به گزارش پارسینه ؛ هفته نامه اکونومیست استدلال می کند که در بیشتر تاریخ بشر، ازدواج نه تنها یک هنجار بلکه یک ضرورت بوده است. قبل از روش های پیشگیری از بارداری مطمئن، زنان نمی توانستند بارداری خود را کنترل کنند و بیشترشان بسیار فقیرتر از آن بودند که به تنهایی فرزندان خود را بزرگ کنند. از همین روست که در سنت های چند قرن، نمایش ها یا داستان های تراژیک با مرگ پایان می یابند، اما داستان های خوش به ازدواج ختم می شوند.

اماسرعت کنار گذاشته شدن هنجار ازدواج، و درواقع هر نوع رابطه ای، شگفت انگیز است. تجرد در سراسر کشورهای ثروتمند در حال افزایش است؛ در میان آمریکایی های 25 تا 34 ساله، نسبت افرادی که بدون همسر یا شریک زندگی می کنند در طول پنج دهه 2 برابر شده است و به 50 درصد برای مردان و 40 درصد برای زنان رسیده است. از سال 2010، سهم افرادی که تنها زندگی می کنند در 26 کشور از 30 کشور ثروتمند افزایش یافته است و محاسبات اکونومیست نشان می دهد که جهان امروز حداقل 100 میلیون نفر مجرد بیشتر از زمانی دارد که نرخ ازدواج همچنان به اندازه سال 2017 بود. در این شرایط، رکود بزرگی در روابط در حال وقوع است.

این شرایط برای برخی نشانه ای از زوال اجتماعی و اخلاقی است. بسیاری از پروناتالیست ها معتقدند که عدم موفقیت جوانان در تشکیل خانواده و تولید مثل، تمدن غرب را تهدید می کند، اما برخی دیگر این شرایط را نشانه ای از خود اتکایی می دانند. مجله مد ووگ اخیرا مدعی شده است که برای زنان جذاب و جاه طلب، داشتن شریک عاطفی نه تنها غیرضروری، بلکه خجالت آور است.

در واقع، افزایش تجرد به خودی خود نه پدیده ای کاملا خوب و نه کاملا بد است. با کاهش موانع زنان در محل کار، انتخاب های آنها نیز گسترش یافته است. توانایی آنها برای تنها زندگی کردن بسیار بیشتر از گذشته است و با اَنگ اجتماعی کمتری نسبت به گذشته روبرو می شوند. هر چه آنها بیشتر بتوانند خود را تامین کنند، احتمال کمتری دارد که با یک شریک نامناسب یا بدرفتار کنار بیایند. این تغییر، زنان بسیاری را از روابط وحشتناک نجات داده و بسیاری از مردان را مجبور کرده اگر می خواهند با هم بمانند با همسران خود بهتر رفتار کنند.

اما این موضوع اثرات جانبی ناخوشایندی هم دارد. تنها زندگی کردن می تواند حس آزادی داشته باشد ولی در عین حال می تواند همراه با تنهایی باشد. بسیاری از افرد مجرد، به خصوص زنان، می گویند از تنهایی راضی هستند. اما نظرسنجی ها در کشورهای مختلف نشان می دهد که 60 تا 73 درصد ترجیح می دهند در یک رابطه باشند.

پس اگر افراد زیادی خواهان زوج شدن هستند اما موفق به این کار نمی شوند، نشان می دهد که مشکلی در بازار روابط وجود دارد. برخی فکر می کنند که رسانه های اجتماعی و برنامه های دوست یابی انتظارات غیرواقعی و سختگیری بیش از حد ایجاد می کند.

مشکل دیگر، شکاف سیاسی فزاینده بین مردان و زنان جوان است به طوری که مردان بیشتر گرایش های راست گرایانه دارند، در حالی که زنان بیشتر به سمت چپ متمایل اند. بسیاری از مجردها اصرار دارند که شریک زندگی آینده شان باید از نظر سیاسی با آنها هم عقیده باشد و همین موضوع پیدا کردن زوج مناسب را دشوارتر می کند.

