به نقل از همشهری آنلاین، اعتقاد بر این است که سیاره سرخ میلیاردها سال پیش مملو از حیات بوده است. محققان و دانشمندان با مطالعه سطح و جو مریخ تاکنون به شواهدی در مورد شرایط زیستی در گذشته سیاره پی برده اند و حتی شواهدی از وجود میکروارگانیسم ها پیدا کرده اند. تقریبا هر روز یک یافته جدید به واسطه کاوشگرهای مریخ نورد از چین و آمریکا به زمین مخابره می شود. اما کدام مکان ها در مریخ بهترین شواهد حیات را دارند؟

این آبشار نشانه هایی از حیات باستانی در مریخ را در خود جای داده است. طبق تحقیقات جدید منتشر شده در مجله نیچر، نمونه سنگی به نام دره یاقوت کبود که از بستر رودخانه ای خشک شده در دهانه جزرو جمع آوری شده است، حاوی نشانه های شیمیایی است که دانشمندان می گویند می تواند منشأ بیولوژیکی داشته باشد. این نمونه از سنگی به نام آبشار چیاوا گرفته شده است. ناسا قصد دارد کانال رودخانه باستانی نرتوا والیس را بیشتر مطالعه کند تا ببیند کاوشگر پرسویرنس چه چیزهای بیشتری می تواند پیدا کند.

آخرین شواهد حیاتی که در مریخ پیدا شده است، دهانه جزرو است. کاوشگر پشتکار ناسا از سال 2021 در حال کاوش در این منطقه است. به گفته ناسا، این مکان در مریخ نشانه های امیدوارکننده ای از مکانی را نشان می دهد که احتمالا در گذشته های دور برای حیات مناسب بوده است. این مریخ نورد به دنبال سنگ ها و نمونه های دیگری بوده است که می تواند نشان دهد اوضاع در مریخ میلیاردها سال پیش چگونه بوده است.

مکان دیگری در مریخ که می تواند نشانه هایی از حیات را در خود پنهان کرده باشد، دهانه گیل است. این منطقه 154کیلومتر وسعت دارد و از سال 2012 توسط مریخ نورد کنجکاو ناسا مورد کاوش قرار گرفته است. دانشمندان معتقدند که این منطقه 3.8 میلیارد سال پیش دارای دریاچه آب شیرین بوده که آب با سرعت بسیار زیادی در آن فوران می کرده است. منطقه اطراف دهانه حاوی خاک رس و کانی های سولفات است که در حضور آب و تحت شرایط مختلف تشکیل می شوند.

دره مارینریس یک سامانه دره ای و بزرگ ترین دره در منظومه شمسی است. این سامانه حدود 4هزار کیلومتر امتداد و 7تا 8کیلومتر عمق دارد. دانشمندان معتقدند که در برهه ای از زمان، چندین دریاچه باستانی در دره مارینریس جریان داشته اند. این دره به برآمدگی تارسیس، بزرگ ترین ویژگی آتشفشانی منظومه شمسی، مرتبط است؛ جایی که بلندترین آتشفشان ها ازجمله کوه المپوس در آن قرار دارند.

اعتقاد بر این است که حوضه هلاس که با نام هلاس پلانیتیا نیز شناخته می شود، مکانی در مریخ است که زمانی محل دریاچه ها بوده است. احتمالا این حوضه پس از برخورد یک سیارک یا شهاب سنگ بزرگ به وجود آمده است. این منطقه بسیار عمیق است و کمترین ارتفاع را در مریخ دارد و همچنین دارای یخبندان، ابر و سایر اثرات فصلی است. این منطقه همچنین دارای منابع گرمای زمین گرمایی بوده و شرایط مناسبی را برای حیات میکروبی ایجاد کرده است.

تخمین زده می شود که سیستم دریاچه باستانی اریدانیا تقریبا 1.1 میلیون کیلومترمربع مساحت داشته است. خاک رس موجود در اینجا سرشار از منیزیم و سیلیس اوپالین است که نشان دهنده وجود یک دریاچه باستانی است. مدارگرد شناسایی مریخ ناسا شواهدی از رسوبات کف دریا در دهانه را شناسایی کرده که نشان دهنده دریچه های هیدروترمال است که می توانسته برای حیات مناسب باشد.