به نقل از psychologytoday، اعتماد چیزی شکننده است. وقتی شکسته شود، رابطه دیگر مثل قبل نخواهد بود. پس سؤال واقعی این است: چگونه می توان نوعی اعتماد ساخت که متزلزل نشود؟ انجام مداوم این سه کار به شما کمک می کند تا پایه ای محکم از اعتماد با شریک زندگی تان بسازید.

صداقت پایه ای برای ساختن اعتماد است. صداقت درباره مسائل بزرگ مثل بدهی، روابط گذشته و اشتباهاتی که از آن ها شرم دارید مهم است، اما صداقت درباره مسائل کوچک نیز اهمیت دارد.

برای مثال، شاید سال ها پیش درباره شریک زندگی تان حرف منفی ای به کسی زده اید و حالا او با شما روبه رو می شود. به جای پذیرش مسئولیت و گفتن حقیقت، دروغ می گویید. چون نمی خواهید دعوا شود و فکر می کنید حالا شرایط فرق کرده و دیگر اهمیتی ندارد. نمی خواهید آدم بد باشید و می خواهید آرامش رابطه حفظ شود.

اما بعدها او خودش متوجه می شود. و ممکن است با خود فکر کند: اگر درباره چیزهای کوچک نمی توانی با من صادق باشی، چطور می توانم به تو درباره مسائل بزرگ اعتماد کنم؟

مطالعه ای در سال 2014 در *Journal of Relationships Research* نشان داد که افراد وقتی خودشان دروغ های کوچک می گویند، آن را توجیه می کنند، اما وقتی طرف مقابل چنین کاری کند، ناراحت می شوند. جالب اینکه مردان بیشتر از زنان پذیرای فریب های خیرخواهانه هستند.

شاید به دلایلی مثل ترس از درگیری، ترس از طرد شدن، محافظت از احساسات شریک یا حتی پذیرفته شدن اجتماعی دروغ بگویید. اما دروغ های کوچک، پنهان کاری یا احساس اینکه چیزی را مخفی می کنید، می تواند باعث شود شریک زندگی تان دائماً نیت های شما را زیر سؤال ببرد.

برای ساختن اعتماد، با صداقت در مسائل بزرگ و کوچک شروع کنید و در مواقع مهم مسئولیت پذیر باشید. وقتی به طور مداوم صادق باشید، به ویژه درباره چیزهای کوچک، پایه ای از اعتماد می سازید که می تواند سخت ترین طوفان ها را تاب بیاورد.

عمل به وعده ها نشان دهنده ثبات شخصیت و نیت های شماست. وقتی رفتار شما با حرف هایتان هم خوانی دارد، دیگران شما را فردی قابل اعتماد می بینند. وقتی این طور نباشد، بی اعتمادی شکل می گیرد. قابل اعتماد بودن نه تنها نشانه صداقت است، بلکه احترام به زمان، احساسات و انتظارات دیگران را نیز نشان می دهد.

وقتی آنچه را می گویید انجام می دهید، جایی برای شک باقی نمی ماند. این نوع قابل اعتماد بودن، سنگ بنای روابط شخصی و حرفه ای است.

وقتی افراد با اشتیاق عشق می ورزند، معمولاً وعده های بلندپروازانه ای به شریک خود می دهند. مطالعه ای در سال 2011 در *Journal of Personality and Social Psychology* نشان داد که افراد چنین وعده هایی را برای خشنود کردن و پاسخ به نیازهای شریک خود می دهند، اما عمل به آن ها به سطح خودکنترلی و برنامه ریزی فرد بستگی دارد.

پژوهشگران دریافتند کسانی که وعده های بزرگ تری می دهند با انگیزه احساس خوبی که در رابطه دارند اغلب در عمل به آن ها موفق نیستند. آن ها نشان دادند که وفای به عهد بیشتر به مهارت های خودتنظیمی وابسته است تا شدت احساسات در رابطه. این شامل ویژگی هایی مانند وظیفه شناسی، سازمان یافتگی، مسئولیت پذیری و انضباط است.

در زمان آشتی پس از درگیری، افراد اغلب وعده می دهند که رفتار یا عاداتی را که به رابطه آسیب زده تغییر دهند. اما وقتی به آن وعده عمل نمی شود، اعتماد از بین می رود.

برای ساختن پایه ای محکم از اعتماد، فقط وعده هایی بدهید که واقعاً می توانید به آن ها عمل کنید و تمرکزتان را بر هماهنگی رفتار با گفتار بگذارید. این کار نشان دهنده احترام و توجه به احساسات و انتظارات شریک زندگی تان است.

اعتماد محکم در رابطه بر پایه احساس امنیت شکل می گیرد. مرور پژوهشی منتشرشده در سال 2024 در *Annual Review of Psychology* بررسی کرد که افراد چگونه تلاش می کنند در روابط احساس امنیت کنند و چه زمانی برای ارتباط پیش قدم می شوند یا عقب نشینی می کنند تا از خود محافظت کنند. پژوهشگران دریافتند که افراد بین میل به نزدیکی و ترس از آسیب دیدن تعادل برقرار می کنند. آن ها با توجه به میزان احساس امنیت در هر موقعیت، میزان ارتباط خود را تنظیم می کنند.

- نشانه های مستقیم: شامل لمس محبت آمیز، کلمات گرم، میزان پاسخ گویی یا بی تفاوتی شریک، و دینامیک قدرت در رابطه. این ها بازخورد فوری درباره احساس امنیت در ارتباط را منتقل می کنند.

- نشانه های غیرمستقیم: شامل احساسات بدنی، تنش یا آرامش، شرایط زندگی گذشته یا حال، و وضعیت اقتصادی-اجتماعی که بر احساس امنیت در رابطه تأثیر می گذارد.

پژوهشگران دریافتند که توانایی فرد در اعتماد به دیگران، تعیین می کند که چقدر در رابطه احساس امنیت خواهد داشت. و وقتی ابتدا امنیت ایجاد شود، اعتماد راحت تر شکل می گیرد.

یکی از موانع اصلی برای احساس امنیت کامل با شریک زندگی، ترس از قضاوت، تمسخر یا تحقیر شدن به خاطر صداقت یا ابراز احساسات است. برای بسیاری، امنیت یعنی دانستن اینکه صداقت شان در دعوا علیه شان استفاده نمی شود، و اگر نیازهایشان را بیان کنند، بابت آن تنبیه نمی شوند. یعنی آسیب پذیری شان با مهربانی و توجه پاسخ داده می شود، نه با قضاوت.

امنیت همچنین یعنی شریک زندگی تان فردی ثابت قدم است، طوری که لازم نیست حدس بزنید امروز با کدام نسخه از او روبه رو خواهید شد. همچنین یعنی محیطی در رابطه ایجاد شود که در آن خبری از مقایسه های پنهان یا کنایه های ظریف نباشد؛ فقط ارتباطی مستقیم و محترمانه وجود داشته باشد.

وقتی امنیت وجود دارد، شریک زندگی تان می تواند گارد خود را پایین بیاورد. دیگر خودش را زیر سؤال نمی برد، از شما فاصله نمی گیرد، و در عوض با راحتی، محبت و آسیب پذیری رفتار می کند.

مهم تر از همه، افراد زمانی احساس امنیت می کنند که مرزهایشان محترم شمرده شود—نه فقط مرزهای احساسی، بلکه مرزهای فیزیکی، مالی، معنوی و غیره. اینجاست که صمیمیت واقعی و اعتماد شکل می گیرد؛ زمانی که دو نفر می توانند بدون ترس، نقاب یا نیاز به محافظت دائمی، کنار هم باشند.