برخی دیگر به کاهش مهارت های اجتماعی اشاره می کنند، زیرا مردم بیشتر عمر خود را صرف خیره شدن به صفحه نمایش می کنند. آمریکایی ها نسبت به دو دهه پیش کمتر به صورت حضوری معاشرت می کنند، اما این کاهش به ویژه در میان جوانان شدید است.

اما شاید مهم ترین عامل این باشد که با آسان تر شدن زندگی مجردی، استانداردهای زنان سختگیرانه تر شده است. برای بسیاری، یک شریک معمولی دیگر گزینه بهتری نسبت به مجرد ماندن به نظر نمی رسد. زنان بیشتر از مردان می گویند که می خواهند شریک زندگی شان تحصیلات عالی داشته باشد و از نظر مالی قوی باشد.مردان بسیاری در عبور از این مانع شکست می خورند، زیرا از نظر تحصیلی از زنان عقب افتاده اند و مردانِ کمتر اهل مطالعه در بازار کار با مشکل مواجه می شوند. مردانی که مدرک دانشگاهی ندارند و درآمدشان پایین است، برای پیدا کردن شریک زندگی با دشواری روبه رو هستند؛ به ویژه اگر در کارهای خانه مشارکت نکنند، یا پس از تجربه ی طرد شدن های مکرر، نسبت به زنان دید منفی پیدا کنند.

برخی از این مشکلات ممکن است به تدریج اصلاح شوند. یک راه حل روشن این است که مردان کمی پخته تر شوند، سهم بیشتری در کارهای خانه بر عهده بگیرند و مسوولانه تر رفتار کنند و در نتیجه، به شریک های زندگی مطلوب تری تبدیل شوند. هنجارهای فرهنگی ممکن است مانع این تغییر شوند، اما چشم انداز دوری از تنهایی و تجرد مادام العمر مطمئنا انگیزه ای قوی برای مردان برای تغییر خواهند بود. بسیاری از کشورها سال هاست که در این مسیر حرکت می کنند و نظافت، آشپزی و مراقبت از کودک به طور مساوی بین مردان و زنان تقسیم شده است.

با این حال، حتی در کشورهایی پیشرفته و مترقی مانند کشورهای شمال اروپا، روند تجرد گرایی هیچ نشانه ای از کاهش ندارد. در فنلاند و سوئد، حدود یک سوم بزرگسالان تنها زندگی می کنند. این تغییر احتمالا سقوط شدید نرخ باروری جهانی را تشدید خواهد کرد، زیرا بزرگ کردن فرزند به تنهایی دشوار است و تابوهای فرهنگی علیه آن در بسیاری مناطق هنوز قوی باقی مانده اند. از آنجا که مردان جوان مجرد مرتکب جرایم خشونت آمیز بیشتری می شوند، جهانی با تشکیل زوج کمتر می تواند خطرناک تر باشد.

این احتمال هم وجود دارد که رکود روابط خود به خود اصلاح نشود. هفت درصد از مجردهای جوان می گویند که به یک رابطه عاشقانه رباتیک با یک همراه هوش مصنوعی فکر می کنند و این ربات های عاشق تنها پیشرفته تر خواهند شد. هوش مصنوعی، به هر حال، صبور و مهربان است و از شما نمی خواهد حمام را تمیز کنید یا شغل بهتری پیدا کنید.

بسیاری ممکن است نگران باشند که جهانی با زوج ها و فرزندان کمتر، غم انگیزتر و منزوی تر خواهد بود. با این حال، سوگواری برای این چشم انداز، آن را از بین نمی برد. دولت ها نباید ترجیحات مردم عادی را نادیده بگیرند؛ اگرچه قطعا باید تلاش کنند با عملکرد ضعیف مردان در مدرسه مقابله کنند. آینده ای با مجردهای بسیار بیشتر در راه است و بهتر است همه خود را برای آن آماده کنند.