به نقل از فرادید، خفاشی را تجسم کنید که در دل شب پرواز می کند. او صداهایی با فرکانس بالا از دهانش بیرون می دهد و با گوش دادن به پژواک آن ها، راهش را در جنگل تاریک پیدا می کند. این صداها فراتر از محدوده ی شنوایی بسیاری از حیوانات است؛ اما برای شب پره ی موم خوار بزرگ مشکلی نیست، چون این حشره می تواند فرکانس هایی تا 300 کیلوهرتز را بشنود (کمابیش 15 برابر بیشتر از بالاترین حد شنوایی انسان). وقتی شب پره صدای خفاش را می شنود، می فهمد شکارچی در حال نزدیک شدن است و درست به موقع فرار می کند.

کریستین کاپِل، استاد فیزیولوژی حلزون گوش و ساقه ی مغزی شنوایی گفته: اینکه چه چیزی بهترین محسوب شود، همیشه نسبی است. عواملی مانند حساسیت (توانایی تشخیص صداهای مشابه)، توانایی تمایز صداها و قابلیت مکان یابی اصوات، همگی در شکل گیری حس شنوایی یک حیوان نقش دارند. همین عوامل موجب می شوند رتبه بندی شنوایی حیوانات دشوار باشد. با این حال، برخی گونه ها به راستی برجسته هستند.

کاپِل می گوید: من طرفدار بزرگ جغدهای انبار هستم. سال ها روی آن ها کار کرده ام، بنابراین در صدر فهرست من قرار دارند. تمام دستگاه شنوایی آن ها برپایه ی عادات شکار شبانه شان و توانایی یافتن دقیق شکار با گوش دادن، شکل گرفته است.

جغدها شب ها شکار می کنند، بنابراین در شرایط کم نور، شنوایی فوق حساس خود را برای تکمیل بینایی شان به کار می گیرند. آن ها حتی صدای خش خش موشی که زیر لایه های ضخیم برف یا برگ حرکت می کند را تشخیص می دهند و مکان دقیق آن را پیدا می کنند.

این دقت با دو سازگاری ویژه به دست می آید. نخست، پرهای پیرامون صورتشان مانند یک بشقاب عمل می کنند و امواج صوتی را به سمت گوش ها هدایت می کنند. دوم، گوش های چپ و راست آن ها در ارتفاعات کمی متفاوت قرار گرفته اند. به همین دلیل، امواج صوتی در زمان های اندکی متفاوت به هر گوش می رسند و جغد با استفاده از همین تفاوت اندک می تواند مکان صدا را محاسبه کند.

دلفین ها برای درک دنیای پیرامون شان به اکولوکیشن (تعیین مکان با پژواک صدا) متکی هستند

خفاش ها و دلفین ها گرچه در محیط های بسیار متفاوت زندگی می کنند، یک ویژگی شگفت انگیز مشترک دارند: اکولوکیشن (تعیین مکان با پژواک صدا)!

دارلین کِتِن، پژوهشگر ارشد بنیاد اقیانوس شناسی وودز هول می گوید: من عاشق گوش های دلفین و خفاش هستم، چون آن ها تنها صدا را دریافت و پردازش نمی کنند؛ بلکه از آن برای تصویرسازی فعال از محیط پیرامون شان استفاده می کنند.

اکولوکیشین شامل تولید صدا، بازتاب آن از اشیاء و گوش دادن به موج بازگشتی می شود. به این ترتیب، دلفین ها و برخی خفاش ها نقشه ی ذهنی دقیقی از پیرامون شان می سازند. سونار نیز بر همین مبنا ساخته شده، اما دقت اکولوکیشن در دلفین ها و خفاش ها بسیار پیشرفته تر است.

خفاش ها گوش های بیرونی بزرگی دارند که به جمع آوری امواج صوتی کمک می کند و بخش های پردازش شنوایی در مغزشان بسیار بزرگ است، درست مانند اینکه بخش بزرگی از مغز انسان به پردازش بینایی اختصاص یافته است.

در دلفین ها نیز عصب شنوایی دو تا سه برابر ضخیم تر از بسیاری از پستانداران خشکی است. اما چون سوراخ های گوش بیرونی شان کوچک هستند و نقش زیادی در هدایت صدا ندارند، احتمال دارد از لایه های چربی پیرامون آرواره برای انتقال امواج صوتی در آب استفاده می کنند.

هر دو گروه سازوکاری نیز در گوش هایشان دارند که هنگام تولید صداهای اکولوکیشن، مانعِ آسیب دیدن شنوایی خودشان می شود.

فک ها و دیگر باله پایان سازوکاری ویژه در گوش هایشان دارند که به آن ها کمک می کند هم زیر آب و هم بالای آب بشنوند

برَندِن ساوث آل، سرپرست و دانشمند ارشد بنیاد Southall Environmental Associates، معتقد است عنوان بهترین شنوایی باید به گروهی کمتر شناخته شده تعلق گیرد: باله پایان!

او می گوید: این حیوانات کاری کمابیش ناممکن انجام می دهند: شنوایی عالی هم در خشکی و هم در آب.

هر حیوانی سامانه ی شنوایی متناسب با محیط زندگی اش دارد. وقتی سرمان را زیر آب می بریم، صداها مبهم و تحریف شده به نظر می رسند، چون گوش ما برای شنیدن در هوا طراحی شده است. دلفین ها و دیگر جانوران دریایی درست برعکس ما هستند: آن ها در آب عالی می شنوند، اما در هوا کمابیش ناشنوا هستند.

اما باله پایان هم در اقیانوس شکار می کنند و هم در خشکی جفت گیری و بچه داری. بنابراین، باید در هر دو محیط شنوایی کارآمد داشته باشند. به گفته ساوث آل، برخی فک ها روی خشکی کمابیش به خوبیِ جغدها می شنوند و زیر آب نیز نزدیک به دلفین ها. او حتی دیده که فک ها از فاصله ی 1.6 کیلومتری به صدای خرد شدن برف واکنش نشان داده اند.

راز آن ها در یک سازوکار ویژه است: هنگام شنا، فضای خالی گوش میانی شان را با خون پر می کنند تا امواج صوتی بتوانند در مایعی در گوش ادامه یابند و تحریف صدا کاهش یابد. وقتی به خشکی بازمی گردند، گوش دوباره با هوا پر می شود تا شنوایی در محیط خشک هم به خوبی عمل کند.