به نقل از psychologytoday ، دنیل می گوید همسرش فرزندانشان را علیه او تحریک کرده و او را مقصر طلاق می داند. مگی می گوید فرزندانش حاضر نیستند او را ببینند، با او صحبت کنند یا حتی به پیام هایش پاسخ دهند. پاپی، که تنها 12 سال دارد، می گوید نمی خواهد هیچ ارتباطی با پدرش داشته باشد و حتی حاضر است خود را از غذا محروم کند تا قاضی حضانت را تغییر دهد.

این موقعیت ها در طلاق بسیار رایج و دلخراش هستند. والد طردشده احساس درماندگی، اندوه و ناامیدی دارد. کودک نیز اغلب احساس رهاشدگی، خشم، سردرگمی و فشار روانی می کند.

طلاق برای کودکان از نظر احساسی بسیار سنگین است. آن ها ممکن است درگیر تضاد وفاداری شوند یا یکی از والدین را مقصر بدانند. اضطراب ناشی از تغییرات، شرایط حضانت یا بی ثباتی مالی باعث می شود به یکی از والدین برای احساس امنیت بچسبند و دیگری را طرد کنند.

درگیری بین والدین، مخرب ترین عامل در طلاق برای کودکان است. والدینی که از یکدیگر بدگویی می کنند یا کودکان را وارد دعواهای خود می کنند، شرایطی را ایجاد می کنند که کودک احساس می کند باید طرف یکی را بگیرد. کودک ممکن است بخواهد از والد آسیب پذیرتر یا کسی که به نظرش قربانی شده حمایت کند. گاهی والدین آگاهانه یا ناخودآگاه تلاش می کنند با فرزندان متحد شوند و این باعث طرد والد دیگر می شود. گاهی این وضعیت به بیگانگی والدینی تبدیل می شود. حتی برخی نوجوانان هر دو والد را طرد می کنند.

گاهی طرد یک والد ریشه در رابطه یا دلبستگی قبل از طلاق دارد. اگر والد از نظر احساسی دور یا از نظر فیزیکی کمتر حاضر بوده، کودک به والد دیگر که احساس امنیت بیشتری با او دارد، وابسته می شود.

کودکان خردسال معمولاً به والد اصلی خود می چسبند، چون از دست دادن و رها شدن می ترسند. نوجوانان ممکن است حس قوی تری از اخلاق، قضاوت یا خشم داشته باشند و در شرایطی که زندگی شان از کنترل خارج شده، بیشتر تمایل به ابراز استقلال دارند.

استرس های ناشی از طلاق نیز در طرد نقش دارند. تغییرات بزرگ مانند فروش خانه، نقل مکان، مدرسه جدید، زندگی در دو خانه یا ورود شریک جدید والدین، کودک را تحت فشار قرار می دهد. طلاق هایی که با دعوا و دادگاه همراه هستند، تأثیر بیشتری بر کودک دارند و او ممکن است به سمت والدینی که نیازمند حمایت به نظر می رسد یا امن تر است، کشیده شود.

اگرچه زمان بر است، اما وقتی والدین درگیری را پایان دهند و راه های ارتباط محترمانه پیدا کنند، این طرد می تواند کاهش یابد. والد طردشده باید صبور، مهربان، همدل، آرام و ثابت قدم باقی بماند تا کودک احساس امنیت کند و بتواند احساساتش را بیان کند. درمان خانوادگی می تواند به بازسازی اعتماد کمک کند.

دنیل و مگی هر دو از طرد شدن توسط فرزندانشان رنج می برند و به دنبال راهکار هستند. ما درباره این صحبت می کنیم که چگونه در را برای ارتباط باز نگه دارند، بدون اینکه کودک را مجبور به ورود کنند.

شما نمی توانید احساسات فرزندتان را کنترل کنید، اما می توانید رفتار خودتان را کنترل کنید. شاید ندانید چرا فرزندتان شما را طرد کرده، اما خشم، حالت دفاعی، احساس گناه یا رفتارهای کنترل گرانه می تواند باعث شود کودک بیشتر عقب نشینی کند.

