به نقل از historydefined، دوران پیشاتاریخ می تواند از نظر مفهومی دشوار باشد، به دلیل دوگانگی در اندازه حیواناتی که در آن زمان در زمین پرسه می زدند. درک انسانی ما از اندازه اغلب نیازمند معادل سازی است تا بتوان چیزی را به درستی تصور کرد. این بدان معناست که حیواناتی که امروزه می شناسیم، مؤثرترین ابزار برای تجسم اندازه دیگر موجودات یا اشیاء هستند.

در حالی که اسب پیشاتاریخی چندین برابر کوچک تر از نسخه امروزی آن بود، تنبل های پیشاتاریخی وجود داشتند که 9 فوت طول و تا 550 پوند وزن داشتند! بسیاری از مردم از وجود موجوداتی که در دوران پیشاتاریخ به طرز شگفت انگیزی بزرگ بودند، آگاه نیستند؛ بنابراین در اینجا با جزییات بیشتری درباره آن ها صحبت خواهیم کرد.

اگر زمانی تنبل های زمینی غول پیکر و ماموت های عظیم الجثه در کنار دایناسورها در زمین پرسه می زدند، چرا این موجودات اکنون منقرض شده اند؟

پاسخ به این پرسش پیچیده است. یکی از مهم ترین دلایل موفقیت حیوانات بزرگ در دوران پیشاتاریخ، دسترسی آن ها به میزان بالاتری از اکسیژن بود. این موجودات همچنین در مصرف غذا بسیار کارآمد بودند و با وجود منابع غذایی محدود، توانایی رشد تا اندازه های بسیار بزرگ را داشتند.

عامل دیگری که در اندازه بزرگ حیوانات آن دوره نقش داشت، ساختار استخوانی سبک آن ها بود. بسیاری از دایناسورها دارای ساختار استخوانی مشابه پرندگان هستند؛ کشفی که زمانی جامعه علمی را شگفت زده کرد.

استخوان های سبک و سیستم های کیسه هوایی پیچیده به این حیوانات بزرگ کمک می کرد تا با وجود جثه عظیم شان، به طور مؤثر تنفس کنند و دمای بدن خود را تنظیم نمایند.

قانون کوپ (Cope’s Rule) نیز برای توضیح این پدیده به کار می رود. این قانون بیان می کند که موجودات زنده در روند تکامل، تمایل دارند به تدریج بزرگ تر شوند. اگر تغییراتی در جو زمین رخ نمی داد، ممکن بود موجودات بسیار بزرگ دوران پیشاتاریخ هرگز منقرض نشوند.

در حالی که فیل ها امروزه حیواناتی نسبتاً بزرگ هستند، پستاندار پیشاتاریخی به نام ماموت دشتی (Mammuthus trogontherii) حتی از آن ها نیز بزرگ تر بود.

این موجود، خویشاوند نزدیک ماموت پشمالو محسوب می شود. ماموت دشتی احتمالاً حدود 10 تن وزن داشته و در دوران پلیستوسن در زیستگاه های اوراسیا زندگی می کرده است.

این ماموت عظیم الجثه به عنوان نیای گونه های مختلف ماموت هایی شناخته می شود که پس از گذار پلیستوسن به دوره های بعدی پدید آمدند. این جانور شبیه فیل، در دوران پلیستوسن اولیه و میانی، منظره ای رایج در سراسر اوراسیا بوده است.

ماموت دشتی می توانست تا 13 فوت (حدود 4 متر) در ناحیه شانه ها ارتفاع داشته باشد، اما اسکلت موجود در موزه آزوف تقریباً به 15 فوت (نزدیک به 4.5 متر) در ناحیه شانه ها می رسد! وزن این حیوانات احتمالاً حدود 14.3 تن بوده است. دانشمندان بر این باورند که آن ها حیواناتی علف خوار یا با رژیم غذایی ترکیبی بوده اند.

این مار عظیم الجثه اخیراً در کشور کلمبیا کشف شده است. طول آن می توانست به 40 فوت (حدود 12 متر) برسد و وزنش بیش از یک تن باشد.

دانشمندان معتقدند که ظاهر آن بسیار شبیه به مار بوآی امروزی بوده، اما رفتار و روش شکارش احتمالاً بیشتر شبیه به مار آناکوندا بوده که در آب زندگی می کند. زیستگاه طبیعی این مار، مناطق گرمسیری بوده است؛ موضوعی که می تواند رفتار شکارچیانه و سبک زندگی مشابه آناکوندا را توضیح دهد.

تایتانوبوا بزرگ ترین مار کشف شده در تاریخ محسوب می شود.

این کشف باعث شده دانشمندان نگاه خود را نسبت به خط سیر تکاملی خزندگان بازنگری کنند. در همان بستر فسیلی، موجودات مارمانند دیگری نیز کشف شده اند که بسیار بزرگ و منحصربه فرد هستند. این موضوع به تحقیقات هیجان انگیز و ادامه دار در رابطه با کاوش این منطقه منجر شده است.

