به نقل از روزنامه جوان خب اول از همه باید عنوان کنیم که سرمایه سوزی هنر فوتبال ایران است و اینگونه نیست که فقط به وحید هاشمیان مختص شود. سابقه را که نگاه کنید متوجه می شوید خیلی از این دست سرمایه های سوخته در فوتبال داریم، اما نکته مهم تر اینکه جناب خطیبی در حالی آرزوی داشتن 10 وحید هاشمیان در فوتبال ایران را دارد که این فوتبال حتی تحمل یک وحید هاشمیان را هم نداشت؛ فوتبالی که در آن باید گرگ باشی، باید دریده باشی. فوتبالی که در آن اخلاقمداری جایی ندارد؛ فوتبالی که سرنوشت همه چیز آن را دلال ها مشخص می کنند. در این فوتبال حتی یک وحید هاشمیان هم زیاد است.

فوتبال ایران امثال وحید هاشمیان را برنمی تابد. فوتبال ایران با اخلاقمداری بیگانه است، با احترام به حریف بیگانه است. فوتبال ایران حتی ادبیات خاص خودش را هم دارد و ادبیات امثال هاشمیان را تحمل نمی کند. آرزوی داشتن 10 وحید هاشمیان در فوتبال باشگاهی آرزوی قشنگی است، اما به همان اندازه قشنگی محال هم است، چون فوتبال ایران حتی تحمل یک وحید هاشمیان را هم نداشت.

وحید هاشمیان مدتی کوتاه میهمان لیگ برتر فوتبال بود، اما در همین مدت کوتاه هم تفاوت های خود را نشان داد. وقتی در اوج فشارها خیلی ساده پا به برنامه پرحاشیه و حاشیه ساز فوتبال برتر گذاشت و با ادبیات خاص خودش همه را شرمنده کرد، وقتی که گفت: هوادار در این وضعیت اقتصادی با سختی به ورزشگاه می آید و ما نتیجه نمی گیریم، ما شرمنده هستیم واقعاً، آنها را درک می کنم و امیدوارم بتوانم باعث شادی آنها شوم. ساده آمده بود آن هم در فوتبالی که حتی خودی ها برای دریدن یکدیگر چنگ و دندان نشان می دهند.

وحید هاشمیان تفاوت هایش را نشان داد. قبلاً شنیده بودیم که مربیان اروپایی چگونه به تعهدات خود نسبت به باشگاه شان وفادار هستند. شنیده و دیده بودیم، حتی اگر بنا به جدایی باشد تا آخرین لحظه برای موفقیت تیم شان تلاش می کنند و حالا نمونه وطنی آن را دیدیم، او کسی نبود جز وحید هاشمیان ؛ مردی که نزدیک به یک ماه با وجود اینکه می دید مدیران پرسپولیس با گزینه های مختلف در حال مذاکره هستند، کارش را به بهترین شکل ممکن انجام داد و متعهدانه پای پرسپولیس ایستاد؛ ایستاد و از وجدان کاری حرف زد: تا زمانی که کارم را با وجدان انجام می دهم ناراحتی ندارم.

می گویند وقتش نبود که به پرسپولیس بیاید. ما می پرسیم پس کی وقتش بود؟ هاشمیانی که برترین کلاس ها را زیر نظر برترین استادهای جهان فوتبال طی کرده بود؛ هاشمیانی که تجربه مربیگری تیم ملی را داشت و آنجا هم با بی مهری فوتبال ایران روبه رو شد، چه زمانی وقت حضورش در لیگ برتر مهیا می شود؟ اصلاً مگر پرسپولیسی که به هاشمیان تحویل دادند، چه تیمی بود؟ یک تیم شکست خورده، تیمی خالی شده از بازیکنان تأثیرگذار و تیمی فاصله گرفته از آن تیم منسجم و متحد قهرمان ایران، هاشمیان این پرسپولیس را تحویل گرفت، اما فوتبال ایران حتی تحمل دیدن این را هم نداشت.

می گویند کاریزمای لازم برای هدایت پرسپولیس را نداشت. ما خوب می دانیم این کاریزمایی که می گویند یعنی چه، یعنی فحش و بدوبیراه به تیم مقابل، داور و هواداران حریف، یعنی حاشیه سازی و سروصدای بی خود راه انداختن، یعنی چوب برداشتن و زدن توی سر این و آن. بله وحید هاشمیان چنین کاریزمایی نداشت و دقیقاً به همین خاطر هم بود که از سر فوتبال ایران اضافه بود. کاریزمای وحید هاشمیان در فوتبال ایران جایی ندارد.

رسول خطیبی درست گفت، کاش فوتبال ایران 10 وحید هاشمیان داشت، اما این فوتبال به قهقرا رفته، این فوتبالی که می توان صدای آخرین نفس هایش را شنید، حتی تحمل یک وحید هاشمیان را هم نداشت؛ فوتبالی که دلال ها از سر وکولش بالا می روند، جای امثال وحید هاشمیان نیست، اما تا دل تان بخواهد، میدانی است برای امثال ساپینتو و اوسمارهای بیکار که بیایند و بیت المال و پول مردم ایران را به جیب بزنند و بروند.