به خودتان یادآوری کنید که فرزندتان احساسی، سردرگم و تحت فشار است، بنابراین نقش شما این است که آرام، گرم و ثابت قدم باقی بمانید even زمانی که کودک شما را طرد می کند.

ارتباط را باز اما غیرمزاحم نگه دارید. اگر فرزندتان تمام ارتباط را قطع کرده، مرزها ممکن است حساس باشند. گاهی پیام های کوتاه یا کارت های محبت آمیز بفرستید تا یادآوری کنید که دوستش دارید و همیشه در کنارش هستید. پیام ها را کوتاه، محبت آمیز و بدون فشار نگه دارید.

به یاد داشته باشید که نمی توانید فرزندتان را متقاعد به ارتباط مجدد کنید. هدف این است که به او نشان دهید اگر بخواهد به سمت شما بیاید، محیط امنی در انتظارش خواهد بود. فرزندتان باید احساس کند که می تواند هر دو والد را دوست داشته باشد.

اگر با فرزندتان در ارتباط هستید، تمرکزتان بر شنیدن باشد. سوالات باز درباره زندگی اش بپرسید.

زمانی را صرف تأمل درباره رابطه تان با فرزند قبل از طلاق کنید. آیا حضور قابل اعتماد و احساسی داشتید؟ شاید لازم باشد بابت رفتارها یا غیبت ها یا هر چیزی که باعث درد او شده، عذرخواهی کنید. حتی اگر فکر می کنید دلیلی برای عذرخواهی ندارید، ابراز همدلی همیشه مفید است.

هرگز از والد دیگر بدگویی نکنید even اگر معتقدید او باعث بیگانگی فرزندتان شده. پاپی از بدگویی های والدینش شکایت داشت و فکر می کرد طرد پدرش باعث می شود مادرش دیگر از او بد نگوید. (اما این طور نشد.)

با کمک یک درمانگر حرفه ای، اندوه و احساسات خود را پردازش کنید. درمان خانوادگی یا درمان بازسازی ارتباط (که ممکن است توسط دادگاه تجویز شود) را در نظر بگیرید.

این ها دام هایی هستند که تقریباً همیشه تلاش شما برای ارتباط مجدد را خراب می کنند. همه این ها باعث می شوند فرزندتان احساس کنترل شدگی یا ناامنی کند و هیچ کدام مؤثر نیستند:

آشتی یا ارتباط مجدد ممکن است ماه ها یا سال ها طول بکشد.

کلیدها: صبر و ثبات. اگر فرزندتان آمادگی ارتباط دارد، آهسته پیش بروید و محیطی امن فراهم کنید.

پاپی در نهایت پس از پایان دبیرستان، به دنبال رابطه با پدرش رفت. او مادرش را مقصر دوری از پدرش می دانست و اگرچه با مادرش در ارتباط ماند، اما زمانی که مادرش دوباره درباره طلاق صحبت کرد، مرزهای سختی تعیین کرد.

دنیل پس از ازدواج مجدد و نقل مکان به ایالت دیگر، دوباره با فرزندانش ارتباط برقرار کرد. او رابطه اش با فرزندان را سرد توصیف می کند و همچنان همسر سابقش را مقصر می داند. او تلاش می کند از دفاع از خود در برابر فرزندانش خودداری کند و متوجه شده که وقتی وارد آن بحث ها می شوم، آن ها عقب نشینی می کنند.

مگی زمانی با دخترش ارتباط برقرار کرد که دخترش ازدواج کرد و صاحب فرزند شد، اما با پسرش فقط تماس سطحی دارد.

او می گوید: من و دخترم چند جلسه درمانی داشتیم و واقعاً به روشن شدن فضا کمک کرد. امیدوارم پسرم هم روزی با این موضوع موافقت کند. من همیشه در را برای او باز نگه می دارم.