در دوران پیشاتاریخ، بسیاری از حشرات غول پیکر در کنار حیوانات بزرگ زندگی می کردند. گریفن فلای غول پیکر با نام علمی *Meganeuropsis permiana*، بزرگ ترین حشره ای است که تاکنون ثبت شده است.

این موجود پرنده دارای فاصله بال هایی به طول 28 اینچ (حدود 70 سانتی متر) بود؛ یعنی بیش از دو برابر اندازه بزرگ ترین سنجاقک های امروزی. وزن این حشره به اندازه یک کلاغ امروزی تخمین زده می شود.

دوره پرمیان، پیش از ظهور دایناسورها بوده و در آن زمان، حشرات بسیار فراوان تر از سایر گونه های جانوری بودند. در این دوره، موجودات عظیم الجثه ای در اقیانوس ها نیز زندگی می کردند، به طوری که آسمان و دریا پر از موجوداتی بود که اگر امروز آن ها را ببینیم، حیرت زده خواهیم شد.

برای بسیاری از کسانی که از حشرات می ترسند، تصور کنید چنین حشره ای بالای سرتان در حال پرواز باشد، آن هم زمانی که مشغول جمع آوری غذا هستید!

تنبل های عظیم الجثه ای که در دوران پیشاتاریخ روی زمین زندگی می کردند، احتمالاً هم موجب شگفتی و هم ترس دوست داران تنبل ها می شدند.

اندازه تنبل های زمینی بسیار متغیر بود، اما بزرگ ترین آن ها می توانست تا 6 فوت (حدود 1.8 متر) قد داشته باشد و وزنش به 4 تن برسد! این موجود عظیم احتمالاً در دوران پلیستوسن بسیار فراوان بوده است.

تنبل زمینی رژیمی غذایی مشابه تنبل های امروزی داشته و از دم بزرگ خود برای حفظ تعادل روی پاهای عقبی استفاده می کرد تا بتواند شاخه های درختان را بگیرد و بهترین برگ ها را برای تغذیه انتخاب کند.

در مورد اینکه آیا این موجود به دلیل اندازه بزرگ و نزدیکی به سطح زمین عمدتاً بدون مو بوده یا نه، بحث هایی وجود دارد. تصور یک تنبل بدون مو می تواند کمی ترسناک باشد و این حتی بدون در نظر گرفتن اندازه واقعی آن ها هنگام ایستادن برای خوردن برگ های درختان بالای سرشان است.

احتمالاً این تنبل های عظیم در گروه های اجتماعی زندگی می کرده اند، اما ممکن است به صورت انفرادی و در غارها نیز سکونت داشته باشند. درباره ساختار اجتماعی این موجودات هنوز بحث هایی در جریان است، زیرا مشخص است که آن ها در آن دوره شکارچیان طبیعی زیادی نداشته اند.

گربه دندان خنجری با نام علمی *Smilodon* یکی از شناخته شده ترین حیوانات بزرگ دوران پیشاتاریخ است.

این گربه عظیم الجثه حدود 6 فوت (نزدیک به 1.8 متر) طول داشته و ارتفاع آن ممکن بود به بیش از 3 فوت (حدود 90 سانتی متر) برسد. وزن آن نیز بین 350 تا 600 پوند (حدود 158 تا 272 کیلوگرم) تخمین زده می شود.

بر اساس جمجمه هایی که در بسترهای فسیلی کشف شده اند، این حیوان می توانسته دهان خود را تا زاویه 120 درجه باز کند—بیش از دو برابر توانایی باز شدن دهان یک ببر امروزی.

گمان می رود که این شکارچی توانایی پرش هایی به اندازه شیرهای امروزی داشته باشد؛ یعنی می توانسته تا ارتفاع 12 فوت (حدود 3.6 متر) و فاصله ای بیش از 20 فوت (بیش از 6 متر) بپرد.

گربه دندان خنجری گوشت خوار بوده و احتمالاً حیواناتی مانند گاومیش، شتر و تنبل های زمینی را شکار می کرده است.

حیوانات عظیم الجثه مانند آن هایی که در دوران پیشاتاریخ زندگی می کردند، در دوره های طولانی از تاریخ زمین بسیار رایج بودند. تصور وجود ماری به اندازه یک خودرو از دیدگاه انسان امروزی دشوار است.

اندازه شگفت انگیز بسیاری از حیوانات در آن دوران را می توان به تفاوت های گسترده در جو زمین و مسیر تکاملی ای نسبت داد که این تغییرات امکان پذیر کرده بودند.

اگر جو زمین بار دیگر دستخوش تغییرات چشمگیر شود، اندازه نسبی حیوانات نیز ممکن است تغییر کند. در چنین حالتی، حیوانات بزرگ امروزی ممکن است عجیب و حتی بیگانه به نظر برسند.

اگرچه بیشتر ما از اینکه امروزه ماری به اندازه یک هواپیما وجود ندارد، احساس آرامش می کنیم، اما تصور دنیایی که چنین چیزی در آن ممکن بوده، واقعاً شگفت انگیز است.