن می گوید: نسبت اندازهٔ مغز به بدن در آرکئوتریوم شبیه خزندگان است؛ بنابراین جانوران بسیار کم هوشی بودند .

برخی پژوهش ها قبلاً حدس زده بودند که این جانور می توانسته شکارچی، لاشه خوار یا گیاه خوار باشد. جای دندان های آن روی فسیل های پئوبرُتِریوم (شترسانان کوچک) نشان می دهد ممکن است آرکئوتریوم این جانوران را شکار کرده و لاشه را برای استفادهٔ بعدی ذخیره می کرده است.

در پژوهش تازه، ووتن و لاریسا دسانتیس مجموعه ای از دندان های آرکئوتریوم را از ایالت های مختلف آمریکا، از جمله نبراسکا، داکوتای جنوبی، اورگن و کلرادو بررسی کردند. آن ها از روش تحلیل بافت میکروساییدگی دندان استفاده کردند؛ یعنی ساخت اسکن های سه بعدی از سطح دندان برای مشاهدهٔ الگوی فرسایش.

نتیجهٔ کلی این بود که آرکئوتریوم ها از نظر الگوی جویدن شبیه پِکاری ها (خوک مانندهای امروزی آمریکایی) بودند که غذا را با دندان هایشان می بُرند. اما گونه های بزرگ تر ساییدگی دندانی شبیه شیرها و کفتارها داشتند؛ یعنی الگوی خرد کردن استخوان.

دسانتیس می گوید: خیلی جالب است که بزرگ ترها توانایی خرد کردن استخوان دارند، اما کوچک ترها ندارند .

دانشمندان می گویند الگوی خرد شدن دندان ها می تواند به این معنا باشد که گونه های بزرگ تر احتمالا بیشتر لاشه خواری می کردند یا گیاهان سخت تر مثل ریشه ها و ساقه های چوبی را می جویدند. در مقابل، گونه های کوچک تر احتمالاً غذاهای نرم تر مانند برگ و علف را ترجیح می دادند.

البته این تحلیل تنها بافت کلی غذا را نشان می دهد، نه اینکه دقیقاً چه چیزی خورده اند. ووتن قصد دارد در مرحلهٔ بعد از روش ایزوتوپ کلسیم استفاده کند تا بفهمد آیا واقعاً استخوان هم بخشی از رژیم غذایی این جانور بوده است یا نه.