فرشاد مومنی در نشستی با عنوان اقتصاد ملی و آثار مخرب بانکداری ظالمانه که در محل موسسه دین و اقتصاد برگزار شد اظهار کرد: بانکها و بخصوص بانکهای خصوصی می توانند در جهت در تراز جنایتکاران جنگی دنیا، امور ضدبشری را تسهیل کنند و مسیرهای اعتلای جامعه را عقیم بگذارند.

ایسنا نوشت: وی افزود: جفرسون در سال 1802 می گوید من معتقدم که موسسه های بانکی نسبت به ارتشهای متخاصم برای آزادی های ما به مراتب خطرناکترند. در ادامه می گوید اگر مردم آمریکا به بانکهای خصوصی اجازه دهند که کنترل انتشار پول ملی را در اختیار داشته باشند واحدهای اقتصادی که حول چنین بانکهایی رشد می کنند ابتدا با ایجاد تورم و سپس رکود، مردم را از دارایی هایشان محروم نموده تا آنجا که فرزندان آنها وقتی از خواب بیدار می شوند نه سرپناهی دارند و نه پدرانشان گریزی از شکست در زندگی فردی و اجتماعی و خانوادگی خواهند داشت.

این اقتصاددان با اشاره به موضوع بانکداری در ایران گفت: در کشور خودمان به مطامع سلطه گران نیز توجه کنیم. به خاطر ویژگی های خاص جغرافیایی و ژئوپلتیک و ژئواستراتژِیک در 250 سال گذشته در ایران راجع به هر موضوعی که در ایران صحبت می کنیم باید نسبت آن با سلطه را نیز در نظر بگیریم.

وی با بیان اینکه یک پیوند همیشگی در اقتصاد ایران بین رباخواری، سوداگری و فعالیتهای ضدتولیدی شکل گرفته است گفت: مرز بین واسطه گری و رباخواری قابل تشخیص نیست؛ چرا که در هم تنیده شده و یکدیگر را پشتیبانی می کنند. بخش اعظم سیاستهایی که ریشه تولید و رفاه را در ایران می سوزاند فشار بانکهای خصوصی است. در این سیستم هیچ فرقی بین ایران قرن 18، 19، 20 و 21 وجود ندارد. بانکهای مدرنی که در ایران شکل گرفتند بلااستثنا از دل یک ساختار رباخواری بیرون آمدند که عمدتا در خدمت واردات، سوداگری بخصوص سوداگری ساختمان و عناصر ضدتوسعه بودند.

این تحلیلگر مسائل اقتصادی تاکید کرد: تا زمانی که آرایش قوا به این صورت است که پشت بانکها، سوداگران حضور دارند منابع پولی در اختیار آنها قرار می گیرد.

مومنی یادآور شد: بعد از پیروزی انقلاب اسلامی دو نقطه عطف بود که یکی بر محور افزایش رفاه و دیگری به سمت انحطاط بود. نقطه عطف اول در سال 1358 بود که یک از جدی ترین تصمیم گیری های رهبران انقلاب، ملی کردن بانکهای خصوصی بود. بانکهای خصوصی در آن زمان در خروج ارز و تامین مالی فراری ها و تحمیل بدهی های غیرمتعارف آنها نقش ایفا کنند. اگر بانکهای خصوصی را ملی نمی کردیم شاید شش ماه هم در جنگ نمی توانستیم دوام بیاوریم.

وی گفت: هرکس دل در گرو ایران دارد می تواند از خودش بپرسد که چطور شد در سالهای میانی جنگ، جهشی در سرمایه گذاری های مولد خصوصی پدیدار شده که تا امروز تکرار نشد و چگونه است از زمانی که بانکهای خصوصی در ایران پا گرفتند ما هر سال به سمت بحران و افول سرمایه گذاریهای مولد حرکت کردند.

این تحلیلگر مسائل اقتصادی بیان کرد: از نقطه عطف شکل گیری بانکهای خصوصی، اقتصاد سیاسی ایران در معرض تهدید و بی عدالتی قرار گرفته است. فقط به عنوان یک نمونه، شما را به مطالعه یک گزارش در سال 1400 توسط کمیسیون اقتصادی مجلس با موضوع سونامی نقدینگی ارجاع می دهم. در این گزارش عنوان می شود که بانکهای خصوصی از اوایل 1380 در ایران شروع به کار کردند که در دوره 20 ساله فعالیت آنها تا پایان سال 1399 در حالی که اندازه رشد تولید 36 درصد بوده، اندازه رشد نقدینگی 10 هزار و 250 درصد بوده است.

به گفته مومنی، این شکاف بین رشد تولید و نقدینگی به نابرابری های جنایت بار در رفاه اقتصادی و نظام سلامت انجامیده است. ماجرا فقط این نیست که با فعالیت بانکهای خصوصی شکاف بین عرضه و تقاضا ایجاد شده بلکه با ظهور این بانکها علاوه بر تحول کمی نقدینگی، با تحول کیفی نقدینگی نیز مواجه شدیم. یعنی شاهد بی سابقه ترین عدم تمایل نقدینگی به سمت مردم و استقلال ملی و عدالت اجتماعی هستیم. یکی از ریشه های اصلی جهش قیمت و اجاره مسکن، عملکرد بانکهای خصوصی است.

وی با بیان اینکه اگر همین حالا به سایت بورس مراجعه کنید موضوعات تکان دهنده را از عملکرد بانکها مشاهده می کنید گفت: حسابهای مالی بانکهایی که در بورس هستند نشان می دهد 40 تا 60 درصد سود اینها نه از طریق عملیات بانکی بلکه از طریق بازی با نرخ ارز است.