به گزارش پارسینه و به نقل از scitechdaily، اگر یک نکته درباره آلزایمر وجود داشته باشد که پژوهشگران بر سر آن توافق دارند، این است که این بیماری به تدریج نورون ها و ارتباطات میان آن ها را تخریب می کند و در نهایت شبکه های عصبی پشتیبان حافظه را از هم می پاشد.

آنچه هنوز نامشخص باقی مانده، مکانیسم دقیق این آسیب است. یکی از فرضیه های اصلی می گوید که آمیلویید بتا، یک قطعه پروتیینی، در مغز تجمع می یابد و به نورون ها آسیب می زند. اما نظریه های دیگر عواملی مانند پروتیین های تاو، اختلال عملکرد لیزوزوم ها، التهاب عصبی، و عملکرد سلول های ایمنی مانند میکروگلیا را دخیل می دانند.

پژوهشگران اکنون معتقدند راهی برای پیوند دو نظریه یافته اند. در مطالعه ای که 18 سپتامبر در نشریه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شد، تیم تحقیقاتی شواهدی ارائه داد که نشان می دهد آمیلویید بتا و التهاب هر دو بر یک هدف مشترک اثر می گذارند: گیرنده ای که به نورون ها علامت می دهد تا سیناپس ها را—محل ارتباط بین نورون ها—از بین ببرند.

این پژوهش دو مسیر تحقیقاتی جداگانه را به هم پیوند می دهد. پروژه تحت هدایت کارلا شاتز، استاد برجسته مؤسسه علوم اعصاب وو تسای و نویسنده اصلی باربارا بروت، دانشمند پژوهشی در آزمایشگاه شاتز، انجام شد. بخشی از بودجه این تحقیق از جایزه Catalyst از سوی ابتکار Knight برای تاب آوری مغز تأمین شد؛ نهادی که هدفش بازنگری در پایه های زیستی بیماری های نورودژنراتیو مانند آلزایمر است.

یکی از مسیرهای تحقیقاتی بر گیرنده ای به نام LilrB2 متمرکز است که شاتز به طور گسترده ای آن را مطالعه کرده. در سال 2006، او و همکارانش نشان دادند که نسخه موشی این گیرنده در تنظیم هرس سیناپسی نقش دارد—فرایندی طبیعی در رشد مغز و یادگیری. سپس در سال 2013، همان تیم نشان داد که آمیلویید بتا به این گیرنده متصل شده و فرایند هرس سیناپسی را فعال می کند. نکته مهم این که وقتی این گیرنده به طور ژنتیکی از مدل موشی آلزایمر حذف شد، از دست دادن حافظه متوقف شد.

مسیر دوم تحقیقاتی بر فرایند ایمنی به نام آبشار مکمل تمرکز دارد. این سیستم معمولاً مولکول هایی تولید می کند که ویروس ها، باکتری ها و سلول های آلوده را از بین می برند. با این حال، التهاب به عنوان یک عامل خطر شناخته شده برای آلزایمر مطرح است و شواهد فزاینده ای آبشار مکمل را با هرس بیش ازحد سیناپس ها و پیشرفت بیماری های عصبی مرتبط می دانند.

این موضوع باعث شد شاتز به این فکر بیفتد که آیا آبشار مکمل، مانند آمیلویید بتا، می تواند گیرنده LilrB2 را فعال کرده و باعث هرس سیناپسی شود؟

برای بررسی این فرضیه، تیم ابتدا آزمایش هایی انجام داد تا ببیند آیا مولکول های آبشار مکمل به این گیرنده متصل می شوند یا نه. آن ها فقط یک مولکول یافتند: C4d، که به قدری محکم به گیرنده متصل شد که تیم تحقیقاتی احتمال داد این مولکول در از دست دادن سیناپس ها نقش دارد.

برای آزمودن این فرضیه، آن ها C4d را مستقیماً به مغز موش های معمولی تزریق کردند. شاتز گفت: و ناگهان دیدیم که سیناپس ها را از نورون ها جدا کرد —اتفاقی شگفت انگیز برای مولکولی که پیش تر تصور می شد هیچ عملکردی ندارد.

نتیجه این تحقیقات آن است که آمیلویید بتا و التهاب عصبی ممکن است از طریق یک مکانیسم مشترک باعث از دست دادن سیناپس ها شوند—و این موضوع ممکن است نیازمند بازنگری در نحوه تخریب حافظه توسط آلزایمر باشد.

شاتز گفت: مجموعه ای کامل از مولکول ها و مسیرها وجود دارد که از التهاب به سمت از دست دادن سیناپس ها منتهی می شوند و شاید آن طور که باید مورد توجه قرار نگرفته اند.

این نتایج همچنین دیدگاه رایج در این حوزه را به چالش می کشد که سلول های گلیا—سلول های ایمنی مغز—عامل اصلی از دست دادن سیناپس ها در آلزایمر هستند. شاتز گفت: نورون ها تماشاگران بی گناه نیستند؛ آن ها مشارکت کنندگان فعال اند.

او افزود که این مشاهده ممکن است تأثیر مستقیمی بر درمان داشته باشد. در حال حاضر، تنها داروهای تأییدشده توسط FDA برای درمان آلزایمر تلاش می کنند پلاک های آمیلویید را در مغز از بین ببرند. اما شاتز گفت: شکستن پلاک های آمیلویید چندان مؤثر نبوده و عوارض زیادی دارد، مثل سردرد و خونریزی مغزی. و حتی اگر مؤثر باشند، فقط بخشی از مشکل را حل می کنند.

راه حل بهتر ممکن است هدف گیری گیرنده هایی مانند LilrB2 باشد که مستقیماً مسئول از دست دادن سیناپس ها هستند—و با محافظت از سیناپس ها، می توان از حافظه نیز محافظت کرد.