به گزارش پارسینه ؛ تروما در کودکان نتیجه یک حادثه ناگهانی نیست بلکه اغلب حاصل تجربه های مداوم آزار، بی توجهی، خشونت خانگی یا زندگی در محیط های ناامن است. چنین تجربه هایی مغز، احساسات و رفتار کودک را تغییر می دهد و سپس در محیط مدرسه در قالب مشکلات رفتاری یا یادگیری بروز پیدا می کند.

بسیاری از کودکان با تجربه های تروماتیک رنج خود را پنهان می کنند و به جای نشان دادن اندوه یا ترس، رفتارهایی از خود نشان می دهند که ممکن است به اشتباه بیش فعالی، بی ادبی یا سرکشی تلقی شود.

این کودکان معمولا به بزرگسالان اعتماد ندارند، از معلمان کمک نمی خواهند و در برقراری رابطه با دیگران دچار مشکل هستند. این کودکان به خاطر رفتار نامتعارف خود تنبیه می شوند و احساس طردشدگی و بی ارزشی می کنند.

محققان می گویند نخستین گام برای کمک به این کودکان، درک احساس پشت رفتار است. معلم می تواند با شناسایی و نام بردن از احساس به کودک نشان دهد که درکش می کند. این کار زمینه ای برای گفتگو و یادگیری کنترل احساسات ایجاد می کند.

کودکانی که از سوی بزرگسالان آرام نشده اند هرگز نمی دانند چطور خود را آرام کنند. آنها نیاز دارند کسی به آنها یاد بدهد چگونه احساسات شدید خود را تنظیم کنند.

تروما معمولا باعث می شود کودکان خود را بد بدانند یا باور کنند که دیگران قصد آزارشان را دارند. این طرز فکر منفی باعث می شود از تلاش بترسند و از اشتباه دوری کنند از سوی دیگر، بسیاری از این کودکان همیشه گوش به زنگ خطر هستند و کوچکترین محرک باعث واکنش شدید در آنها می شود. این حالت معمولا با بیش فعالی اشتباه گرفته می شود. بنابراین، آنها به تشویق مداوم، فرصت موفقیت های کوچک و فضایی امن برای اشتباه کردن نیاز دارند.

ضعف در برنامه ریزی و تمرکز

تجربه طولانی تروما می تواند به عملکرد مغز در بخش هایی مانند حافظه، تمرکز و برنامه ریزی آسیب بزند. چنین کودکانی به سختی می توانند کارها را مرحله به مرحله انجام دهند یا توجهشان را برای مدت طولانی حفظ کنند. آنها نیاز به تمرین و حمایت بیشتری دارند تا بتوانند تکالیف را سازماندهی کنند و برنامه ریزی را یاد بگیرند.

اهمیت توجه مثبت

کودکانی که با بی توجهی بزرگ شده اند، معمولا راه های فوری برای جلب توجه پیدا می کنند، حتی اگر این روش ها نامناسب باشند. فریاد زدن یا بی نظمی در کلاس برای این کودکان راهی مطمئن برای دیده شدن است.

بنابراین، کودکان آسیب دیده نیاز دارند دریافت توجه مثبت را نیز تجربه کنند. این کودکان باید یاد بگیرند که توجه مثبت نیز ممکن است و لازم نیست برای دریافت توجه دیگران بدرفتاری کنند.

معلمان می توانند با تحسین رفتارهای کوچک، لبخند، یا حتی محبت بی قید و شرط به این دانش آموزان یاد دهند که برای دریافت عشق و احترام لازم نیست کامل باشند. گاهی یک نگاه مهربان یا جمله ای ساده مانند خوشحالم که امروز آمدی ، می تواند برای این کودکان تفاوتی بزرگ ایجاد کند.

مدرسه به عنوان فضای درمان

مدرسه برای کودکی که دچار تجربه ها و حوادث تروماتیک است می تواند نخستین جایی باشد که در آن احساس امنیت می کند. معلمانی که درک درستی از تروما دارند، نقش مهمی در بازسازی اعتماد، افزایش عزت نفس و پرورش توانایی های اجتماعی کودکان ایفا می کنند.

اگر معلم در مقابل رفتارهای نامناسب به جای تمرکز بر تنبیه، انتقاد و برچسب زدن، رویکردی حمایتی در پیش بگیرد، می تواند به کودک دچار تروما کمک کند تا آرام آرام مهارت های ازدست رفته خود را بازسازی کند. در نهایت، این مهربانی و توجه صادقانه بزرگسالان است که می تواند زخم های پنهان کودک آسیب دیده را التیام بدهد.