آنچه در این چند روز در فضای رسانه ای و مجازی به چشم آمد اظهارات قطعی له و علیه پژمان جمشیدی بود. در روزهای نخست بازداشت بسیاری از رسانه ها، خبرنگاران، فعالان فضای مجازی و بلاگرها روی موج نخست این خبر از قطعی بودن انجام جرم توسط پژمان جمشیدی نوشتند؛ ازجمله یکی از خبرنگارانی که مخاطبان میلیونی در فضای مجازی دارد و خودش را خبرنگار اجتماعی می داند یا بلاگر وکیلی که مدعی بود محتویات پرونده را دیده!

موج بعدی دقیقا نقطه مقابل موج اولیه بود. طرفداران و دوستان پژمان که در لحظات نخست در شوک به سر می بردند و نمی دانستند چطور باید واکنش نشان بدهند که بعدها به دفاع از مجرم متهم نشوند کم کم اعتماد به نفس پیدا کردند و ابتدا از لزوم خودداری از قضاوت پیش از نظر دادگاه نوشتند که اتفاقا جمله درستی بود. با این حال افراد موردنظر کم کم پا را فراتر گذاشتند و در اظهارات بعدی خود رسما جمشیدی را بیگناه معرفی کردند.

شکی در این نیست که باتوجه به جایگاه این سلبریتی و اتهام مطرح شده واکنش های گسترده اجتناب ناپذیر است اما از افراد صاحب تریبون و سرشناس انتظار می رود قبل از بررسی کامل پرونده توسط دادگاه از اظهارنظرهایی که فشار روانی و اجتماعی روی شاکی و متهم وارد می کند خودداری کنند. چه آنکه می گوید جمشیدی مجرم است و چه آنکه مدعی می شود ماجرا از اساس صرفا توطئه بوده و به خاطر حسادت ها و تنگ نظری ها یا باج گیری مطرح شده است. اگر قائل به غلط بودن قضاوت پیش از بررسی دادگاه هستیم این قضاوت هم شامل تایید می شود هم انکار.

در نمونه های خارجی هم شاهد بودیم که وقتی یک چهره سرشناس با اتهاماتی مشابه مواجه می شود موج بزرگی از واکنش ها به راه می افتد اما در هیچ کدام نمی بینیم که دوستان و آشنایان فرد متهم با فشار رسانه ای سنگین و حمایت های بی دلیل فرد را سفیدشویی کنند یا در نقطه مقابل افراد حقوقی و حقیقی جرات کنند طرف را رسما مجرم بنامند، چراکه عواقب قانونی برای آنها به همراه دارد.

نکته پایانی! حتی با وجود مصاحبه مفصل روز گذشته وکیل پژمان جمشیدی و تاکید هزارباره او بر بیگناهی کامل موکلش که آن هم در نوع خودش عجیب است (معمولا کمتر چنین چیزی را بین افراد حقوقی می بینیم) باید درنظر داشته باشیم تنها مرجع رسیدگی نهایی دستگاه قضا و دادگاه است. اینکه فلانی بچه خوبی است و کسی تا به حال از او چیزی ندیده یا اظهاراتی نظیر سلبریتی جماعت فلان است و بهمان هیچ کدام اهمیتی ندارند و تنها ملاک استناد، محتویات پرونده است. موضوع از اهمیت و حساسیت بسیاری برخوردار است. هیچ کدام از ما نمی توانیم از روی ظاهر بفهمیم در منتهی الیه ذهن یک فرد چه امیال خفته ای وجود دارد و به چه شکل ممکن است این امیال بروز کند.

پژمان جمشیدی در حال حاضر با اتهامی مواجه شده که آن اتهام از نظر دستگاه قضایی قابل بررسی و پیگرد بوده و این نقطه دقیقا همانند برزخ است. باید صبر کنیم تا دستگاه قضایی بدون فشار و جوسازی رسانه ای پرونده را به جلو ببرد و رای نهایی را صادر کند و شاید به همین دلیل باشد که همیشه اصرار بر این است که تا چیزی ثابت نشده نام شخص متهم رسانه ای نشود که متاسفانه در این پرونده توسط برخی ها رعایت نشد.