عصر ایران نوشت: تیم ملی ایران در آخرین دیدار مرحله مقدماتی جام جهانی 2026،  با نتیجه 3-0 کره شمالی را شکست داد. این پیروزی، فرصتی برای بازیکنان جوان فراهم کرد تا توانایی‌های خود را نشان دهند. اتفاقی که در تمام این مدت از سوی رسانه ها و کارشناسان از قلعه نویی خواسته شده بود بلاخره و در آخرین بازی کمی به آن عمل شد البته که سوال اینجاست آیا صرفا جوانگرایی در یک دیدار مقابل تیمی مثل کره شمالی واقعا جوانگرایی است یا حرکت نمایشی؟

امیر قلعه‌نویی در نشست خبری پس از بازی، ضمن قدردانی از هواداران و بازیکنان، بر اهمیت جوان‌گرایی تأکید کرد و عملکرد بازیکنان جوان را مثبت ارزیابی کرد. او همچنین به آمار مالکیت بالای توپ و شاخص امید گل تیم اشاره داشت. با این حال، بخش قابل‌توجهی از صحبت‌هایش به واکنش نسبت به نقدهای رسانه‌ای اختصاص یافت.

 او از یک سو از رسانه‌ها برای نقدهایی که به گفته خودش به صعود کمک کرده تشکر کرد، اما در ادامه، برخی را به «بخل و حسادت» متهم نمود و از حمایت عده‌ای از داوری جنجالی دیدار مقابل قطر انتقاد کرد. آقای قلعه نویی کاش به جای توجه به این حواشی فکری به مسائلی مثل اشتباهات مکرری که در خط دفاعی مقابل قطر رخ داد بکنید.

قلعه‌نویی اظهار داشت که «خیلی‌ها دنبال این بودند که صعود نکنیم» و تأکید کرد که نقدها باید «منصفانه و در راه کمک» باشند. این تناقض در گفتار، نشان‌دهنده رابطه‌ای ناپایدار با نقدهای رسانه‌ای است. او در حالی که اذعان کرد «ایرادات زیادی داریم و این را می‌دانیم»، با واکنش‌های تدافعی به نقدها، این پرسش را ایجاد می‌کند که آیا کادر فنی آماده پذیرش نقد به‌عنوان ابزاری برای بهبود است؟ او همچنین گفت: «نگرش باید عوض شود چون این نگرش به درد جام جهانی نمی‌خورد.» این اظهارنظر، لزوم بازنگری در رویکرد خود او به نقد را نیز برجسته می‌کند.

رسانه‌ها وظیفه دارند پرسش‌هایی را مطرح کنند که دغدغه‌های هواداران را بازتاب می‌دهند. پرسش‌هایی درباره تأخیر در جوانگرایی، ضعف‌های تاکتیکی در دیدارهای گذشته یا انتخاب ترکیب تیم، برای تقویت تیمی هستند که نماینده ایران در جام جهانی خواهد بود. اتهام‌زنی به رسانه‌ها به‌جای پاسخگویی حرفه‌ای، این گفت‌وگو را تضعیف می‌کند.

اگر خبرنگاران به جای سوال پرسیدن و انتقاد کردن فقط از تیم ملی تعریف کنند آن وقت دیگر چه تفاوتی میان یک خبرنگار با روابط عمومی می‌ماند؟

وقتی نقد به جای شنیده شدن، با اتهام پاسخ داده شود، نه تیم پیشرفت می‌کند و نه اعتماد شکل می‌گیرد. تیم ملی نیاز به پاسخ‌گویی دارد، نه محافظت در برابر سوال‌ها.