به گزارش پارسینه ، مهلا رنجبران | در روزهایی که سینمای ایران بار دیگر با اتهامات جنسی و موجی از افشاگری ها درگیر است، نام پوران درخشنده دوباره بر سر زبان ها افتاده؛ کارگردانی که بیش از یک دهه پیش با ساخت فیلم هیس! دخترها فریاد نمی زنند سکوت درباره تجاوز و آزار جنسی را شکست.

درخشنده تأکید می کند که او سال ها پیش تر از جنبش های جهانی این زخم اجتماعی را فریاد زده، اما هیچ کس آن زمان حاضر نشد پشت این فریاد بایستد.

پوران درخشنده در خصوص انگیزه اش برای ساخت فیلم های اجتماعی گفت:
من درباره این مسائل حرف نزدم، عمل کردم. واکنش من در برابر سکوت جامعه، ساخت فیلم “هیس! دخترها فریاد نمی زنند” بود. من در آن فیلم نشان دادم چه بر سر قربانیان خشونت می آید و چطور جامعه به جای حمایت، آن ها را مجازات می کند.

وی افزود:
حتی برای ساخت فیلم بعدی ام که قرار بود درباره پسرانی باشد که قربانی تجاوز می شوند، مجوز ندادند. هنوز اجازه ساختش را ندارم. چرا؟ چون نمی خواهند درباره این دردها حرف زده شود.

وی در ادامه گفت:
فیلم من اولین فیلمی بود که مستقیماً به موضوع تجاوز پرداخت. این کار آسانی نبود، اما من به دنبال آگاهی بودم، نه ترحم. هدفم این بود که مردم بفهمند این اتفاق فقط برای دختران نمی افتد، بلکه پسران هم قربانی اند.

درخشنده تأکید کرد که سال هاست سینمای اجتماعی ایران گرفتار محدودیت هایی است که اجازه بازنمایی واقعیت را نمی دهد:
وقتی فیلم سازی مثل من که امتحانش را پس داده، نمی تواند درباره درد جامعه حرف بزند، نتیجه اش همین می شود که فجایع ادامه پیدا می کنند. من از ابتدا تا امروز فقط درباره آسیب های اجتماعی فیلم ساخته ام، نه چیز دیگر.

فیلم هیس! دخترها فریاد نمی زنند ساخته پوران درخشنده در سال 1392 اکران شد و با وجود استقبال گسترده مخاطبان، از سوی داوران جشنواره فجر در هیچ رشته ای نامزد نشد.

درخشنده در این باره گفت:
در جشنواره فیلم فجر همان سال، داوران فیلم را نادیده گرفتند. من روی سن رفتم و از مردمی تشکر کردم که چیزی را دیدند که داورها ندیدند. بعد با خودم گفتم “هیس، اینجا جاش نیست”، ولی حالا می بینم دقیقاً همان جا جایش بود.

وی افزود:
هیچ کس بعد از آن سراغ من نیامد بپرسد چرا سال هاست فیلم نمی سازی؟ چرا نمی گذارند بسازی؟ چرا در کشوری که این اتفاق ها هر روز تکرار می شود، باید سکوت کنیم؟

هیس! دخترها فریاد نمی زنند با بازی شهاب حسینی، مریلا زارعی، طناز طباطبایی و جمشید هاشم پور، در زمان اکرانش با استقبال کم نظیر مخاطبان مواجه شد و فروش بالایی در گیشه داشت.

فیلم به دلیل موضوع حساسش—تجاوز به کودکان و بی توجهی نظام قضایی و خانوادگی—با سانسور و محدودیت های تبلیغاتی مواجه شد، اما به تدریج به یکی از مهم ترین آثار اجتماعی دهه نود تبدیل شد.

درخشنده در همان سال در نشست مطبوعاتی فیلم گفت:
من برای قربانیان این جامعه فیلم ساختم، نه برای جشنواره ها. جایزه نگرفتم، اما وجدانم آرام است.

درخشنده درباره پروژه ای که سال هاست در انتظار مجوز مانده، توضیح داد:
فیلم بعدی ام درباره پسرانی بود که قربانی آزار می شوند. اما هنوز اجازه ساخت آن را نداده اند. درحالی که همین حالا پسران بسیاری در جامعه قربانی اند، فقط کسی حاضر نیست صدایشان را بشنود.

وی تأکید کرد:
من می خواهم آگاهی بدهم، نه جنجال درست کنم. اما وقتی حرف زدن و ساختن ممنوع شود، فیلم ساز مجبور می شود زیرزمینی کار کند. من هیچ وقت فیلم تبلیغاتی نساخته ام. همه آثارم درباره درد مردم است.

درخشنده با اشاره به جنبش های اخیر علیه آزار جنسی گفت:
من از 12 سال پیش در جشنواره فجر درباره همین مسائل حرف زدم. حالا همه درباره می تو صحبت می کنند، اما ما سال ها پیش این فریاد را زدیم. آن موقع کسی نخواست بشنود.

وی افزود:
امروز اگر رسانه ها و مردم پشت زنان بایستند، شاید اتفاقی بیفتد. اما تا وقتی بی تفاوت باشیم، چرخه سکوت ادامه دارد.

در پایان این گفت وگو، پوران درخشنده تأکید کرد:
من آغازکننده این فریاد بودم. 12 سال پیش هشدار دادم، حالا همه دارند درباره همان چیز حرف می زنند. لطفاً برگردید و ببینید در آن جشنواره چه گفتم، همان جا ریشه این جنبش بود. ما باید تاریخ را ثبت کنیم، چون این زخم تازه نیست، سال هاست وجود دارد.