او در بررسی 581 خانواده کامل از پروژه 1000 ژنوم ، توالی های بزرگی از دی ان ای را در 11 خانواده شناسایی کرد که با ژن های والدین خانواده مطابقت نداشت. این ناهنجاری های ژنتیکی 348 واریانت غیرموروثی را شامل می شد. از آن جا که افراد مورد مطالعه پیش از سال 1990 متولد شده بودند، نقش فناوری های ویرایش ژن مانند کریسپر (CRISPR) که از سال 2013 به کار گرفته شدند، منتفی بود.

رمپل همچنین داده های ژنتیکی 23 اند می (23andMe) از افرادی که ادعا می کنند بیگانگان فضایی آن ها را ربوده بودند، بررسی کرد و در برخی خانواده ها، نشانه هایی از نشانگرهای ژنتیکی غیرموروثی یافت.

رمپل گفت در صورت تایید این داده ها، می توان تشخیص داد چه کسانی حامل دی ان ای بیگانه اند و به عبارتی، دورگه های انسان و بیگانه فضایی را شناسایی کرد. او ادعا کرده که شاید برخی افراد دچار اوتیسم، ای دی اچ دی، آسپرگر یا سایر ویژگی های عصبی متفاوت حامل این ژن های بیگانه باشند، هرچند این ادعا را در حد فرضیه دانسته است.

رمپل احتمال داد که این تغییرات ژنتیکی فرازمینی می توانند توانایی هایی مانند تله پاتی در انسان ایجاد کنند. با وجود این، او تاکید کرد که هنوز هیچ مدرک قطعی وجود ندارد و داده های موجود برای اثبات چنین فرضیه ای کافی نیست.

به گفته رمپل، سرویس های فعلی ژنوتیپ سازی تجاری برای چنین ادعاهایی دقیق نیستند. رمپل استفاده از توالی یابی نسل جدید یا توالی یابی کل ژنوم را توصیه می کند که می توانند واریانت های جدید را با وضوح بالاتری شناسایی کنند.

هدف رمپل این است که با استفاده از فناوری های پیشرفته، دی ان ای والدین و کودکانی که خود را ربوده شده می دانند بررسی کند تا محل دقیق نفوذ دی ان ای بیگانه در ژنوم مشخص شود. این نظریه در ادامه فرضیه های حاشیه ای درباره دورگه های انسان و بیگانه قرار می گیرد، از جمله پرونده مومیایی های نازا که گفته می شود دارای دی ان ای انسان و بیگانگان فضایی اند.

نایجل واتسون، نویسنده کتاب تصاویر بازنگری شده از برخورد با بیگانگان ، معتقد است تحقیقات ژنتیکی بیشتر درباره داوطلبان ربوده شده می تواند یافته هایی مهم به اندازه کشف یک بشقاب پرنده داشته باشد.

به گفته رمپل، این دورگه سازی بیگانگان فضایی ممکن است آثار گسترده ای بر آینده بشریت داشته باشد و باید مشخص شود چه میزان از این اختلاط ژنتیکی برای زمین مناسب است و کدام نژادهای فضایی در اولویت اند.