به نقل از جماران، الجزیره در گزارشی نوشت: پس از فروکش کردن جنگ غزه و معطوف شدن توجه ها به امور اجرایی پس از بازگشت گروگان ها و آزادی تعدادی از اسرای فلسطینی از زندان های رژیم اشغالگر، سوال اساسی این است: آیا طرح نتانیاهو و راست افراطی در اسراییل در مورد سیاست کوچاندن و الحاق پس از توافق شرم الشیخ در 13 اکتبر 2025 به پایان رسید؟

چند ماه پیش، اظهارات دونالد ترامپ، رییس جمهور آمریکا، پی در پی بود که تأکید می کرد کشورهای عربی و اسلامی طرح کوچاندن را رد می کنند و همچنین با پروژه او به نام ریویرا غزه که هدف آن تبدیل این منطقه به یک پروژه تجاری سرمایه گذاری بود، مخالفت می کنند. هدف اقتصادی این پروژه کسب سود و هدف سیاسی آن تضمین امنیت رژیم صهیونیستی بود.

در آستانه امضای توافق شرم الشیخ، رییس جمهور آمریکا تصریح کرد که از الحاق کرانه باختری حمایت نمی کند، اگرچه پیش از این با الحاق جولان به اسراییل موافقت کرده و قدس را به عنوان پایتخت رژیم اسراییل به رسمیت شناخته بود.

بدون شک، آنچه رخ داد، صرف نظر از عمق این تحول پیشرفت چشمگیری در دیدگاه ها و تحولی در سیاست ها به شمار می رود.

رویاهای نتانیاهو... از بین رفت یا به تعویق افتاد؟

به نظر می رسد رویاهای نتانیاهو از بین رفته یا اگر بخواهیم دقیق تر بگوییم، تا اطلاع ثانوی به تعویق افتاده است، زیرا عقیده راست افراطی او مبتنی بر دیدگاهی است که هدف آن تغییر چهره کل منطقه از طریق حل و فصل کامل مسئله فلسطین است، نه فقط از طریق تحمیل طرح های کوچاندن و الحاق.

یکی از برجسته ترین موفقیت هایی که در اثر جنگ غزه به دست آمد، درک افکار عمومی جهانی از حقیقت این رژیم استعماری است. چهره دروغین آن آشکار شد و دیگر به عنوان یک رژیم تهدید شده از سوی یک محیط عربی ظالم یا به عنوان یک واحه دموکراسی در میان رژیم های دیکتاتوری مستبد، آنطور که مدتها ترویج می شد، دیده نمی شود.

برای جهان بدون کمترین ابهامی آشکار شد که این رژیم سیاست هایی را اعمال می کند که مبتنی بر نسل کشی، گرسنگی دادن، غارت ثروت ها، هتک حرمت مقدسات و نژادپرستی نفرت انگیز است. بازسازی این تصویر تنها به کشورهای غرب اروپا، استرالیا و کانادا محدود نشد، بلکه در دیوارهای کر نفوذ کرد که مدت ها پشتیبان سنتی اسراییل بودند.

منظور در اینجا به طور خاص آلمان است که موضع حمایتی آن از اسراییل با عقده گناه تاریخی ناشی از هولوکاست مرتبط است. این تحول همچنین شامل مواضع محافل سیاسی حاکم در ایالات متحده، به ویژه در میان جوانان در هر دو حزب دموکرات و جمهوری خواه می شود.

این تحول منبع نگرانی عمیق برای اسراییل بود، به ویژه در سایه موفقیت فلسطینی ها - یا بهتر است بگوییم: موفقیت همه نیروهای جهانی حامی صلح - در نبرد تصویر، محبوبیت و جایگاه، که اسراییل به خوبی و به دلیل سیاست های متهورانه و متکبرانه خود آن را از دست داد.

این سیاست ها، مبتنی بر تجاوز، از بین بردن مخالفان، کشتن و گرسنگی دادن غیرنظامیان و هدف قرار دادن روزنامه نگاران و فعالان رسانه ای، روز به روز افشا می شود، زیرا با حمایت مستقیم دولت آمریکا به طور کلی و رییس جمهور ترامپ به طور خاص، انجام می شود، اگرچه او امروز تقریباً تنها حامی رژیم صهیونیستی است.

سیاست فلسطین برای شکست طرح رژیم صهیونیستی

یکی از مهمترین اموری که باید برای تحقق آن بدون خستگی تلاش کرد، این است که کشورهای عربی به اتخاذ سیاست های مؤثری مبادرت ورزند که به قطع راه بر طرح صهیونیستی کمک کند، با ضرورت تکمیل آنچه جنگ غزه در افشای چهره رژیم در برابر افکار عمومی جهانی به انجام رسانده است، با هدف تثبیت ضعف آن تصویر و تثبیت آن در اذهان.

به عبارت دیگر، باید یک اقدام عربی سخت کوشانه و مستقیم وجود داشته باشد که از منطق واکنش به کنش پیشگیرانه، در مواجهه با سیاست های شتابان اسراییل فراتر رود.

اما در سطح فلسطین، این رویکرد تنها از طریق تحقق آشتی فلسطینی-فلسطینی می تواند موفق شود، زیرا اختلاف بین همرزمان مقاومت، همان چیزی است که منجر به وضعیت پراکندگی و گسستگی شده است که امروز گروه های فلسطینی شاهد آن هستند.

در مقابل، این آشتی تنها راهی است که قادر به مقابله با طرح های رژیم صهیونیستی است که به دنبال ایجاد یک جایگزین فلسطینی همدست با خود است که به سوی تفرقه و از هم پاشیدگی داخلی بیشتر سوق می دهد.

