به نقل از مشرق، در اواخر شهریور 1374 سینمای ایران شاهد اکران فیلمی بود که به سرعت به یکی از آثار کلاسیک خانوادگی تبدیل شد: خواهران غریب، ساخته کیومرث پوراحمد. این فیلم، اقتباسی آزاد از رمان خواهران غریب اریش کستنر، با تلفیقی استادانه از احساس، طنز و موسیقی، روایتی جاودانه از پیوندهای خانوادگی و جست وجوی هویت ارائه می دهد.

سی سال پس از اکران، این اثر همچنان به عنوان گوهر درخشان سینمای ایران، مخاطبان را مسحور خود می کند.روایت: پیوند دوباره در دل جدایی خواهران غریب حکایت نرگس و نسرین، دو خواهر دوقلوی دبستانی است که در یک اردوی مدرسه ای به طور اتفاقی یکدیگر را می یابند و راز جدایی والدینشان—پدری آهنگساز و مادری خیاط—را کشف می کنند. این دیدار، سرآغاز سفری احساسی و پرماجرا برای بازسازی خانواده ای ازهم گسیخته است.

پوراحمد با ظرافتی کم نظیر، قصه ای جهانی را با بافتی بومی روایت می کند که هم زمان قلب و ذهن تماشاگر را درگیر می سازد. فیلم، با طنزی ملایم و لحظاتی عمیقاً تأثیرگذار، نه تنها از گسست خانوادگی سخن می گوید، بلکه مرهمی برای آن پیشنهاد می کند: بخشش و عشق.

بازیگران: سمفونی احساس و اصالتخسرو شکیبایی، در نقش پدر آهنگساز، با اجرایی پرشور و صمیمی، یکی از ماندگارترین نقش آفرینی های کارنامه اش را به نمایش می گذارد. صدای مخملی او در قطعه ی جاودانه ی مادر من نه تنها به روح فیلم جان می بخشد، بلکه به بخشی از نوستالژی فرهنگی ایران بدل شده است. افسانه بایگان، در نقش مادر، با بازی ای ظریف و چندلایه، تعادلی بی نقص میان شکنندگی و استقامت خلق می کند.

گلوریا هائری و ملیکا نظری، در نقش های نرگس و نسرین، با معصومیت و شیطنت کودکانه شان، قلب فیلم را تسخیر کرده اند و به آن طراوتی بی مانند بخشیده اند. حضور بازیگران مکملی چون پریسا زاهدی و لیدا فتح اللهی نیز به غنای روایی اثر افزوده است.

شاخصه کلیدی: موسیقی به مثابه روح فیلم نمی توان از خواهران غریب سخن گفت و به موسیقی متن درخشان آن، ساخته ی ناصر چشم آذر، اشاره نکرد. ملودی های چشم آذر، به ویژه قطعه ی مادر من با صدای خسرو شکیبایی، نه تنها مکمل روایت فیلم است، بلکه به تنهایی به نمادی از احساس و نوستالژی تبدیل شده است. این موسیقی، در کنار کارگردانی حساس و دقیق پوراحمد، فضایی خلق می کند که تماشاگر را به دهه ی 70 ایران می برد؛ دورانی که سینمای خانوادگی با صداقت و سادگی اش، قلب ها را فتح می کرد.

جایگاه فیلم در سینمای ایران خواهران غریب فراتر از یک فیلم خانوادگی، تأملی عمیق بر ارزش های انسانی چون عشق، بخشش و پیوند خانوادگی است. این اثر، که در جشنواره فیلم فجر 1375 کاندیدای چندین سیمرغ بلورین از جمله بهترین فیلم شد، با زبان سینمایی روان و صمیمی اش، همچنان برای مخاطبان کودک و بزرگسال جذابیت دارد. توانایی فیلم در ایجاد تعادل میان سرگرمی و پیام های عمیق، آن را به اثری فرازمانی بدل کرده است.

در سی امین سالگرد اکران خواهران غریب ، این فیلم همچنان دعوتی است به بازخوانی ارزش های خانوادگی و لذت بردن از سینمایی که با قلب سخن می گوید. اگر دل تان برای داستانی گرم، بازی هایی تأثیرگذار و موسیقی ای که روح را نوازش می دهد تنگ شده، خواهران غریب منتظر شماست. این فیلم، مانند یک دوست قدیمی، هر بار که به سراغش می روید، چیزی تازه برای عرضه دارد.