برانکو ایوانکوویچ در آستانه 72سالگی تصمیم گرفت برای همیشه حرفه مربیگری را کنار بگذارد و خودش را بازنشسته کند. از پاسخ های سردی که مرد کروات این اواخر به پیشنهادهای پرسپولیس می داد، می شد فهمید که دیگر حوصله کار جدی و پرفشار را ندارد. برانکو سال های اخیر از فوتبال متراکم باشگاهی به فوتبال خلوت تر ملی کوچ کرد و حالا علاقه ای به کار در همان مدیوم هم ندارد. او به دوران حضورش در ورزش پایان داد و در این چند روز مفصل هم در موردش حرف زده شد؛ پیرامون نقش مهمی که در تیم ملی ایران و نیز باشگاه پرسپولیس داشت. از این بیشتر هر چه گفته شود تکرار مکررات است، پس به همین دلیل بد نیست صرفا به مرور 4خرده داستان خواندنی و تعیین کننده از دوران حضور برانکو روی نیمکت پرسپولیس بسنده کنیم.

شاید بزرگ ترین خوش شانسی پرسپولیس در تاریخ معاصرش این بود که اواخر لیگ چهاردهم، مدیران این باشگاه در دوراهی افشین قطبی و برانکو ایوانکوویچ، نفر دوم را برای رهبری تیم شان برگزیدند. در روزهایی که کار با حمید درخشان پیش نمی رفت، محمدحسین نژادفلاح مأمور انتخاب سرمربی جدید شد و این دو گزینه را پیش رو داشت. در نگاه اول شاید شرایط قطبی حتی وسوسه کننده تر هم به نظر می رسید؛ هم سابقه کار و قهرمانی در پرسپولیس را داشت، هم فارسی بلد بود و هم بدهی مالیاتی اش پایین تر به نظر می رسید. مدیران باشگاه اما (برخی می گویند به توصیه محمد دادکان) گزینه سخت تر و بهتر را انتخاب کردند و تاریخ سرخپوشان عوض شد. کسی چه می داند؛ شاید اگر فروردین1394قطبی به جای برانکو می آمد، اساسا این سال های رویایی در پرسپولیس اکران نمی شد.

در هفته های پایانی لیگ چهاردهم انتظار خاصی از برانکو وجود نداشت و تازه او با بردن دربی از استقلال قلعه نویی، از هواداران دلربایی هم کرد. در شروع لیگ پانزدهم اما اوضاع برای پروفسور خوب پیش نرفت. پرسپولیس در 6بازی ابتدایی فصل با او فقط صاحب یک برد شد و پس از شکست خانگی دربرابر ذوب آهن، برای نخستین بار قعرنشینی در جدول لیگ را تجربه کرد. مجموعه این مسائل باعث شد شایعه اخراج قریب الوقوع برانکو دهان به دهان بپیچد. بسیاری بر این باورند که اگر در هفته هفتم آن فصل قرمزها در بازی با تراکتور نتیجه لازم را نمی گرفتند، برانکو اخراج می شد. حتی اسامی عجیبی مثل فرهاد کاظمی هم به عنوان گزینه های جانشینی برانکو مطرح شده بود، اما تیم ایوانکوویچ در تبریز و در یک بازی سخت و بسیار نزدیک، یک بر صفر تراکتور را برد. تک گل بازی را جری بنگستون از روی نقطه پنالتی زد. به این ترتیب برانکو ماند و یکی از بهترین پرسپولیس های همه تاریخ را ساخت. گاهی فاصله خوشبختی و نگون بختی همین قدر کم است.

گذشته از وجوه فنی، یکی از مهم ترین فاکتورهای برانکو طی دوران کارش در پرسپولیس، مبارزه تمام قد او با بازیکن سالاری بود. قربانیان این اخلاق پروفسور بسیار مشهور هستند؛ از محمد عباس زاده و پیام صادقیان که در همان نخستین روزها کنار گذاشته شدند تا امثال محسن مسلمان و رامین رضاییان که بعدتر و با سر و صدای بیشتر غربال شدند. این سیاست برانکو شاید در کوتاه مدت ناخوشایند به نظر می رسید، اما در بلندمدت عمیقا به سود پرسپولیس تمام شد. هنوز هم وقتی رضاییان در تیم های مختلف به بن بست می خورد، پرتکرارترین کامنت این است: برانکو او را زودتر از همه شناخت!

در نهایت اما بزرگ ترین افسوس برانکو و پرسپولیس، به فینال لیگ قهرمانان آسیا برمی گردد؛ جایی که او یک تیم خسته و رنج کشیده را با محرومیت نقل وانتقالاتی و تعداد محدودی بازیکن از مسیری دشوار به بازی نهایی رساند و با بدشانسی دربرابر کاشیما آنتلرز شکست خورد. شاید اگر علی علیپور در دقایق ابتدایی بازی رفت آن فرصت استثنایی را به گل تبدیل می کرد، خیلی چیزها عوض می شد، اما بالاخره فوتبال همین است؛ داستان در هم پیچیده غم ها و شادی ها.