به نقل از earth، مطالعه ای جدید روی موش ها بررسی کرده است که هنگام آماده سازی غذا روی تخته های برش پلاستیکی، چه اتفاقی می افتد وقتی ذرات میکروپلاستیک وارد رژیم غذایی شوند. در این پژوهش، تیم تحقیقاتی از تخته هایی ساخته شده از پلی اتیلن و پلی پروپیلن استفاده کرد، ذرات آزادشده را با خوراک ترکیب نمود و واکنش روده را طی چند هفته زیر نظر گرفت.

میکروپلاستیک ها، ذراتی کوچک تر از 0٫2 اینچ هستند که می توانند حامل مواد افزودنی و ترکیبات شیمیایی همراه باشند. نتایج این مطالعه نشان داد که تأثیر هر نوع پلاستیک متفاوت است موضوعی که برای آشپزخانه های روزمره اهمیت دارد.

جزییات مطالعه تخته های برش

تیم تحقیقاتی به رهبری های جون گان از دانشکده محیط زیست دانشگاه نانجینگ، از دو نوع پلاستیک رایج پلی پروپیلن و پلی اتیلن استفاده کرد و رژیم غذایی موش ها را به مدت چهار و دوازده هفته روی این تخته ها آماده نمود.

ذرات پلی پروپیلن به طور میانگین حدود 10 میکرومتر بودند، در حالی که قطعات پلی اتیلن حدود 27 میکرومتر اندازه داشتند؛ به این معنا که خوراک حاوی پلی پروپیلن برای همان جرم، تعداد بیشتری ذره در خود داشت. تا هفته دوازدهم، رژیم های غذایی آماده شده روی تخته های پلاستیکی حدود یک میلی گرم میکروپلاستیک به ازای هر گرم خوراک داشتند، و با تکرار برش ها، این مقدار افزایش یافت. آزمایش های مستقل نشان دادند که یک برش روی تخته پلی پروپیلن نو می تواند بین 100 تا 300 ذره آزاد کند که توضیح می دهد چرا تخته های قدیمی تر بیشتر ذره ریزی دارند.

تفاوت اثرات پلاستیک ها

پلی پروپیلن فقط از روده عبور نکرد. موش هایی که ذرات تخته پلی پروپیلن را مصرف کردند، نشانگرهای خونی بالاتری داشتند که التهاب و فشار بر سد روده را نشان می دهند. این نشانگرها شامل لیپوپلی ساکارید و پروتیین واکنشی C بودند، و بیان ژن های اتصال دهنده ای که به مهروموم کردن دیواره روده کمک می کنند، کاهش یافته بود.

اما پلی اتیلن داستان متفاوتی داشت. موش ها علائم واضحی از التهاب نشان ندادند، اما پس از 12 هفته، ترکیب میکروبی روده شان تغییر کرد با کاهش سهم Firmicutes و افزایش سهم Desulfobacterota در سکوم. این تغییر با دگرگونی های مشخصی در متابولیت های مدفوع و کبد، به ویژه ترکیبات مرتبط با اسید صفراوی، هم راستا بود.

این تفاوت ها نشان می دهند که اندازه ذرات، تعداد، شیمی سطحی و افزودنی ها هرکدام می توانند به طور جداگانه مضر باشند نه اینکه فقط یک اثر پلاستیک کلی وجود داشته باشد.

تخته های پلاستیکی؛ منبع قابل توجه میکروپلاستیک

تخته های برش پلاستیکی تنها منبع میکروپلاستیک در غذا نیستند، اما بسیار نزدیک به محل تماس هستند. تحلیلی که بر اساس شرایط واقعی برش انجام شد، تخمین زد که افراد ممکن است سالانه بین 7٫4 تا 50٫7 گرم از تخته های پلی اتیلن و حدود 49٫5 گرم از تخته های پلی پروپیلن میکروپلاستیک مصرف کنند.

این اعداد با نتایج آزمایشگاهی هم خوانی دارند که نشان می دهد برش های مکرر باعث افزایش آزادسازی ذرات می شود، زیرا سطح تخته ها خراشیده می شود.

میکروپلاستیک ها فقط محدود به آشپزخانه نیستند. آن ها در خون انسان نیز اندازه گیری شده اند، که نشان می دهد این ذرات قابلیت زیستی دارند و می توانند در بافت های مختلف گردش کنند. پژوهشگران بالینی همچنین پلاستیک هایی را در پلاک های شریان کاروتید شناسایی کرده اند و حضور آن ها را با نرخ بالاتر حمله قلبی، سکته یا مرگ در یک گروه 304 نفره طی سه سال مرتبط دانسته اند.

این یافته ها ثابت نمی کنند که تخته های برش پلاستیکی باعث بیماری می شوند، اما نشان می دهند که تماس انسان با این ذرات واقعی، گسترده و قابل کاهش است در جاهایی که منطقی باشد.

