به گزارش پارسینه و به نقل از scitechdaily، اندازه الیگومرها (تجمعات کوچک پروتیینی) عامل کلیدی بود؛ این ساختارها در نمونه های بیماران بزرگ تر، درخشان تر و پرتعدادتر بودند که نشان دهنده ارتباط مستقیم با پیشرفت بیماری پارکینسون است.

تیم تحقیقاتی همچنین زیرگروهی از الیگومرها را کشف کرد که فقط در بیماران مبتلا به پارکینسون ظاهر می شوند—و ممکن است نخستین نشانگرهای قابل مشاهده بیماری باشند، حتی سال ها پیش از بروز علائم.

این روش فقط یک تصویر لحظه ای به ما نمی دهد ، می گوید پروفسور لوسین وایس از پلی تکنیک مونترال، یکی از سرپرستان این پژوهش. بلکه یک اطلس کامل از تغییرات پروتیینی در سراسر مغز ارائه می دهد و فناوری های مشابه می توانند برای بیماری های دیگر تحلیل برنده مغز مانند آلزایمر و هانتینگتون نیز به کار روند.

الیگومرها مثل سوزن در انبار کاه بودند، اما حالا که می دانیم این سوزن ها کجا هستند، می توانیم سلول های خاصی را در نواحی مشخصی از مغز هدف قرار دهیم.

پروفسور سونیا گاندی از مؤسسه فرانسیس کریک، دیگر سرپرست این پژوهش، می گوید: تنها راه واقعی برای درک آنچه در بیماری های انسانی رخ می دهد، مطالعه مستقیم مغز انسان است، اما به دلیل پیچیدگی شدید مغز، این کار بسیار دشوار است. امیدواریم با عبور از این مانع فناورانه بتوانیم بفهمیم چرا، کجا و چگونه خوشه های پروتیینی شکل می گیرند و چگونه این فرآیند محیط مغز را تغییر داده و منجر به بیماری می شود.

منبع:

تصویربرداری گسترده از الیگومرهای α-سینوکلیین در بافت مغز بیماران پارکینسون

نویسندگان: ربکا اندروز، بین فو، کریستینا تومی، جاناتان بریتر، جوآن لاچیکا، جوزف بک ویث، رو تیان، اما براک، لیزا-ماریا نیدهام، گرگوری چنت، کامی لوآزو، آنژل دکونفن، کنزا باسپین، ربکا پوپوویچ، جیمز ایوانز، ین گو، بگوم کورت، لنارت سنیچار، ماریسا ادموندز، تیم بارتلز، نورا بنگوا-ورگنیوری، پیتر مگیل، زین جونموکتانه، اولیور فریمن، بنجامین تیلور، جان هاردی، تامارین لشلی، مینا رایتن، میکله وندروسکولو، نیکلاس وود، لوسین وایس، سونیا گاندی و استیون لی

منتشر شده در 31 سپتامبر 2025 در نشریه Nature Biomedical Engineering