به گزارش پارسینه و به نقل از timesofindia، انسان ها در جریان مأموریت های تحقیقاتی مختلف به فضا سفر کرده اند از نیل آرمسترانگ، نخستین انسانی که بر سطح ماه قدم گذاشت، تا فضانورد هندی، شوبهانشو شوکلا، که اخیراً به ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) رفت.

سفر به فضا مرزهای دانش و توانایی های انسان را گسترش داده است، اما موجودات زنده بسیاری نیز برای بررسی چگونگی دوام و سازگاری حیات در فضا به مدار زمین فرستاده شده اند.

این موجودات مقاوم در مأموریت های آزمایشی شرکت داده شده اند تا به دانشمندان کمک کنند درک بهتری از نحوه مقاومت موجودات زنده در برابر تابش های کیهانی، ریزگرانش و سایر خطرات داشته باشند و این امر موجب پیشرفت در اکتشافات فضایی و علوم زیستی شده است.

در سال 1972، فضانوردان مأموریت آپولو 16، جان دبلیو. یانگ و چارلز ام. دوک جونیور، تخم های میگوی آب نمک را به عنوان بخشی از آزمایش های Biostack ناسا با خود به فضا بردند. هدف این آزمایش ها بررسی تأثیر پرتوهای کیهانی بر هاگ های باکتری، بذرها و تخم های میگو بود. این آزمایش ها به دانشمندان کمک کرد تا درک بهتری از تأثیر تابش های فضایی بر موجودات زنده، از جمله انسان ها، به دست آورند. تخم های در معرض تابش قرارگرفته نشان دادند که ذرات پرانرژی کیهانی می توانند بر رشد و نمو تأثیر بگذارند و خطرات احتمالی تابش برای فضانوردان در مأموریت های طولانی مدت را روشن کردند.

تاردیگرادها که به خرس های آبی نیز معروف اند، موجودات میکروسکوپی هستند که به مقاومت فوق العاده شان در برابر شرایط سخت شهرت دارند. آژانس فضایی اروپا در سال 2007 آن ها را در مأموریت FOTON-M3 به مدار زمین فرستاد و در معرض خلأ و تابش شدید خورشیدی قرار داد. به طرز شگفت انگیزی، بسیاری از آن ها پس از بازگشت به زمین دوباره زنده شدند. این موجودات از طریق کریپتوبیوزیس یا حالت تعلیق زیستی زنده می مانند—وضعیتی که به آن ها اجازه می دهد در محیط سخت فضا دوام بیاورند. تاردیگرادها به عنوان قهرمانان بقاء در فضا شناخته می شوند و نماد انعطاف پذیری زیستی هستند.

سوسک ها به خاطر مقاومت بالایشان شناخته می شوند و می توانند در برابر سطوحی از تابش که برای انسان ها کشنده است، دوام بیاورند. در یکی از مأموریت های فضایی با ماهواره زیستی FOTON-M، سوسکی به نام Nadezhda (به معنای امید ) نه تنها زنده ماند بلکه پس از پرواز، تولیدمثل نیز کرد. این موفقیت نشان داد که سوسک ها چقدر در برابر شرایط فضایی مقاوم اند و چه نقشی می توانند در تحقیقات زیستی مرتبط با بقاء در فضا ایفا کنند.

نماتدهای بیماری زای حشرات کرم های میکروسکوپی که به عنوان آفت کش های طبیعی استفاده می شوند در ایستگاه فضایی بین المللی مورد آزمایش قرار گرفتند. پژوهشگران توانایی آن ها را در حرکت در خاک، یافتن و از بین بردن آفات بررسی کردند. عملکرد نماتدها در فضا مشابه نتایج زمینی بود، که نشان داد عملکرد زیستی و روابط همزیستی آن ها در ریزگرانش پایدار باقی می ماند.

دانشمندان چینی در مأموریت Shenzhou-18 موفق شدند یک اکوسیستم آبی بسته را در فضا حفظ کنند. طبق گزارش آکادمی علوم چین، چهار گورخرماهی در طول بیش از 43 روز در ایستگاه فضایی، چرخه کامل زندگی خود—شامل رشد، نمو و تولیدمثل—را طی کردند. این دستاورد نقطه عطفی در آزمایش های زیست محیطی فضایی بود و راه را برای درک پایداری اکوسیستم های آبی و حمایت از سکونت طولانی مدت انسان در فضا هموار کرد.