به نقل از نشنال اینترست، آنها معتقدند کشورهای در حال توسعه از آن برای فشار آوردن به آمریکا در زمینه خلع سلاح استفاده می کنند، چین و روسیه از آن برای مخالفت با استقرار تسلیحات هسته ای آمریکا بهره می برند و هیچ کس آن را علیه واقعی ترین ناقضان، مانند کره شمالی اعمال نمی کند.

برخی پیشنهاد می دهند که بهتر است NPT را رها کرده و اجازه دهیم با بی اعتنایی و فراموشی از بین برود. این رویکرد به شرکت های صادرکننده تسلیحات هسته ای آمریکا آزادی عمل بیشتری می دهد و به آنها امکان رقابت برابر با چین و روسیه در بازارهای هسته ای را می دهد.

با این حال، نگاهی به تاریخ نشان می دهد که بی توجهی به پیمان های بین المللی هسته ای می تواند پیامدهای خطرناکی داشته باشد. مثال روشن آن کره شمالی است که در سال 2003 از NPT خارج شد و آمریکا در همان ابتدا واکنش فوری نشان نداد. تنها پس از آزمایش بمب هسته ای توسط پیونگ یانگ، سازمان ملل تحریم هایی اعمال کرد. مشابه این مسئله در سال 1974 رخ داد، زمانی که هند (کشوری که عضو NPT نبود) بمب هسته ای آزمایش کرد و آمریکا در نهایت در سال 2005 محدودیت های تجاری هسته ای علیه دهلی نو را برداشت. حتی اسراییل در سال 1979 پیمان محدودیت آزمایش های هسته ای را نقض کرد، اما آمریکا آن را نادیده گرفت و حتی توضیحی علمی برای آن ارائه داد.

با این سوابق، ساده است که تصور کنیم امروز هم می توان از پیمان چشم پوشی کرد، اما یک مشکل جدی وجود دارد: فعالیت های هسته ای ایران و کشورهایی که ممکن است آن را دنبال کنند!

وزیر انرژی آمریکا، کریس رایت، بر توقف تولید سوخت هسته ای توسط ایران تأکید کرده است و نماینده ویژه آمریکا در خاورمیانه، استیو ویتکوف، یادآور شده که تولید سوخت هسته ای راه را برای تسلیحات هموار می کند . این سؤال مطرح است که آیا آمریکا تنها ایران را هدف قرار می دهد یا سایر کشورهای غیرهسته ای NPT مانند عربستان سعودی و کره جنوبی را نیز شامل می شود؟

در جریان مذاکرات NPT، برخی کشورها تلاش کردند حق دسترسی به چرخه کامل سوخت هسته ای را تضمین کنند، اما این پیشنهاد رد شد. هدف پیمان گذاران این بود که فعالیت های نزدیک به تولید بمب هسته ای را ممنوع کنند تا از گسترش تسلیحات جلوگیری شود. با این حال، آمریکا و متحدانش در گذشته بارها کوتاه آمده اند: در دهه 1980 اجازه دادند ژاپن و برخی کشورهای عضو EURATOM سوخت هسته ای تولید کنند و حتی در توافق هسته ای 2015 با ایران، به ایران اجازه دادند تولید سوخت هسته ای را ادامه دهد.

برخی منتقدان معتقدند که آمریکا باید به متحدان خود اجازه دهد به بمب یا فناوری نزدیک به آن دست پیدا کنند تا دشمنان خود را بازدارند. اما تاریخ نشان داده که حتی تلاش های گسترده برای بازدارندگی در دو جنگ جهانی نتوانست مانع تجاوز شود. افزایش شمار کشورهای هسته ای، نه تنها بازدارندگی را تضمین نمی کند، بلکه هزینه های موشکی و دفاعی را نیز افزایش می دهد.

راهکار منطقی و ایمن، تقویت پیمان NPT است. ترامپ در اولین گام، بر توقف غنی سازی اورانیوم توسط ایران تأکید کرده است؛ اکنون باید این سیاست را ادامه دهد و در هر توافق آینده با کشورهای غیرهسته ای، منع تولید سوخت هسته ای را الزام آور کند. اجرای کامل NPT و نظارت دقیق بر کشورهای عضو می تواند از تبدیل شدن باشگاه هسته ای جهان به یک جمعیت خطرناک جلوگیری کند.

تقویت پیمان، پیام روشنی به دنیا ارسال می کند: قوانین بین المللی برای رعایت ساخته شده اند و تخطی از آنها هزینه بر است. این اقدام علاوه بر جلوگیری از گسترش تسلیحات، نشان می دهد که آمریکا و متحدانش متعهد به حفظ امنیت جهانی و جلوگیری از مسابقه مخرب تسلیحات هسته ای هستند.

در نهایت، پیمان NPT هنوز بهترین ابزار دولت ترامپ برای جلوگیری از یک مسابقه تسلیحات هسته ای خطرناک است. حفظ و اجرای دقیق آن، نه تنها امنیت ملی آمریکا را تضمین می کند، بلکه نظم بین المللی را نیز مستحکم نگه می دارد. جلوگیری از توسعه غیرقانونی فناوری هسته ای، به ویژه در مناطق حساس مانند خاورمیانه، می تواند جهان را از فجایع احتمالی ناشی از گسترش سلاح های هسته ای محافظت کند.