واکنش روده به پلاستیک های مختلف

سد روده فقط یک دیوار نیست. این سیستم پویا شامل مخاط، اتصالات محکم سلولی، سیگنال های ایمنی و متابولیت های باکتریایی است.

در این آزمایش، ذرات پلی پروپیلن با کاهش بیان ژن هایی که به مهروموم کردن سد روده کمک می کنند و افزایش فعالیت پروتیین MLCK (میوزین لایت چین کیناز) همراه بودند پروتیینی که می تواند اتصالات را شل کرده و اجازه ورود لیپوپلی ساکارید به جریان خون را بدهد.

پلی اتیلن بیشتر بر متابولیسم و ساختار جامعه میکروبی اثر گذاشت. اسیدهای صفراوی مواد شوینده ای که کبد برای مدیریت چربی و ارسال سیگنال به روده تولید می کند در کبد کاهش یافتند. علاوه بر آن، اسیدهای صفراوی خاصی که توسط میکروب ها در روده شکل می گیرند نیز تغییر کردند. این الگو با پاسخ محور روده-کبد هم خوانی دارد، نه یک جهش التهابی کلاسیک.

چوب، راه حل بی نقصی نیست

بسیاری از افراد برای جلوگیری از ریزش ذرات پلاستیکی به استفاده از تخته های چوبی روی می آورند. این تغییر می تواند میزان ورود میکروپلاستیک ها به بدن را کاهش دهد، اما هرگونه جایگزینی نیازمند رعایت اصول اولیه بهداشتی است.

خراش های چاقو، رطوبت و چربی می توانند در هر سطحی میکروب ها را به دام بیندازند، و نهادهای نظارتی سال هاست با این چالش ها دست وپنجه نرم می کنند.

راهنمایی های ایمنی غذایی مدت هاست که به تفاوت رفتار تخته های چوبی با تخته های پلاستیکی خراش خورده اشاره کرده اند؛ این تخته ها بسته به نوع استفاده و روش تمیزکاری، ممکن است راحت تر یا سخت تر ضدعفونی شوند.

نکته کلیدی، تمیزکاری منظم، تفکیک مواد غذایی خام و آماده مصرف، و تعویض به موقع تخته هایی است که شیارهای عمیق دارند.

چگونه خطرات پلاستیک را بسنجیم

بر اساس شواهد محدود موجود، مواد شیمیایی و بیوفیلم های مرتبط با میکروپلاستیک ها در آب آشامیدنی، نگرانی کمی برای سلامت انسان ایجاد می کنند

اما این ارزیابی مربوط به آب آشامیدنی است، نه غذا؛ و بازتاب دهنده دانش فعلی ماست، نه یک حکم قطعی و همیشگی.

در اینجا، عقل سلیم و عادت های آشپزخانه با علم تلاقی می کنند. تخته های پلاستیکی قدیمی را زودتر تعویض کنید.

از خراشیدن شدید سطح تخته ها که باعث تخریب آن ها می شود، خودداری کنید. گوشت خام، غذاهای دریایی و سبزیجات را روی تخته های جداگانه آماده کنید، و پس از هر بار استفاده، با آب داغ و مواد شوینده به خوبی بشویید.

تصویر بزرگ تر

پلاستیک ها از نظر نوع پلیمر و افزودنی ها با هم تفاوت دارند و به مرور زمان به شکل های مختلفی دچار فرسایش می شوند. در واقعیت، تماس انسان با پلاستیک ها معمولاً شامل ذرات تمیز و یکنواخت نیست.

تأثیر این ذرات بر بدن ممکن است به ترکیب آن ها، اندازه ذرات، و وضعیت قبلی روده که تحت تأثیر رژیم غذایی، استرس، داروها و عفونت هاست وابسته باشد.

مسیرهای آینده در مطالعات تخته های برش

مطالعه ای که روی موش ها انجام شد، از روش برش واقعی استفاده کرد، نه ذرات پلاستیکی خالص، و همین موضوع آن را متمایز می کند. گام های بعدی شامل ردیابی میزان تماس انسان با این ذرات است، به طوری که بتوان شاخص های زیستی را با رفتار واقعی افراد در آشپزخانه تطبیق داد.

پژوهشگران همچنین قصد دارند تعداد و اندازه ذرات را در تخته های نو، تخته های با استفاده متوسط، و تخته های شدیداً خراش خورده از برندهای مختلف مقایسه کنند.

آن ها در تلاش اند تا نمونه برداری و روش های شناسایی را از آب لوله کشی تا بافت های بدن استاندارد کنند تا برآوردها دقیق تر شوند.

این اقدامات به ترجمه داده های حیوانی به راهنمایی های انسانی کمک می کند—بدون اغراق در اطمینان یا کم اهمیت جلوه دادن خطرات احتمالی.

این مطالعه در نشریه *Environmental Health Perspectives* منتشر شده است.