گجت نیوز نوشت: برخی افراد تصور می کنند که ما در جهان هستی تنها هستیم و هیچ موجود هوشمند دیگری وجود ندارد. برای اثبات ادعای خود نیز عدم مشاهده کوچکترین نشانه از موجودات بیگانه را مطرح می کنند. گرچه به باور دانشمندان حضور دست کم یک تمدن پیشرفته دیگر در کهکشان راه شیری قطعی است.

امکان ارتباط با یک تمدن پیشرفته بیگانه در کهکشان راه شیری

در سال 1961 یک دانشمند آمریکایی به نام فرانک دریک فرمول خاصی را برای محاسبه تعداد تمدن های هوشمند موجود در یک کهکشان ارائه کرد. در دهه های گذشته پاسخ های مختلفی به معادله دریک داده شده است. البته که قرار دادن مقادیر درست در معادله دریک تاثیر بسیار زیادی در نتیجه نهایی دارد.

در این معادله ما باید در رابطه با موارد مهمی مثل نرخ تشکیل ستاره در یک کهکشان، نسبت ستاره هایی که دارای سیاره هستند، تعداد سیاره های پشتیبان حیات در هر سامانه خورشیدی، طول عمر یک تمدن دارای توانایی ارسال سیگنال و … اطلاعات داشته باشیم.

با نگاهی به اخبار نجوم می توان متوجه شد در سال های اخیر اطلاعات بسیار زیادی در رابطه با جهان هستی و کهکشان راه شیری به دست آورده ایم. همین هم باعث شده که دو دانشمند آمریکایی با داده های جدید پاسخ متفاوتی را به معادله دریک بدهند.

تردیدی وجود ندارد که در بسیاری از سیاره های کهکشان راه شیری حیات در اشکال اولیه و یا به صورت پوشش گیاهی وجود دارد. مسئله مهم یک تمدن پیشرفته بیگانه در کهکشان راه شیری است که بتواند امواج رادیویی را دریافت کرده یا آنها را ارسال کند. داده ها نشان می دهند که باید حداقل یک تمدن هوشمند دیگر نیز در کهکشان ما وجود داشته باشد.

از نظر دانشمندان احتمال وجود موجودات فضایی در کهکشان راه شیری تنها 0.5 درصد است. هرچند همین میزان نیز به تعداد بالایی در کهکشان منجر می شود. مسئله دیگر حضور همزمان این تمدن با تمدن پیشرفته انسانی است. کره زمین 4.5 میلیارد سال عمر دارد و تنها در 600 میلیون سال اخیر میزبان حیات بوده است. همچنین انسان مدرن 300 هزار سال پیش روی زمین پدید آمد. عمر پیشرفت های چشمگیر ما در فضا نیز حتی به 100 سال نمی رسد.

در چنین حالتی بسیار سخت است بتوان تمدنی را پیدا کرد که از نظر تمدنی تقریبا هم سطح انسان باشد. به همین خاطر تعداد تمدن های موجود که می توانیم با آنها ارتباط داشته باشیم پایین آمده است. به باور دانشمندان اگر ما فقط تنها تمدن موجود در جهان هستی باشیم، باید احتمال پدید آمدن حیات در جهان هستی یک در 10 ترلیون باشد. مقداری که با توجه به مشاهدات محدود انسان و کشف سیاره های مشابه زمین منطقی به نظر نمی رسد.

چرایی عدم ارتباطات با موجودات فضایی

دوباره به همان سوال مهم همیشگی برمی گردیم. اگر موجودات فضایی پیشرفته در جهان وجود دارند، پس چرا ما حتی کوچکترین نشانه ای از آنها دریافت نکرده ایم؟ بیایید تصور کنیم که تخمین دانشمندان درست است و یک تمدن پیشرفته بیگانه در کهکشان راه شیری وجود دارد.

اگر این تمدن در آنسوی کهکشان قرار داشته باشد، فاصله آنها با زمین به 100 هزار سال نوری می رسد. تصور کنید آنها بتوانند با سرعتی نزدیک به 90 درصد سرعت نور حرکت کنند. موجودات بیگانه باید حداقل 120 هزار سال در راه باشند تا به زمین برسند. گرچه این مدت برای مسافران سفینه احتمالا فقط چند هزار سال طول خواهد کشید.

حتی سیگنال های ارسالی از آنها نیز 100 هزار سال طول می کشد تا به زمین برسد. آیا ما در 100 هزار سال گذشته سیگنال های دریافتی از فضا را بررسی کرده ایم؟ خیر، کنجکاوی های فضایی بشر به 100 سال نیز نمی رسند. در واقع مسئله اصلی کوتاه بودن عمر انسان و قابل مقایسه نبودن این عمر کوتاه با مقیاس کیهانی است. فاصله ها در جهان آنقدر زیاد هستند که احتمال ارتباط بین موجودات هوشمند را عملا از بین می برند.

البته نمی توان به طور کامل از دیدن موجودات فضایی قطع امید کرد. شاید آنها بتوانند از تونل های کیهانی یا ساختارهای ناشناخته جهان برای سفر به فاصله های دور استفاده کنند.