چهارشنبه هفته گذشته برای نخستین بار در تاریخ تشکیلات منافقین، یک خانواده به طور کامل توانست از مقر این گروهک تروریستی خارج شود.

این اتفاق در حالی در مقر اشرف 3 رخ داده که طی سال های گذشته خروج نفرات حتی به صورت فردی، کاری بسیار سخت بوده است و اوج فرار نفرات هنگام خروج از عراق بود.

حال خروج یک خانواده 5 نفره با هم و این که چگونه این خانواده با سیاست های سخت گیرانه منافقین توانسته اند با هم ارتباط گرفته و همدیگر را برای خروج اقناع کنند، بسیار عجیب و نشانه واضحی از فروپاشی تشکیلاتی و سازمانی منافقین است.

بر اساس اطلاعات رسیده به تسنیم، فروغ شاه کرمی به همراه پدرش علی ، مادرش فرزانه خادمی و دو خواهر و برادرش نسیم و مسعود ، افرادی هستند که موفق به خروج از اشرف 3 شده اند.

این خانواده طی یک سال گذشته با وجود کنترل شدید گروهک، به طور پنهانی ارتباط خود را حفظ کرده و در نهایت به این جمع بندی رسیده اند که ادامه حضور در تشکیلات تروریستی منافقین به معنای نابودی ادامه زندگی فردی و خانوادگی آنهاست.

فروپاشی تابو درونی منافقین

آنچه این خروج را تاریخی می کند، نه فقط تصمیم یک خانواده برای ترک تشکیلات، بلکه شکسته شدن یکی از مهم ترین تابوهای سازمان یعنی جدایی خانوادگی است.

به گزارش تسنیم، از دهه 60 به بعد، خط مشی مسعود رجوی بر پایه انقطاع کامل اعضا از خانواده شکل گرفت. زن و شوهرها مجبور به طلاق شدند، فرزندان از والدین جدا شده و هرگونه عاطفه خانوادگی به عنوان مانع مبارزه سرکوب شد و تا همین امروز از برچسب "عدم عبور از فردیت" به عنوان یکی از مولفه ‎های تحقیر اعضا برای عدم انقلاب درونی (انقلاب مریم) در کنار عبور از جنسیت استفاده می شد.

با این حال، موفقیت این خانواده در برقراری ارتباط پنهانی و اقناع یکدیگر برای خروج، نشان دهنده سست شدن دیوارهای کنترلی و شکنندگی مناسبات درونی اشرف 3 است.

این موضوع، برای سازمانی که سه دهه است با ابزار طلاق اجباری ، نشست های تحقیر و مغزشویی ایدئولوژیک اعضا را در انزوا نگه داشته، چنین شکافی می تواند آغاز یک روند جدید باشد.

تلاش برای پنهان کاری

به گفته یک منبع آگاه، سرکردگان منافقین در واکنش به این خروج کم سابقه، سیاست پنهان سازی را در پیش گرفته اند و زهرا مریخی، مسئول اول سازمان، دستور داده تا برای این خانواده خانه ای در تیرانا تهیه شود تا ضمن تأمین حداقلی معیشت، آنان را از ارتباط گیری با رسانه ها یا بازگشت به ایران بازدارند.

این تصمیم بیانگر نگرانی عمیق گروهک منافقین از سرایت این موج است؛ چرا که انتشار خبر خروج خانوادگی می تواند دیگر اعضا را نیز به فکر نجات جمعی بیندازد.

فشارهای درونی: از وعده های دروغ تا تحقیر روزانه

فرار این خانواده به عنوان نمادی از فروپاشی سهمگین تشکیلات و منافقین، در بستر شرایطی قابل فهم است که سال هاست اعضا را در تنگنا قرار داده است.

وعده های بی پایان سرنگونی: از اوایل دهه 60 تاکنون، رهبری سازمان هر سال وعده داده که جمهوری اسلامی تا سال آینده سقوط خواهد کرد . این وعده دروغین، که بارها تکرار شده، موجب فرسایش روحی اعضا و از بین رفتن امیدهایشان شده است.

جدایی های تحمیلی: اعضا نه تنها از خانواده اصلی خود بریده اند، بلکه حق ازدواج و تشکیل خانواده جدید نیز از آنان سلب شده است. زن و شوهرها با اجبار طلاق گرفته و هرگونه رابطه عاطفی به مثابه خیانت به رهبری تلقی شده است.

نشست های تحقیر و اجبار: جلسات موسوم به عملیات جاری و غسل هفتگی سال هاست ابزار کنترل ذهنی و تحقیر روانی افراد است. در این نشست ها، اعضا باید افکار و احساسات شخصی خود را اعتراف کرده و زیر فشار جمعی سرزنش شوند.

کنترل شدید فردی: زندگی روزانه در اشرف 3 تحت مراقبت دائمی است. خروج آزادانه از مقر ممنوع بوده و هرگونه درخواست جدایی با اتهام بریده مزدور پاسخ داده می شود.

معنای سیاسی فرار خانوادگی

ترک اشرف 3 آن هم توسط یک خانواده، بیش از آنکه یک اتفاق فردی باشد، نشان دهنده آغاز یک روند سیاسی تشکیلاتی است.

اگر تا دیروز خروج های پراکنده به عنوان ضعف شخصی معرفی می شد، امروز جداشدن جمعی یک خانواده، ضربه ای مستقیم به بنیان ایدئولوژیک سازمان است؛ جایی که اساساً بر نفی خانواده و جایگزینی رابطه با رهبری استوار بود.

این فرار، پیامی روشن به دیگر اعضای گرفتار در حصار اشرف 3 دارد مبنی بر اینکه امکان بازگشت به زندگی طبیعی هست، حتی اگر سال ها تحت فشار قرار گرفته باشند. همچنین نشان می دهد که حلقه کنترل تشکیلاتی سازمان، هر قدر هم سختگیرانه، دیگر نفوذناپذیر نیست.

آینده ای مبهم برای تشکیلات آلبانی

همه اینها در حالیست که در سال های اخیر، فشارهای بیرونی نیز بر گروهک منافقین افزایش یافته است.

دولت آلبانی بارها به دلیل تخلفات اعضای منافقین در امور داخلی کشور هشدار داده و محدودیت هایی بر فعالیت های آنان اعمال کرده است. رسانه های اروپایی نیز از اشرف 3 به عنوان زندان خاموش یاد کرده اند.

اکنون با نخستین فرار خانوادگی، می توان انتظار داشت موج جدیدی از شکاف ها درون سازمان شکل گیرد.

بسیاری از اعضا که سال ها با وعده های دروغ سرگرم شده اند، احتمالاً به این نتیجه خواهند رسید که خروج تنها راه نجات است.

سکوت تحمیلی و ترس از گسترش

سیاست پنهان سازی منافقین درباره این خروج خانوادگی نیز نشان دهنده هراس عمیق سران این گروهک از بازتاب این اتفاق است. اعطای خانه به این خانواده در تیرانا نه از سر دلسوزی، بلکه ابزاری برای خرید سکوت و جلوگیری از افشای واقعیت است.

با این حال، تجربه نشان داده که چنین اقدامات مسکنی نمی تواند مانع فروپاشی تدریجی تشکیلات شود.

انتهای پیام/