| به گزارش پارسینه ، یک پژوهش باستان شناسی اخیر، پدیده فرهنگی شگفت انگیزی در چین دوران نوسنگی را آشکار کرده است: ایجاد تغییرات نظام مند و تعمدی در استخوان های انسانی. این تحقیق نخستین و تنها نمونه شناخته شده از این عمل در چین ماقبل تاریخی را مستند کرده و دریچه ای جدید به تمدن لیانگ ژو ارائه می دهد؛ تمدنی که حدود 5300 تا 4500 سال پیش در دلتای رود یانگ تسه وجود داشت. تمدن لیانگ ژو بیشتر به خاطر شهرنشینی، آرامگاه های خاکی، سیستم های کنترل آب و اشیاء یشمی خود مشهور است. جامعه لیانگ ژو در اوج خود، شهرک های بزرگ با دیوارهای محصور، کاخ ها، کارگاه ها و گورستان هایی ساخت که گواه سطوح بالای سازمان دهی و سلسله مراتب اجتماعی بودند. اکنون باستان شناسان میان این دستاوردها، جنبه ای ناشناخته از زندگی لیانگ ژو را شناسایی کرده اند: شکل دهی به استخوان های انسانی به فرم های خاص. از مجموع 183 استخوان انسانی بررسی شده، 52 استخوان نشان دهنده تغییرات آگاهانه بودند. این بقایا که بیشتر در خندق ها و کانال ها رها شده بودند، اشکال مختلفی داشتند. شناخته شده ترین آن ها کاسه های جمجمه ای هستند که با برش افقی جمجمه به شکل کاسه ساخته می شدند. شکل های دیگر عبارتند از: جمجمه هایی ماسک مانند که در طول صورت شکافته شده اند، فک هایی با پایه های صاف، استخوان های اندام که ممکن است به عنوان ابزار شکل داده شده باشند و قطعات کوچک جمجمه که به طور تقریبی و به شکل صفحات ساخته شده اند. یکی از یافته های بسیار نادر، جمجمه یک کودک بود که دو سوراخ صیقلی و سایش هایی روی سطح آن داشت؛ قطعه ای که نمونه ای مشابه آن در باستان شناسی چین دیده نشده است. جالب اینکه کمابیش 80 درصد استخوان ها ناتمام رها شده بودند که نشان می دهد یا آگاهانه کنار گذاشته شده اند یا این مواد ارزش بالایی به عنوان اشیاء نادر یا مقدس نداشته اند. بسیاری از این یافته ها از ژونگ جیاآگانگ، یکی از کارگاه های اصلی در مجموعه شهری لیانگ ژو به دست آمده اند که نشان دهنده یک فرآیند استاندارد است تا رفتار نمادین یا پراکنده. تجزیه و تحلیل کربن رادیواکتیو نشان می دهد بیشتر این فعالیت ها بین 4800 تا 4600 سال پیش، در اوج قدرت فرهنگی لیانگ ژو رخ داده اند.  جمجمه ای با سوراخ های خلفی (نوع D) مقیاس: 5 سانتی متر برخلاف نمونه های دیگر از استخوان های انسانی پرداخته شده در جهان، هیچ مدرکی از خشونت، قتل آیینی یا تکه تکه کردن وجود ندارد. استخوان ها هیچ نشانه ای از بریدگی ندارند، به این معنی که پس از تجزیه طبیعی جمع آوری شده اند، نه به دلیل درگیری یا قربانی کردن. این امر نشان دهنده رابطه ای کاملاً متفاوت با مردگان نسبت به آیین های مربوط به نیاکان در بیشتر فرهنگ های نوسنگی است. در جوامع کوچکتر پیشین، مردگان به شکل آیینی دفن می شدند و پیوندهای خویشاوندی قوی بود. اما در مراکز شهری عظیم لیانگ ژو که جمعیت بسیار بزرگ تر و سلسله مراتب اجتماعی پیچیده تر بود، به نظر می رسد رویکرد جدیدی شکل گرفته باشد. استخوان های تغییریافته ممکن است همان چیزی باشند که دانشمندان آن ها را مردگان ناشناس می نامند، افرادی خارج از شبکه های خویشاوندی نزدیک و بدون آیین های پرستش نیاکان. در عوض، بقایای آن ها به مواد خامی در جامعه ای تبدیل شد که حافظه و هویت فردی در زندگی شهری به تدریج کمرنگ شده بود. این سنت بیش از 200 سال ادامه داشته که نشان می دهد یک تجربه موقتی نبوده و یک سنت فرهنگی تثبیت شده بوده است. ظهور ناگهانی آن که در ماقبل تاریخ چین دیده نشده، ممکن است گواه نحوه تغییر پیوندهای اجتماعی و نگرش ها نسبت به مرگ در زندگی شهری باشد. با رها کردن اشیاء استخوانی ناتمام در آبراهه ها، مردم لیانگ ژو ممکن است در حال انجام آیین های نمادین یا عملی مرتبط با واقعیت های اجتماعی جدید خود بوده اند. این کشف دیدگاه های پیشین درباره سنت های تدفین اولیه در چین را به چالش می کشد. استخوان های شکل داده شده لیانگ ژو نشان می دهند چگونه رشد ناگهانی جمعیت و پیچیدگی شهری، نحوه نگرش انسان ها به زندگی و مرگ را تغییر داده است. | 
ماندگاری پدیده گرد و خاک در تهران
آنچلوتی و برزیل در توکیو ضربه فنی شدند
تصویری از خانواده محمد کاسبی در مراسم تشییع + فیلم