در مورد تراکتور، این فصل و فصل قبل بارها نوشتیم که این تیم باید برای کسب عناوین افتخارآمیز در آسیا مشکل بازی های خانگی خود را حل کند. تراکتور این دو فصل در خانه همیشه نتیجه نگرفته و تیمی که می خواهد قهرمان شود، باید 3 امتیازهای خانگی را نگه دارد.

استقلال هم که سراپا مشکل بود و می بینیم که ساپینتو هنوز کار زیادی برای انجام دارد. به دفاعش سر و سامان داده اما در خط دروازه می لنگد، غیبت ها و مصدومیت ها و اخراج ها ترکیب نوپای تیم را مدام تغییر می دهند و هنوز مهاجمی شش دانگ آن جلو ندارد.

حالا نگاه کنید به بازی سپاهان مقابل آخال ترکمنستان، حتی وقتی دروازه بان آخال توپ را مقابل کاوه رضایی انداخت، او آسمان را نشانه گرفت! دیگر از این توپ راحت تر برای باز کردن دروازه خالی نصیب هیچکس نمی شود، آن هم بازیکن باتجربه و دنیا دیده ای مثل کاوه که همه رده ها ملی پوش و سالها لژیونر بوده و لباس استقلال را به تن داشته است.

در فوتبال اگر گل نزنی، گل می خوری و دیدیم که همان توپ آمد و آن طرف به راحتی از میان دو مدافع سرزن ما -دانشگر و حزباوی که بارها با سر گلهای حساس زده اند- وارد دروازه حسینی شد. اما مشکل فقط یک صحنه نبود! سپاهان از تمام حملاتش در دو بازی رفت و برگشت نتیجه نگرفت اما مثل آب خوردن با دو توپ دو گل خورد!

این درست که سپاهان این هفته ها با پیروزی های حداقلی سر و سامانی به شرایط خود در لیگ برتر و آسیا داده اما دیدیم که مقابل یک تیم ضعیف، چطور مشکلات ریشه دار کار دست زردها داد. سپاهان تا ثانیه آخر بازی بازنده بود، طوری که توپی که وارد دروازه آخال شد، با سوت پایان بازی اصلاً به زمین برنگشت!

تصور کنید اگر توپ بعد از کف دست دروازه بان آخال، به جای بخش داخلی دیرک دروازه به بخش میانی یا خارجی خورده بود؛ حالا سپاهان باخته و حتی صعودش از گروه سه تیمه زیر سوال بود، چه بسا محرم نوید کیا شغلش را از دست می داد! پس حالا به صرف اینکه تیم مساوی کرده نباید چنین مشکل بزرگی را که هر لحظه ممکن است تکرار شود را نادیده گرفت.