یکی از مسائلی که در صحنه سیاست ایران تبدیل به رویه ای عادی و طبیعی شده، اظهارنظر درباره هر چیزی از سوی برخی تریبون دارهاست. اظهارنظرهایی که گاهی به دلایل سیاسی و جناحی از اصل ماجرا فاصله گرفته و واقعه ای را از آنچه که هست یا بزرگ تر نمایش می دهند و یا بسیار کوچک تر از چیزی که هست، توصیف می کنند.

نمونه این موضوع در مسائل مربوط به تبعات تصمیمات و اقدامات سیاست خارجی در مسائل داخلی بسیار دیده می شود که مورد اخیر را می توان به وضوح درباره بحث آغاز فرآیند فعال شدن مکانیسم ماشه مشاهده کرد، که از زمان مطرح شدن تصمیم سه کشور اروپایی، اظهارنظرهای مختلف درباره این موضوع در فضای سیاسی کشور شروع شده است.

نکته اینجاست که در ایران تریبون های رسمی در اختیار یک قشر سیاسی قرار دارد و رقبای سیاسی تندروهای اصول گرا، از داشتن تریبون رسمی تا حد زیادی محروم هستند و آن تریبون‎دارها هم بعضاً طوری حرف می زنند که انگار هیچ اتفاقی با فعال سازی مکانیسم ماشه نخواهد افتاد و به ساده ترین شکل ممکن، از کنار ماجرا عبور می کنند.

همین جمعه اخیر هم برخی تریبون های نمازجمعه در این ارتباط شاهد نطق هایی از سوی ائمه جمعه بودند و آنها تاکید داشتند که اتفاقی رخ نداده و نخواهد داد. برای مثال می توان به جمله ای اشاره کرد که احمد مطهری اصل، امام جمعه تبریز گفته بود: این اقدام ترسناک نیست زیرا امروز کشورمان با چهار هزار و 953 مورد تحریم بزرگ و کوچک مواجه است و در صورت اجرای مکانیسم ماشه فقط هفت مورد تحریم به آن افزوده می شود پس این اقدام بیشتر جنبه تبلیغاتی دارد. و یا احمد علم الهدی که در نمازجمعه مشهد گفته بود: آنان عملیات روانی به راه انداخته اند تا ما تصور کنیم با بحران جدی مواجهیم، درحالی که حقیقت چیز دیگری است.

البته که اظهارنظر از سوی هر فردی آزاد است و هر کسی می تواند حرف بزند اما اینکه طوری برخورد شود که گویی یک فرآیند حقوقی در بستر جهانی علیه یک کشور، هیچ تاثیری بر زندگی مردم نخواهد گذاشت و بر همان روند سابق که محمود احمدی نژاد قطعنامه‎ها را کاغذپاره خواند و مصیبت‎هایی که بر مردم با این نگاه تحمیل شد را نادیده بگیریم قطعاً نه منطقی است و نه دیگر از سوی جامعه قابل پذیرش است.

تنها اتفاقی که پیش می‎آید این است که در عصر انفجار اطلاعات و ارتباطات تلقی مردم از مسئولان و تریبون داران این می‎شود که یا عمق رخداد را درک نمی‎کنند یا منافع جریانی و حتی شخصی را بر منافع ملی اولویت می‎دهند و در فضایی که اکثر تریبون های رسمی در کشور در اختیار قشری خاص است و صداوسیما هم رسانه رسمی آنها شده و برابری در تریبون های رسمی در ایران رعایت نمی شود، ناامید از تصمیم‎گیری‎ها و مجریان شود.

بر همین اساس شاید جا داشته باشد که دولت مسعود پزشکیان و چهره های شاخص و صاحب نظر سیاسی، به صورت شفاف و بدون بزرگ نمایی و یا کوچک نمایی درباره تبعات مکانیسم ماشه حرف بزنند و به نوعی تلاش‎ها، دغدغه ‎ها و اختلافات را با مردم در میان بگذارند که چنین برداشت نشود که مسئولان کم‎کاری می‎کنند یا دغدغه زندگی و تحقق منافع ملت را ندارند.