به نقل از interestingengineering، کمتر ماشین جنگی ای مانند نبردناو توانسته نماد غرور ملی، جاه طلبی فناورانه و قدرت نظامی باشد. از غول های فولادی اوایل قرن بیستم تا هیولاهای رادارمحور جنگ جهانی دوم، نبردناوها نماد نهایی قدرت دریایی بودند.

اما کدام کشتی ها بیشترین تأثیر را گذاشته اند؟ بیایید نگاهی بیندازیم.

پیش از آن، باید بدانیم که در این فهرست هم به دردنات ها و هم به نبردناو ها پرداخته شده است. نبردناوها به طور کلی کشتی های بزرگ، سنگین زره و مجهز به توپ های کالیبر بالا هستند. دردنات ها زیرمجموعه ای از نبردناوها بودند که به جای توپ های کوچک تر، فقط از توپ های سنگین استفاده می کردند—اما امروزه این دو واژه اغلب به جای هم به کار می روند.

در سال 1906 به آب انداخته شد و با طراحی انقلابی اش تمام نبردناوهای قبلی را منسوخ کرد. با وزن 18٬000 تن، نخستین کشتی ای بود که از توربین بخار استفاده کرد و مجهز به 10 توپ 12 اینچی در پنج برجک بود.

با سرعت 21 گره و آتش سنگین، استاندارد جهانی دردنات را بنا نهاد.

در جنگ جهانی اول، تنها نبردناوی بود که یک زیردریایی (U-29 آلمان) را با ضربه مستقیم غرق کرد. در سال 1920 بازنشسته و در 1923 اوراق شد، اما تأثیرش بر معماری دریایی قرن بیستم ماندگار ماند.

HMS Nelson و HMS Rodney: دوقلوهایی که قالب را شکستند

در سال های 1925 و 1927 ساخته شدند و محصول محدودیت های معاهده های پس از جنگ جهانی اول بودند. با وزن 33٬000 تن، توپ های 16 اینچی شان در سه برجک سه تایی در جلوی سازه اصلی قرار داشتند.

با سرعت 23 گره، تمرکزشان بر زره پوشی سنگین بود. HMS Rodney در سال 1941 در نابودی نبردناو آلمانی Bismarck نقش کلیدی داشت.

با وجود ظاهر نامتعارف، هر دو کشتی پلتفرم های قدرتمند توپخانه ای بودند و پس از جنگ جهانی دوم اوراق شدند.

IJN Yamato: بزرگ ترین نبردناوی که تاکنون ساخته شده

در سال 1941 وارد خدمت شد و با وزن 72٬000 تن، بزرگ ترین و سنگین ترین نبردناوی تاریخ بود. مجهز به 9 توپ 18٫1 اینچی—بزرگ ترین توپ هایی که تاکنون روی کشتی نصب شده اند.

هر گلوله 1460 کیلوگرم وزن داشت و تا 42 کیلومتر برد داشت. با سرعت 27 گره، زره پوشی سنگین داشت اما به دلیل تمرکز ژاپن بر ناوهای هواپیمابر، کمتر درگیر شد.

در عملیات Ten-Go در آوریل 1945 توسط هواپیماهای آمریکایی غرق شد.

IJN Fusō: چرا تعداد برجک ها را محدود کنیم؟

در سال 1915 وارد خدمت شد و نخستین سوپر دردنات نیروی دریایی ژاپن بود. پس از نوسازی، وزنش به 35٬900 تن رسید و 12 توپ 14 اینچی در 6 برجک دوتایی داشت.

با طراحی پاگودا و سرعت 24 گره، در دهه 1930 به روزرسانی شد اما در جنگ جهانی دوم قدیمی محسوب می شد.

در نبرد تنگه سوریگائو در اکتبر 1944 با اژدر هدف قرار گرفت و منفجر شد و به دو نیم تقسیم شد.

در ابتدا برای برزیل ساخته شد و سپس در سال 1915 وارد خدمت بریتانیا شد. با وزن 27٬850 تن، دارای 14 توپ 12 اینچی در 7 برجک دوتایی بود—بیشترین تعداد برجک در یک نبردناو.

با وجود ظاهر چشمگیر، طراحی اش ناکارآمد بود و نرخ آتش پایین داشت. در نبرد Jutland بیشترین گلوله را شلیک کرد اما هیچ هدفی را ثبت نکرد.

در سال 1921 بازنشسته و در 1924 اوراق شد.

در سال 1911 وارد خدمت شد و آخرین دردنات بریتانیا پیش از دوره سوپر دردنات بود. با وزن 20٬000 تن، 10 توپ 12 اینچی داشت و سرعتش 21 گره بود.

در نبرد Jutland شرکت کرد و آسیب کمی دید. پس از جنگ، به کشتی آموزشی تبدیل شد و در سال 1928 اوراق شد.

Colossus نقطه ی گذار بین دردنات های اولیه و نبردناوهای سنگین تر بود.

SMS Ostfriesland: غرق شدنش آینده را پیش بینی کرد

در سال 1911 ساخته شد و یکی از چهار نبردناو کلاس Helgoland آلمان بود. با وزن 24٬700 تن، 12 توپ 12 اینچی داشت و سرعتش 21 گره بود.

در نبرد Jutland شرکت کرد و با مین بریتانیایی آسیب دید اما جان سالم به در برد.

پس از جنگ، به آمریکا واگذار شد و در سال 1921 توسط بمب افکن های ارتش آمریکا به رهبری Billy Mitchell غرق شد—نمادی از قدرت فزاینده ی نیروی هوایی در برابر نبردناوها.

⚓ USS Iowa: نبردناوی که تسلیم نشد

در سال 1943 وارد خدمت شد و رهبر کلاس Iowa بود—نماد اوج طراحی نبردناوهای آمریکا.