در اینجا، نقش پیشگامانه مصر و قطر در تکمیل تلاش های مستمر خود برای موفقیت این آشتی، به گونه ای که به وحدت صفوف فلسطین خدمت کند و ایستادگی آن را در برابر پروژه های حل و فصل و کوچ اجباری تقویت کند، به وضوح برجسته می شود.

یک سیاست عربی واحد برای مقابله با رفتار اسراییل

در موازات تلاش های آشتی فلسطینی، ضرورت اتخاذ سیاست های حمایتی از سوی طرف های عربی برجسته می شود، که ابتدا با توقف همه گام هایی که در مسیر عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی قرار دارند، آغاز می شود. این شامل تلاش هایی است که هدفشان تعمیق روابط موجود است و هم تلاش هایی که به دنبال ایجاد گام های جدید با کشورهایی هستند که هنوز روابط خود را عادی نکرده اند.

دومین مورد، ضرورت ایجاد دیدگاه های عربی جایگزین در مواجهه با طرح های اسراییلی با ماهیت استعماری است، و در رأس آن ها، چیزی که به عنوان پروژه خاورمیانه جدید شناخته می شود.

در اینجا یک حقیقت مهم برجسته می شود، و آن این است که طرف های منطقه ای - مانند ترکیه و ایران - در حال حاضر دیدگاه های پیشرفته ای برای منطقه خاورمیانه دارند، که این امر مستلزم آن است که کشورهای عربی دیدگاه خاص خود را داشته باشند؛ برای حفظ موجودیت سیاسی و وحدت منطقه خود در برابر جاه طلبی های خارجی.

از برجسته ترین گام های عملی در این زمینه، تلاش برای تقویت همکاری اقتصادی عربی، در چارچوبی از وابستگی متقابل و دوری از همه اشکال همکاری امنیتی با اسراییل است، به ویژه آن هایی که علیه دیگر کشورهای عربی به کار گرفته می شوند.

همچنین، پروژه های استراتژیک مانند کمربند و راه در این دیدگاه قرار می گیرند، که می توانند به عنوان جایگزین های ژئوپلیتیکی و اقتصادی برای جاده ابریشم چین مطرح شوند، به گونه ای که به منافع منطقه عربی به طور مستقل از دیدگاه های اسراییلی یا بین المللی تحمیل شده خدمت کنند.

تقویت روابط همکاری با ایران و ترکیه

همکاری با ایران و ترکیه یکی از رویکردهای مهم در مقابله با طرح های صهیونیستی در منطقه است. هر چه همکاری کشورهای عربی با این دو کشور تقویت شود، فرصت های هرگونه نزدیکی عربی-صهیونیستی کاهش می یابد و توجیهات آن از بین می رود.

از این منظر، اهمیت شکست طرح صهیونیستی-غربی با هدف شیطانی جلوه دادن ایران در ذهن تصمیم گیرندگان عرب برجسته می شود. چرا که بهتر است به جای سیاست های تسلیحاتی پرهزینه،به منظور آمادگی برای یک رویارویی نظامی با ایران که ممکن است هرگز رخ ندهد باید از در سیاست وارد شوند. صدها میلیون دلاری که صرف تسلیحات می شود، می تواند برای ایجاد یک مشارکت استراتژیک با ایران که به منافع کشورهای عربی خدمت می کند، کافی باشد.

ترکیه نیز یک طرف منطقه ای است که می توان از آن به صورت سیاسی و اقتصادی در مقابله با جاه طلبی های اسراییل استفاده کرد، به ویژه پس از بهبود روابطی که از سال 2013 با برخی کشورهای عربی متشنج شده بود. از جمله زمینه های همکاری ممکن، پروژه های آب مشترک بین این کشور و سوریه و عراق است، زیرا این امر به کاهش تنش های منطقه ای کمک می کند و امکان تمرکز بر مقابله با خطر بزرگ تر را فراهم می سازد.

توازن روابط عربی با طرف های بین المللی

جهان عرب همچنین باید به یاد داشته باشد که چین و روسیه، قدرت های بین المللی اصلی هستند که هیچ طرف عربی نمی تواند آن ها را نادیده بگیرد. از این منظر، تکیه یک قدرت واحد مانند ایالات متحده بدون دیگران، به مثابه قرار دادن همه تخم مرغ ها در یک سبد است و در نهایت منجر به کاهش گزینه ها و از بین بردن جایگزین های موجود برای کشورهای عربی می شود.

در سال های اخیر، اتکای اعراب به آمریکا بیش از حد بوده است، در حالی که حضور ضعیفی در ائتلاف ها با قدرت های دیگر، مانند روسیه و چین، ثبت کرده اند. مشارکت برخی کشورهای عربی در گروه بریکس برای دستیابی به توازن مطلوب در روابط بین المللی کافی نبوده است.

بنابراین، تقویت همکاری نظامی و استراتژیک با روسیه و چین، در کنار همکاری اقتصادی، به ویژه در زمینه هایی مانند سرمایه گذاری متقابل، انتقال فناوری و ایجاد مشارکت های توسعه ای واقعی که به تقویت موضع اعراب در صحنه بین المللی کمک می کند، ضروری می شود.

گسترش دامنه مشارکت با این قدرت ها، تنوع منابع حمایت را فراهم می کند و از وضعیت وابستگی سیاسی و نظامی به یک طرف واحد می کاهد، و این یک رکن اساسی برای هر سیاست خارجی متوازن و قادر به حفاظت از منافع عربی است.