تورنمنت کافا از اول تا آخر برای فوتبال ما پر از انتقاد و شکست بود. از قوی کردن رقبا و نبودن تمام بازیکنان مد نظر تا تعطیلی لیگ، تورنمنتی که در فیفادی نبود و دیدیم لژیونرها -نه همه- از بازی سوم به تیم ما اضافه شدند. تورنمنتی که به خاطر همزمانی با بازی‌های امید، جوانان آینده‌ساز هم نتوانستند در آن تجربه بازی ملی کسب کنند و در نهایت، تکرار اشتباهات همیشگی در خط دفاعی و اخراج‌های بی‌دلیل با حمله دوباره به تصمیمات داوری، کافا چیزی به داشته‌های فوتبال ما اضافه نکرد اما به رقبایمان شجاعت بردن ایران و شکستن طلسم شکست ناپذیری را هدیه داد.

تورنمنت کافا برای برخی بازیکنان بزرگ مثل پیام نیازمند، همراه با شکست فردی هم بود. یا آریا یوسفی که نتوانست جای خود را در سمت راست محکم کند اما در میان لشکر بازنده‌های ایرانی، چند برنده هم بودند، مثلا امید نورافکن اما بدون شک بزرگترین برنده محمد حسین کنعانی زادگان، مدافع پرسپولیسی تیم ملی بود. در این تورنمنت، کنعانی مقابل هند و ازبکستان کامل بازی کرد و مقابل تاجیکستان برای نباختن به میدان آمد. او در تمام لحظات  فاصله فنی خود با سایر رقبا را به رخ کشید و می‌توان گفت تنها بازیکن فیکس در خط دفاعی ما در جام جهانی شد.

کنعانی‌زادگان در بازی هوایی و زمینی ضعف چشمگیری ندارد. تمام ویژگی‌های لازم برای یک مدافع گلزن را دارد و حالا در این سال‌ها با افزایش تجربه، گلسازی را هم خوب یاد گرفته است. کنعانی با پاس گل اول، قفل دروازه هند را شکست و در بازی فینال نشان داد که یک توانایی جدید پیدا کرده است.

او که در جام ملت‌های ۲۰۲۳ آسیا در قطر، در یک چهارم نهایی دقیقه ۹۰ جلو آمد و پنالتی گرفت تا ایران، ژاپن را ۲-۱  ببرد، برابر ازبکستان در فاصله چند متری مهدی طارمی تخصص او را تقلید و پایش را قلاب و موفق به فریب داور شد که سوت پنالتی زد، اما امان از تکنولوژی!

اگر پنالتی تثبیت و گل می شد، از کنعانی یک قهرمان می ساخت ولی حالا که تیم ملی باخته، باز هم در آنالیز عملکرد انفرادی کنعانی بزرگترین برنده کافا لقب گرفت.