به نقل از theguardian، به تازگی پس از سال ها دوباره دویده ام. نوشتن این جمله برایم شگفت آور است؛ شاید بیش از یک دهه از آخرین باری که دویده ام گذشته باشد. دلیل این بازگشت، کشف سطح بالای کلسترول و توصیه پزشکان به انجام منظم ورزش های هوازی بود.
این نخستین بار است که انگیزه ام برای ورزش، سلامت جسمی ام است. در گذشته، هدفم از دویدن کاهش وزن بود. گاهی برای فرار از اضطراب می دویدم، نه برای مواجهه با آن. زمانی هم صرفاً برای بهبود عملکردم در دویدن تلاش می کردم. آن زمان، این ها را نشانه ای از ساختن زندگی بهتر می دانستم.

اما اکنون، با انگیزه ای متفاوت، به رابطه ام با بدنم در طول زندگی فکر می کنم. به نظر می رسد که هرگز واقعاً به بدنم احترام نگذاشته ام. آن را تنها به خاطر کارکردهایش ارزش گذاری کرده ام: جذب دیگران، اجتناب از احساسات، یا ثبت رکوردی بهتر در دویدن. تا امروز، درک نکرده بودم که بدنم صرفاً ابزاری نیست، بلکه بخشی از وجود من و خودِ زندگی من است.

در طول تاریخ، درباره جدایی یا پیوستگی ذهن و بدن بسیار نوشته شده است. آنچه برایم بیش از همه تأثیرگذار بوده، دیدگاه فروید است که ذهن و بدن از همان آغاز رشد، به طور متقابل و درهم تنیده رشد می کنند. تجربه های جسمی نوزاد، مانند احساس گرسنگی، ذهن را وادار به شناخت و پاسخ گویی می کند. تغذیه مکرر نه تنها بدن را تقویت می کند، بلکه ذهن را نیز آرام و رشد می دهد. به همین ترتیب، انگیزه های روانی مانند میل به حرکت و تلاش، موجب تقویت عضلات می شوند. از همان آغاز، ذهن و بدن در پیوندی عمیق و هم زمان رشد می کنند.

با این حال، در جلسات روان کاوی ام متوجه شده ام که این رابطه می تواند شکل دیگری نیز داشته باشد — رابطه ای بهره کشانه. ذهن می تواند احساساتی را که تحمل آن ها دشوار است، به بدن منتقل کند تا به صورت علائم جسمی بروز یابند. برای مثال، سال ها دچار سوءهاضمه بودم؛ نه به خاطر تغذیه، بلکه به دلیل احساساتی که ذهنم قادر به هضم آن ها نبود. زمانی که این موضوع در جلسات درمانی ام مطرح شد و توانستم احساساتی مانند ترس، خشم و آسیب پذیری را تجربه و بیان کنم، علائم جسمی ام به تدریج از بین رفتند.

در شدیدترین حالت، رفلاکس اسیدی باعث شد چند شب متوالی نتوانم بخوابم. احساس می کردم در حال از دست دادن تعادل روانی ام هستم. پزشکان آزمایش های متعددی انجام دادند، اما هیچ مشکل جسمی ای یافت نشد. در نهایت، پزشکی دیگر احتمال روانی بودن علت را مطرح کرد — و روان کاوم نیز آن را تأیید کرد. اگرچه ابتدا شوکه شدم، اما در عمق وجودم می دانستم که حقیقت دارد.

بسیاری از افراد زمانی که علت روانی برای علائم جسمی شان مطرح می شود، احساس بی احترامی می کنند — گویی دردشان واقعی نیست یا جدی گرفته نمی شود. و البته گاهی این اتفاق می افتد. اما در مواردی، علائم جسمی کاملاً واقعی هستند و منشأ آن ها روانی است؛ ذهن ناآگاه از بدن برای ابراز درد یا احساسی استفاده می کند که تحمل آن در سطح آگاهانه ممکن نیست.

گاهی تصور می کنیم تجربه مان تنها زمانی واقعی است که به صورت جسمی بروز کند. این نگاه، بی احترامی به ذهن است — هم در سطح فردی، هم در سطح فرهنگی و اجتماعی. شاید به همین دلیل است که حذف تدریجی روان درمانی پویشی از نظام سلامت عمومی را تحمل می کنیم.
تجربه هایم به من آموخته اند که زندگی بهتر زمانی شکل می گیرد که از الگوهای ناآگاهانه ای که مبتنی بر بی احترامی، بهره کشی و معامله گری هستند، رها شویم — چه در رابطه با خودمان و چه با دیگران. این الگوها در جامعه به راحتی قابل شناسایی اند، اما دشوارتر است که منشأ آن ها را درون خودمان و روابط نزدیک مان ببینیم.

با این حال، ارزش تلاش را دارد. وقتی پس از سال ها دوباره کفش های دویدن را پوشیدم، نه برای تغییر ظاهر بدن، نه برای فرار از احساسات، و نه برای ثبت رکورد، بلکه برای مراقبت از این زندگی ارزشمند، حس متفاوتی داشتم. تجربه ای ساده، بی فشار و امیدوارکننده بود. در آگاهی از سن ام و میل به مراقبت از خود، احساس ثبات و آرامش داشتم. و وقتی به خانه برگشتم و درد عضلات و عرق روی صورتم را حس کردم، با خودم گفتم باید این تجربه را بنویسم — چون ممکن است تا یک دهه دیگر دوباره چنین فرصتی پیش نیاید.